Με έβαλε στη θέση μου και… αδυνάτισα!
Καθώς ανήκω στην κατηγορία εκείνων που θεωρούν το φαγητό εκτός από ανάγκη και απόλαυση, στη διάρκεια του ταραχώδους βίου μου έχω δώσει πολλές φορές μάχες με τη ζυγαριά, άλλες χαμένες, άλλες νικηφόρες.
Τα τελευταία όμως χρόνια, καθώς όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο αργή γίνεται η μεταβολική λειτουργία, έβγαινα σταθερά νικημένη.
Βαριαναστενάζοντας, σε ένα τετ-α-τετ δείπνο με την ψιλόλιγνη πανέμορφη ανηψιά μου σε gourmet εστιατόριο, της εξομολογήθηκα ότι παρά τις προσπάθειές μου δεν καταφέρνω να χάσω ούτε ένα κιλό.
«Θεία σταμάτα να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους άλλους» μου είπε και συνέχισε: «Έχεις δώσει στη ζωή σου πολύ πιο δύσκολες μάχες από αυτήν και τις έχεις κερδίσει. Μη μου λές τώρα ότι δεν μπορείς να κερδίσεις και τη συγκεκριμένη. Piece of cake είναι για σένα, αλλά δεν θέλεις να τη δώσεις. Δεν θέλεις να ξεβολευτείς, να αλλάξεις το lifestyle σου, δεν θέλεις να ζοριστείς σε τίποτα, και το έχεις ρίξει στην αυτολύπηση για το πόσο τάχα μου μεγάλωσες και στις διακαιολογίες: Μα ήμουνα καλεσμένη σε τραπέζι πώς να μη φάω… μα ήμουνα τόσο κουρασμένη, πώς να πάω γυμναστήριο… μα είχα στρεσαριστεί και χρειαζόμουν ένα ποτήρι κρασί να χαλαρώσω… Εγώ πιστεύω ότι απλώς δεν προσπαθείς αρκετά! Φυγομαχείς και τεμπελιάζεις».
Αν και τα μούτρα μου «πέσανε» στα πατώματα κατάφερα να χαμογελάσω και να αλλάξω συζήτηση. Θιγμένη γαρ, δεν θα της έδινα και την ικανοποίηση ότι έχει δίκιο. Όταν όμως ήρθε η ώρα του επιδόρπιου δεν τόλμησα να παραγγείλω ούτε το αγαπημένο μου cheesecake ούτε να πιω το χωνευτικό limoncello που μας πρόσφεραν.
Από τότε έχουν περάσει περίπου δύο μήνες και σήμερα κατάφερα να χωρέσω, και μάλιστα χαλαρά, σε μικρότερο size παντελονιού!
Μπράβο μου και μπράβο της!
Παρακαλώ πολύ όλους όσοι με αγαπάτε και με νοιάζεστε πραγματικά να με βάζετε στη θέση μου κάθε φορά που διαπιστώνετε… παρεκτροπή!