Πείτε ΌΧΙ στον Μέλλοντα και ΝΑΙ στον Ενεστώτα!
Το «ΘΑ», στη σκέψη και στον λόγο μας είναι μια μεγάλη παγίδα! Είναι η συνειδητή ή ασυνείδητη έκφραση της αναβολής, η καλύτερη δικαιολογία για απραξία, η τεμπελιά χωρίς ενοχή, ο καμουφλαρισμένος φόβος της αποτυχίας, η νίκη της συνήθειας απέναντι στην αλλαγή, η εξουσία της αδράνειας απέναντι στη δράση…
Το ξέρετε και το ξέρω. Όμως κι εσείς κι εγώ, εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε και να μιλάμε με το «ΘΑ»: «Θα πάω να δω τη γιαγιά μου», «θα ζητήσω συγνώμη», «θα βάλω τάξη στα ντουλάπια μου», «θα κόψω το τσιγάρο», «θα αρχίσω γυμναστική», «δεν θα ξανακάνω το ίδιο λάθος»…
Και η γιαγιά ακόμα μας περιμένει, και τα ίδια λάθη επαναλαμβάνουμε, και οι συγνώμες είναι σε αναμονή, και το τσιγάρο πάφα πούφα , και το γυμναστήριο γίνεται project μελλοντικό…
Γι’ αυτό την επόμενη φορά που μια σκέψη με «ΘΑ» γεννηθεί στο μυαλό μας, προτείνω να την… κόψουμε με το μαχαίρι! Να μην την ολοκληρώσουμε! Να κάνουμε rewind και να σκεφτούμε το ίδιο, με μια μικρή γραμματική αλλαγή: Αντικαθιστώντας τον μέλλοντα με ενεστώτα!
Επαναλαμβάνουμε νοερά η φωναχτά, ξανά και ξανά την ίδια φράση, και πάντα στον ενεστώτα!
Αυτό, λένε οι life coaches, είναι το πρώτο βήμα για να μειώσουμε την απόσταση ανάμεσα στην αδράνεια και τη δράση, ανάμεσα στην άγνοια και τη γνώση, ανάμεσα στην αυτό – απόρριψη και στην αυτοεκτίμηση, ανάμεσα στην εξέλιξη και τη στασιμότητα!
Είναι το βήμα που θα μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε το ή τα «γιατί» εμποδίζουν την ευόδωση των προθέσεών μας: Μήπως αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι δύσκολο και ο φόβος της αποτυχίας μας ωθεί στην αναβολή του; Μήπως η διαδικασία είναι βαρετή ή επίπονη, οπότε προτιμάμε να ασχοληθούμε με κάτι πιο ευχάριστο; Μήπως είμαστε τεμπέληδες, εγωιστές, αδιόρθωτοι και γι’ αυτό βρίσκουμε μόνιμα καταφύγιο σε δικαιολογίες του τύπου: «Δεν έχω χρόνο», «δεν είναι κατάλληλη η ώρα», «δεν έχω διάθεση», δεν, δεν, δεν…;
Το δεύτερο βήμα είναι να αποδεχτούμε αυτά τα «γιατί»: «Ναι φοβάμαι», «ναι βαριέμαι», «ναι σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου»… Και μαζί με αυτά να αποδεχτούμε και το δυσάρεστο συναίσθημα που εγκαθιστούν μέσα μας: «Δεν κάναμε αυτό που πραγματικά θέλαμε», «δεν κάναμε αυτό που οφείλαμε να κάνουμε για να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας και τους άλλους».
Ένα συναίσθημα που παύει να μας ταλαιπωρεί μόνο όταν «παρά το γεγονός ότι δεν μου αρέσει η γυμναστική πηγαίνω στο γυμναστήριο».
Με δυο λόγια, όταν μας δίνεται η δυνατότητα της επιλογής, πρέπει να την αρπάζουμε από τα μαλλιά, και όχι να επιτρέπουμε στους φόβους, τις συνήθειες και τα ελαττώματά μας, να επιλέγουν για εμάς…
Αρχίστε, συμβουλεύουν οι life coaches, από τα εύκολα, από εκείνα που σας φοβίζουν και σας δυσκολεύουν λιγότερο. Γιατί η πειθαρχία λειτουργεί ακριβώς όπως και οι μύες: Όσο εξασκούμαστε σε αυτήν, τόσο δυναμώνει! Όσο εξασκούμαστε σε αυτήν τόσο ο βαθμός δυσκολίας μικραίνει, και σιγά-σιγά η αυτοπειθαρχία γίνεται τρόπος της ζωής μας.
Είναι κρίμα να μην ορίζουμε εμείς οι ίδιοι τη θέλησή μας και να αφήνουμε το «ΘΑ» της αναβλητικότητας να βάζει τρικλοποδιά στις καλές προθέσεις και τις αξίες μας, στην έμπνευση, τη διαίσθηση, τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό μας!