Εσείς που θα πάτε για Πάσχα;
Έτσι και τολμήσεις ν’ απαντήσεις πουθενά… κάηκες. Σε κοιτάνε με τέτοια λύπηση, που και πανευτυχής να είσαι, νιώθεις κακομοίρης.
Γιατί βρε άνθρωπε πρέπει να πάω κάπου οπωσδήποτε; Στη μεγαλούπολη δεν γιορτάζεται το Πάσχα;
Εντάξει, καταλαβαίνω…
… ότι τις μέρες αυτές η ατμόσφαιρα είναι πιο γραφική και κατανυκτική σ’ ένα νησάκι ή χωριουδάκι…
… ότι οι εργαζόμενοι μόνο στις λίγες αργίες του χρόνου μπορούν να αποδράσουν…
… ότι κάποιοι έχουν τους δικούς τους στο χωριό και τους περιμένουν πώς και πώς…
… ότι, τώρα την άνοιξη «η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα»…
Όμως αυτό το Πασχαλινό φευγιό, που θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ, ποτέ δεν το κατάλαβα, και μ’ εκνευρίζει πάρα πολύ.
Αν δηλαδή κάποιος κάτσει στο σπιτάκι του, πάει στην εκκλησία της γειτονιάς του, βάψει τα αυγά και ψήσει τα τοουρέκια του, φτιάξει μαγειρίτσα και αρνάκι ψητό στο φούρνο, και τα μοιραστεί με συγγενείς και φίλους που ξέμειναν στην πόλη, γιατί σώνει και καλά θα περάσει χειρότερα απ’ εκείνους που όπου φύγει, φύγει;
Άλλωστε το σημαντικό δεν είναι το πού θα περάσουμε τις άγιες αυτές μέρες, αλλά η επιλογή που θα κάνουμε να βγαίνει μέσα απ’ την καρδιά μας.
Ούτε γιατί έτσι κάνουν όλοι, ούτε γιατί φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι, ούτε για να μην νιώσουμε μειονεκτικά απέναντι στους άλλους.
Ακόμα και αν ο λόγος που μείναμε στην πόλη είναι γιατί η τσέπη μας δεν άντεχε την εκδρομή, ή γιατί οικογενειακές ή άλλες υποχρεώσεις δεν το επέτρεψαν, δεν υπάρχει λόγος να μιζεριάζουμε. Πάντα υπάρχει τρόπος να περάσουμε όμορφα. Αρκεί να μην εστιάσουμε στην αρνητική πλευρά των καταστάσεων, και να αναζητήσουμε την άλλη πλευρά του νομίσματος. Γιατί ως γνωστόν το νόμισμα έχει δύο όψεις και οτιδήποτε μας συμβαίνει επίσης!
« Καλή Ανάσταση« και Καλό Πάσχα» σε όλες και όλους!