Ακραία φαινόμενα! Πόσα ακόμα θα αντέξουμε;
Ακραία καιρικά φαινόμενα, ακραία υγειονομικά φαινόμενα, ανθρώπινες ζωές που ακροβατούν ανάμεσα στον κίνδυνο και την καταστροφή.
Η λέξη «ακραία» είναι πλέον τόσο συχνή στο καθημερινό μας λεξιλόγιο όσο και η… «Καλημέρα»!
Ζούμε στον πιο όμορφο τόπο του κόσμου, αλλά έχουμε φτάσει στα άκρα της αντοχής μας, ή και τα έχουμε ξεπεράσει. Κρατιόμαστε με νύχια και με δόντια στην ελπίδα ότι επιτέλους τα ακραία φαινόμενα θα αντιμετωπιστούν ανάλογα, δηλαδή με ακραίες και ακαριαίες πολιτικές, όμως γινόμαστε θεατές μόνο των μεσοβέζικων.
Για άλλη μια φορά οι προσπάθειες που καταβάλλονται είναι πώς θα υποχωρήσουν τα συμπτώματα και όχι πώς θα θεραπευτούν οι αιτίες που τα προκάλεσαν.
Για άλλη μια φορά οι αρμόδιοι δεν βάζουν το μαχαίρι στο κόκκαλο, δεν αναζητούν τις ρίζες των κακώς κειμένων, δεν λένε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν κουνάνε το δάχτυλο και δεν στήνουν στον τοίχο όλους εκείνους που εδώ και δεκαετίες μέχρι και σήμερα, από αδιαφορία, ανικανότητα ή συμφέρον, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για το σημερινό κατάντημα αυτού του τόπου, τις προϋποθέσεις για να αδυνατεί το κράτος να συντρέξει τους πολίτες του, τις προϋποθέσεις για τη δυστυχία που βιώνουμε άμεσα και έμμεσα όλοι μας.
Άμεσα όλοι όσοι βλέπουν τους κόπους και το βιός ολόκληρης της ζωής τους θαμμένο μέσα στη λάσπη, έμμεσα όλοι όσοι νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο που πονάει.
Άμεσα όσοι χάνουν αγαπημένους εξ αιτίας της πανδημίας, έμμεσα όσοι αγωνιούμε για τη ζωή μας και τη ζωή των δικών μας ανθρώπων.
Αλήθεια ποιος φταίει για τα ακραία καιρικά φαινόμενα; Άραγε μόνο η κλιματική αλλαγή; Και για την κλιματική αλλαγή; Ποιος φταίει; Μήπως μόνο εμείς; Ή μήπως πρώτα απ’ όλους οι εκάστοτε ηγέτες του πολιτισμένου υποτίθεται κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας, που αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των περιβαλλοντολόγων και δεν φρόντισαν εγκαίρως να αφυπνίσουν την οικολογική συνείδηση των πολιτών τους με συστηματική ενημέρωση και λήψη σχετικών μέτρων; Γιατί εγκατέλειψαν εμάς και το περιβάλλον μας στο έλεος των ακραίων καιρικών φαινομένων;
Η φύση μας εκδικείται! Εμάς που δεν φταίμε ή έστω, που δεν έχουμε το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης. Όχι όλους εκείνους που υπηρέτησαν στις πολεοδομικές υπηρεσίες του κράτους δίνοντας άδειες για μπάζωμα των ρεμάτων και ανοικοδόμηση κτισμάτων σε ακατάλληλα σημεία και εδάφη. Όχι εκείνους που έκαναν τα στραβά μάτια -με το αζημίωτο- στα αυθαίρετα και την αποψίλωση των δασών. Όχι εκείνους που ακόμα και σήμερα, παρά τις προειδοποιήσεις των μετεωρολόγων δεν φροντίζουν ούτε καν για τον καθαρισμό των φρεατίων…
Και για τα ακραία υγειονομικά φαινόμενα ποιος φταίει; Μόνο ο covid 19; Μόνο εμείς που χαλαρώσαμε; Μόνο οι νέοι; Μα αυτοί από τη φύση τους έχουν άγνοια κινδύνου, είναι αντιδραστικοί, διψάνε για κοινωνικές συναναστροφές… αλλιώς δεν θα ήταν νέοι.
Και όλοι οι υπόλοιποι είναι άμοιροι ευθυνών;
Ποιοι και γιατί αποδυνάμωσαν το Εθνικό Σύστημα Υγείας ώστε σήμερα να μην αντέχει στην πανδημία; Ποιοι και γιατί άφησαν στο έλεος της φθοράς τα μεταφορικά μέσα, καθιστώντας αδύνατη την αύξηση των δρομολογίων και αναγκαστικό το στρίμωγμα των επιβατών; Ποιοι και γιατί μας έλεγαν πριν από μερικούς μήνες ότι οι μάσκες δεν είναι απαραίτητες; Ποιοι και γιατί άνοιξαν τα σύνορα χωρίς να πάρουν το βασικότερο μέτρο: το τεστ των τουριστών 72 ώρες πριν ταξιδέψουν στη χώρα μας; Ποιοι και γιατί ενώ αυξάνονταν τα κρούσματα επέτρεψαν την αύξηση των επιβατών στα πλοία; Ποιοι και γιατί έκαναν τα στραβά μάτια στα πολυπληθή πάρτι; Ποιοι και γιατί άνοιξαν τα σχολεία χωρίς να υποβάλλουν σε τεστ όλο το διδακτικό προσωπικό; Ποιοι και γιατί δεν κατάφεραν να αποσυμφορήσουν τις σχολικές τάξεις;
Ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης όλων αυτών; Πότε θα το αναλάβουν; Πότε θα σταματήσουν να μιλάνε μόνο για τη δική μας ατομική ευθύνη;
Έλεος επιτέλους!!!
Δεν αντέχουμε πια να βλέπουμε γύρω μας τόση απελπισία, τόση απόγνωση, τόσο φόβο, τόση δυστυχία!
Δεν αντέχουμε πια να βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους που δεν μπορούν να ζήσουν σαν άνθρωποι!