Μην είσαι βλάκι… Πάρε σκυλάκι!
Ερωτώ: Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία, χαρά και ευδαιμονία από το να σ’ αγαπάνε αυτοί που αγαπάς και να σου το λένε κάθε στιγμή;
Απαντώ: Όχι!!!
Και ερωτώ ξανά: Πόσο συχνά έχουμε την τύχη να ζήσουμε μια τέτοια στιγμή μέσα στη μέρα μας;
Μία; Δύο; Τρείς; Ή μήπως καμία;
Όχι βέβαια γιατί δεν είναι πολλοί αυτοί που μας αγαπάνε, ούτε γιατί ξεχνάνε να μας το πουν. Απλώς στο μυαλό τους – όπως άλλωστε και στο δικό μας- συνήθως στριμώχνονται σκοτούρες και υποχρεώσεις, μη αφήνοντας περιθώριο στο αυτονόητο: την αγάπη τους για μας!
Ευτυχώς σ’ αυτόν τον γενικό κανόνα υπάρχει ένα πλάσμα που κάνει τη διαφορά, ένα πλάσμα που αποτελεί την εξαίρεση: Το σκυλάκι μας!
Αυτό το υπέροχο πλασματάκι δεν έχει τίποτα άλλο στο μυαλουδάκι και στη ψυχούλα του παρά μόνο εμάς και την αγάπη του για μας. Μια αγάπη που την εκφράζει με κάθε τρόπο, κάθε στιγμή.
Δεν προλάβαίνεις να βάλεις το κλειδί στην πόρτα, κι ακούς το χαρούμενο γαβ-γαβ του. Δεν προλαβαίνεις να κάνεις ένα βήμα μέσα στο σπίτι και πηδάει πάνω σου, χοροπηδάει μέχρι το ταβάνι, τρέχει πάνω -κάτω σαν τρελό κουνώντας ουρίτσα, σε κοιτάει μέσα στα μάτια με εκείνο το μοναδικό άδολο βλέμμα του, που σου φωνάζει: Σ’ αγαπώ και χαίρομαι τόσο πολύ που επιτέλους γύρισες.
Πόσο δίκιο είχε μια αγαπημένη μου φίλη όταν κάποτε μου είπε: Από τότε που δεν έχω σκύλο, έχω στερηθεί και το αίσθημα ότι κάποιος χαίρεται τόσο πολύ όταν με βλέπει!
Κι αυτό το αίσθημα δεν είναι το μοναδικό του δώρο:
Ανοίγεις τα μάτια σου το πρωι, και εκείνο είναι εκεί, στο πλάι του κρεβατιού, και σου κουνάει ουρίτσα. Είναι αδύνατον να μη γελάσεις με τη φατσούλα του.
Πας στην κουζίνα να φτιάξεις τον καφέ σου και σ’ ακολουθεί, χώνει τη μουσουδίτσα του στα πόδια σου, ζητώντας σου ένα χάδι, ή έστω ένα βλέμμα.
Μπαίνεις στο μπάνιο και γρατζουνάει απ’έξω την πόρτα. Ντύνεσαι και καθώς μπερδεύεται μέσα στα πόδια σου, το πατάς κι εκείνο εξακολουθεί να σου κουνάει ουρίτσα. Ανοίγεις το lap top για να δουλέψεις και νιώθεις το βλέμμα του καρφωμένο πάνω σου, ενώ αν το παρακάνεις στη δουλειά, σηκώνεται απ’τη θέση του κι έρχεται να ακουμπήσει τη μουσουδίτσα του στο πληκτρολόγιο μπας και του ρίξεις κι εκείνου μιά ματιά.
Είναι αδύνατον να μην γελάσεις με το ερωτηματικό του βλέμμα: Πότε θα με πας βόλτα;
Δεν γίνεται να μη χαμογελάσεις όταν του βάζεις να φάει και σε κοιτάει με λατρεία.
Δεν μπορείς παρά να γαληνεύεις όταν έρχεται να γύρει το κεφαλάκι του στα πόδια σου και να αποκοιμηθεί.
Με δυο λόγια: Αν θέλεις να γελάς και να χαμογελάς πολλές φορές μέσα στη μέρα σου, αν θέλεις να νιώθεις ευλογημένος κι ευτυχισμένος, αν χρειάζεσαι κάτι να σου απαλύνει το στρες, να ξεκουράσει το μυαλό σου, να ελαφρύνει την ψυχή σου, ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΒΛΑΚΙ… ΠΑΡΕ ΣΚΥΛΑΚΙ!