Δεν με νοιάζει που δυσκολεύομαι, όσο αντέχω
Δεν με νοιάζει που δυσκολεύομαι, αντέχω.
Δεν είμαι λιγότερο άνθρωπος επειδή μου λείπει η μια μου αίσθηση.
Ίσα ίσα που είναι ανεπτυγμένες όλες οι άλλες μου αισθήσεις και είναι σαν να βλέπω αφού έχω μάθει και τα κάνω όλα με τόση άνεση.
Με τα χέρια μου μαθαίνω ακόμα και τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου αφού τα ταξιδεύω επάνω του και μετά μπορώ να το ζωγραφίσω με άνεση.
Έχω μάθει να ζω έτσι, και κάθε πρωί που ξυπνάω ευχαριστώ τον Ύψιστο γι αυτό.
Μπορεί να μην ανοίγουν τα μάτια μου, μα ζω και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.
Αυτό το να ακούω ψιθύρους γύρω μου καταλαβαίνοντας ότι μιλάνε για μένα είναι το μόνο που με ενοχλεί λιγάκι κάποιες φορές,αν και τώρα τελευταία το έχω συνηθίσει.
Τέλειος κανένας δεν είναι.
Η μοίρα μας ορίζει, όχι εμείς εκείνην, έτσι την ακολουθώ πιστά και πάω όπου με πάει..
Άλλου του λείπει ένα χέρι κι όμως μαθαίνει να τα κάνει όλα με το ένα που του έχει απομείνει, του άλλου του λείπει ένα πόδι, κι όμως περπατάει.
Στον περισσότερο κόσμο λείπει η υγεία του αφού οι ανίατες ασθένειες έχουνε γίνει σαν γρίπη και χάνονται κάθε μέρα νέοι άνθρωποι,και σε άλλους λείπει το μυαλό.
Εδώ να δεις χάλια.
Όταν λέω για μυαλό δεν εννοώ ότι έχουνε τρελαθεί, εννοώ ότι το έχουνε κάψει.
Ακατοίκητο βρε παιδί μου,πως το λένε;
Αυτό κι αν είναι αναπηρία. Κολλημένοι γλυκανάλατοι δήθεν!
Που τα ξέρουνε όλα ενώ η νοημοσύνη τους είναι μικρότερη των χόρτων και έχουνε γίνει προφεσόροι στις ζωές των άλλων μοιράζοντας συμβουλές.
Ευτυχώς που δεν έχω τα μάτια μου για να βλέπω τις φάτσες τους και έχω ησυχάσει από τα ξινά τους μούτρα.
Μάλλον θα έπρεπε και να μην ακούω κιόλας για να αισθάνομαι καλά με την παρουσία τους.
Κάθομαι τότε και σκέφτομαι σοβαρά και λέω…
Τι καλά που είμαι έτσι, αντί να κλαίγομαι για την αδικία που με έχει βρει και να τα βάζω με Θεούς και δαίμονες, με ανθρώπους και με τα παράξενα της φύσης, με την κοινωνία την άδικη,και να φαντάζομαι ότι παίζω σε κάποια δακρυβρεχτη ελληνική ταινία πόσο ωραία και πόσο πιο καλά είναι που δεν βλέπω όλα αυτά τριγύρω μου που αν τα έβλεπα σίγουρα θα είχα τρελαθεί.
Οπότε καλά είμαι κι έτσι, γλυτώνω και από την άσπρη ποδιά, αυτήν που κουμπώνει ανάποδα λέω,που όταν την φοράς δύσκολα την βγάζεις..
Άσε που δεν μπορώ και τα στενά ρούχα, εγώ θέλω άνεση.
Θέλω να αισθάνομαι ελευθερία και τώρα την έχω τώρα.
Το έχω δει και σαν παιχνίδι
Θυμάστε που παιδιά παίζαμε την τυφλόμυγα;