Εδώ ο οικογενειακός γιατρός, εκεί ο οικογενειακός γιατρός, πού είναι ο γιατρός;
Μήπως πήγε περίπτερο, μήπως στο μίνι μάρκετ ή σε καμιά κάβα για να κάνει back up σε σφηνάκια, μπας και χαλαρώσει μετά τις πολλές επισκέψεις;
Και μη μου πει κανείς να σοβαρευτώ. Γιατί βρε παιδιά, αν το κάνω, το μόνο που θα μου απομένει μετά, είναι να βάλω τα κλάματα!
Κλάματα πιο γοερά απ’ εκείνα που προκαλεί το χιλιοειπωμένο ανέκδοτο των τελευταίων 7 μηνών:
«Αν δεν νιώθετε καλά μην σπεύδετε στα νοσοκομεία! Μείνετε σπίτι και απευθυνθείτε στον οικογενειακό σας γιατρό».
Το ακούμε καθημερινά και επί 24ώρου από χείλη γιατρών, δημοσίων λειτουργών και δυστυχώς, και από δημοσιογράφους.
Και ρωτάω όλους αυτούς τους ξερόλες: Πού θα τον βρω τον οικογενειακό μου γιατρό; Μήπως στο σπίτι του μεταξύ 12 τα μεσάνυχτα και 5 τα ξημερώματα, που θα μένουν κλειστά τα στέκια στις πλατείες;
Είναι ώρα αυτή για να δουλευόμαστε; Ακόμα και τα μικρά παιδιά ξέρουν ότι η πρωτοβάθμια περίθαλψη είναι σχεδόν ανύπαρκτη, και πως για να βρεις γιατρό, πρέπει να τον πληρώσεις! Από ποιο πορτοφόλι; Από το άδειο; Ή μήπως θέλετε να κόψουμε τα γεύματα της ημέρας από τρία σε δύο, ώστε να μας περισσεύει κάτι για τον γιατρό;
Και καλά όλοι εσείς θέλετε για προσωπικούς σας λόγους -ποιους άραγε;- να κλείνετε τα μάτια στην πραγματικότητα.
Εμείς τι λόγους έχουμε για να το κάνουμε; Μήπως για να δικαιολογηθούμε που εδώ και πολλές δεκαετίες δίνουμε την ψήφο της εμπιστοσύνης μας σε άτομα που δεν την αξίζουν;
Ε ρε βρεγμένη σανίδα που σας χρειάζεται…
Και για να μην νομίζετε ότι εγώ δεν αναλαμβάνω την ατομική μου ευθύνη, λίγα χαστουκάκια χρειάζονται και σε μας, ώστε στο μέλλον να κρίνουμε πιο σωστά και να εμπιστευτούμε τους σωστούς ανθρώπους!