Τα κακά μας χάλια και ο πρωθυπουργός των ονείρων μας

Τα κακά μας χάλια και ο πρωθυπουργός των ονείρων μας

Για τα κακά μας χάλια δεν θα βιαστώ να ρίξω ολόκληρο το φταίξιμο στον σημερινό ή στους προηγούμενους πρωθυπουργούς που είχαμε την τύχη ή την ατυχία να κυβερνούν αυτή τη χώρα.

Ακόμα και αν κάποιος ή κάποιοι ευθύνονται περισσότερο από άλλους, ας μην ξεχνάμε ότι όλους, εμείς τους επιλέξαμε με την ψήφο μας.

Ο άστεγος συμπολίτης μας όπως και ο στεγασμένος, έχει ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τα κακά μας χάλια.

Με μια, όμως, τεραστίων διαστάσεων διαφορά: Οι έχοντες τη μεγαλύτερη ευθύνη υφίστανται τις λιγότερες ή και καμιά από τις συνέπειες των κακών μας χαλιών.

Το γεγονός αυτό αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και επαναφέρει οδυνηρά στη μνήμη μας τη φράση, που με θράσος και χωρίς ίχνος ντροπής ή μεταμέλειας, μας πέταξε κατάμουτρα, λίγα χρόνια πριν, ένας μεγάλος – μόνο σε σωματικές διαστάσεις –  πρώην υπουργός: «Μαζί τα φάγαμε!», είπε, αλλά ξέχασε να προσθέσει ότι MONO εμείς πεινάσαμε!

Ελπίζω ότι κάποιοι ακόμα το θυμούνται. Ελπίζω ότι κάποιοι δεν ξεχνούν ότι οι έχοντες φάει τη μερίδα του λέοντος εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να παραμένουν… τετράπαχοι και να κρατούν καλά!

Κι ελπίζω, όπως εγώ, έτσι και κάποιοι άλλοι να μην χάσουν την ελπίδα τους, ότι θα έρθει μια μέρα που αυτή η χώρα θα κυβερνηθεί από έναν πρωθυπουργό, ο οποίος θα διαθέτει κάποια από τα χαρακτηριστικά του πρωθυπουργού των ονείρων μας, ή έστω ένα: Το θάρρος να ζητήσει συγνώμη από τους πολίτες για τις ταλαιπωρίες που υφίστανται λόγω των κακών χαλιών αυτής της χώρας.

Ας ελπίσουμε ότι κάποτε θα κυβερνηθούμε από έναν πρωθυπουργό που δεν θα προσβάλει τη νοημοσύνη και την αξιοπρέπειά μας, δίνοντας εντολή στη ΔΕΗ να μας κάνει ελεημοσύνη ολίγων ευρώ, επειδή εξαιτίας της, παγώσαμε, μείναμε άπλυτοι, αποκοπήκαμε από κάθε είδους επικοινωνία και ενημέρωση, είπαμε το ψωμοτύρι ψωμοτυράκι και ήπιαμε το τελευταίο μπουκάλι κρασί εις υγείαν των ντελιβεράδων – που εννοείται δεν διανοηθήκαμε να καλέσουμε!

Μήπως οι κάθε είδους αρμόδιοι σ’ αυτή τη χώρα, από τους υψηλότερα μέχρι τους χαμηλότερα ιστάμενους, αγνοούν ότι οι πολίτες  των κρατών της Ευρώπης, όταν υφίστανται αυτού και άλλου είδους  ταλαιπωρίες εξ αιτίας της δυσλειτουργίας δημοσίων και ιδιωτικών επιχειρήσεων, δικαιούνται μία μεγάλη συγνώμη και μία ακόμα μεγαλύτερη υλική αποζημίωση;