Μια φορά κι έναν καιρό τα Χριστούγεννα μου…
Χριστούγεννα; Θύμησέ μου….
Για να είμαι ειλικρινής, όταν ξεκίνησα να γράφω είχα στο μυαλό μου κάτι διαφορετικό. Μάλλον λίγο πιο χαλαρό… Όμως χωρίς να το θέλω… ΘΥΜΗΘΗΚΑ!
Θυμήθηκα τα δικά μου Χριστούγεννα! Κι έτσι άρχισε το ταξίδι και το ανακάτεμα των αναμνήσεων…
Εικόνες παιδικές…. Ένα σπίτι πάντα στολισμένο. Ένα υπέροχο δέντρο – ψεύτικο τεράστιο φουντωτό, μία καταπληκτική αγορά που έκανε ο πατέρας μου από το PX ( εκπτωτική αγορά του αμερικάνικου στρατού) μαζί με αστραφτερά στολίδια και φωτάκια, που σας πληροφορώ ότι κάποια από αυτά είχα και μέχρι πριν λίγα χρόνια…
Τα ψώνια μας από τα καταστήματα παιχνιδιών για τα βαφτιστήρια, που γέμιζαν ένα ολόκληρο δωμάτιο του σπιτιού…
Τα γλυκά της μητέρας μου και τα φαγητά της, που μας έσπαγαν την μύτη και μας έδεσαν για πάντα με την φράση: «Μύρισε Χριστούγεννα»!
Τα οικογενειακά τραπέζια, τα καλά τραπεζομάντηλα και τα σερβίτσια που έβγαιναν μόνο στις γιορτές. Τους συγγενείς και τους φίλους που κάθονταν πια ο ένας πάνω στον άλλον, τόσοι που ήταν κάθε φορά.
Την αγωνία μου ανήμερα της μεγάλης γιορτής για το δώρο που θα μου έφερνε ο Άγιος Βασίλης…
Πέρασαν πολλά και πολλά Χριστούγεννα έτσι. Και ύστερα ήρθε η κόρη μου και ξαφνικά τα Χριστούγεννα έγιναν ακόμα πιο σημαντικά. Ακόμα πιο όμορφα.
Η κλασσική φωτογραφία με τον σκούφο του Άγιου Βασίλη μαζί με την ξαδέλφη της κάτω από το δέντρο επί σειρά ετών. Το σκηνικό που στηνόταν με τους κουραμπιέδες, τα μπισκότα και το γάλα μπροστά στο τζάκι για να υποδεχθούμε τον Άγιο … Και κάθε 25η του Δεκέμβρη, να περιμένω να με ξυπνήσει με τις φωνές και τα γέλια της ξετυλίγοντας το «καπνισμένο δώρο» που έπεσε από την καμινάδα…
“Μαμίτος!!!! Κοίτα κοίτα!!! Το πήρε το γράμμα μου τελικά!”
Και μετά θυμάμαι τα αεροδρόμια… Η λαχτάρα μου να την δω να βγαίνει με τις βαλιτσούλες της και στο ραδιόφωνο πάντα το αγαπημένο μας τραγούδι « coming home for XMAS» . Και πάλι η χαρά και πάλι τα δώρα και τα τραπέζια και πάλι ο αποχωρισμός. Αυτή τη διαδρομή την έκανε μόνο η αδελφή μου. Δεν την συνήθισα ποτέ…
Αυτά όμως ήταν πάντα τα Χριστούγεννα μου. Τα δικά μου Χριστούγεννα. Και αυτά τα Χριστούγεννα φέτος πραγματικά θα μου λείψουν. Ό,τι προσπάθειες κι αν κάνω, αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα είναι ίδια.
Δεν θα σφίξω στην αγκαλιά μου. Δεν θα φιλήσω. Δεν θα ετοιμάσω το μεγάλο τραπέζι. Αυτά τα Χριστούγεννα θα στερηθώ όλα τα πολύτιμα που έχω στη ζωή μου. Όπως όλοι μας φαντάζομαι.
Και όταν αρχίζει να με «συνθλίβει» το συναίσθημα, σκέφτομαι ότι όλο αυτό είναι μία ακόμη δοκιμασία. Για να μάθουμε όλοι με σκληρό τρόπο ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή μας. Για να μάθουμε πόσο αξίζουν οι ανθρώπινες σχέσεις. Πόση αξία έχει η αγάπη. Η αγκαλιά. Το χάδι. Το φιλί. Η χαρά της γιορτής. Τίποτα από όλα αυτά δεν αγοράζεται όσα χρήματα κι αν έχει κανείς, κι ας λένε…
Αυτά τα Χριστούγεννα είναι διαφορετικά. Εγώ όμως έχω αποφασίσει να μείνω «γαντζωμένη» επάνω τους. Το δικό μου αστέρι, το δικό μου φως και την ελπίδα τα έχω καλά θεμελιωμένα στην ψυχή μου. Πρότασή μου; Το ίδιο να κάνετε κι εσείς…
Ας είμαστε καλά και του χρόνου θα γίνει… χαμούλης!!!
Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου!!!