Ότι θα έφτανε μια μέρα…
… που η πρώτη μας έγνοια θα ήταν πώς να μην κολλήσουμε έναν ιό…
… που με το πρώτο φτέρνισμα, πονόλαιμο, πονοκέφαλο, καταρροή, βήξιμο ή μυαλγία, θα ψάχναμε πανικόβλητοι να βρούμε σε τι διαφέρουν τα συμπτώματα του κρυολογήματος και της γρίπης από αυτά της covid 19…
… που με πυρετό 37, 1 θα μπαίναμε στην ουρά για rapid test…
… που θα κρεμόμαστε από τα χείλη λοιμωξιολόγων, επιδημιολόγων, παθολόγων, και πάσης φύσεως επιστημόνων…
… που η καθημερινότητα μας θα ήταν σπίτι, σπίτι, σπίτι…
… που θα πετούσαν από τη χαρά τους όσοι πηγαίνουν για δουλειά…
… που θα ήταν υπερπολυτέλεια μια βόλτα για window shopping…
… που θα βλέπαμε φίλους και συγγενείς μόνο για λίγα λεπτά και μόνο σε ανοιχτό χώρο…
… που θα φοβόμαστε να στείλουμε τα παιδιά μας στο σχολείο…
… που οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν θα άνοιγαν την πόρτα στα εγγόνια τους…
… που θα έπρεπε να πάρουμε την άδεια της κυβέρνησης για να βγούμε απ’ το σπίτι …
… που η κυρίαρχη σκέψη και επιθυμία των νέων δεν θα ήταν ο έρωτας…
… που και οι πλέον αισιόδοξοι άνθρωποι θα έφταναν στο σημείο να πιστεύουν ότι κάθε αύριο και χειρότερα…
… που η αρχαία σοφία του «ουδέν κακόν αμιγές καλού» θα καταρριπτόταν…
… που… που… που… μόνο ως θρίλερ ακραίας και αρρωστημένης επιστημονικής φαντασίας μπορώ να το διαχειριστώ!
Όμως βαρέθηκα πια να παίζω… σ’ αυτό το έργο!
Βαρέθηκα να μου κουνάνε το δάχτυλο και να μου λένε ποια μάσκα να φορέσω, πώς να τη φορέσω, πού και πότε να τη φορέσω…
Βαρέθηκα να μου μιλάνε για εμβόλια που κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα φτάσουν εδώ και για εμβολιαστικά προγράμματα που αν και θα εφαρμοστούν…
Βαρέθηκα να ακούω ότι στη χώρα μου διαχειριζόμαστε πολύ καλά την πανδημία και ταυτόχρονα να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο…
Βαρέθηκα να περιμένω σοβαρότητα και υπευθυνότητα από τους αρμόδιους εντός κι εκτός των συνόρων μας, και να εισπράττω σοβαροφάνεια, ξερολισμό, κοροϊδία, και ψεύτικες υποσχέσεις…
Εντάξει… το ήξερα ότι οι έντιμοι, σοβαροί και υπεύθυνοι άνθρωποι σ’ αυτόν τον πλανήτη είναι είδος προς εξαφάνιση… Όχι όμως και το ότι έχουν εξαφανιστεί!