Διάλεξε μια απασχόληση που σου αρέσει και δεν θα ξαναχρειαστεί να δουλέψεις στη ζωή σου
Η γνωστή ρήση του Κομφούκιου, του μεγάλου Κινέζου φιλόσοφου (551-479 π.Χ.) που με τη σκέψη και τη διδασκαλία του επηρέασε όχι μόνο τη Σκέψη της Ανατολής αλλά και της Δύσης , δεν χρειάζεται βέβαια επεξήγηση. Γιατί όλοι καταλαβαίνουμε, και οι πιο τυχεροί από μας το βιώνουμε κιόλας, ότι μόνο όταν αγαπάμε τη δουλειά μας, μόνο όταν μας αρέσει αυτό που κάνουμε, τότε και μόνο τότε, η δουλειά μας δεν μοιάζει με δουλειά αλλά με χόμπι. Μόνο όταν επιλέξουμε να κάνουμε στη ζωή μας αυτό που μας εμπνέει, μας δίνει χαρά, μας κάνει να νιώθουμε δημιουργικοί, δεν θα χρειάζεται να δουλέψουμε ξανά.
Το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε τη δουλειά μας ως αναγκαίο κακό ή ακόμα χειρότερα ως καταναγκαστικό έργο, οφείλεται λιγότερο στις κακές συνθήκες εργασίας μας -ωράριο, περιβάλλον, αμοιβή, κ.λπ.- και περισσότερο σε άλλες αιτίες. Πρωταρχικά και αποκλειστικά στο ότι διαλέξαμε τη λάθος για μας δουλειά. Στην άγνοια των ταλέντων που διαθέτουμε, στην άγνοια του ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Και βέβαια στα κριτήρια με τα οποία την επιλέξαμε : νόμος της προσφοράς και ζήτησης, επιδίωξη του χρηματικού κέρδους, ακόμα χειρότερα του εύκολου κέρδους, επιδίωξη φήμης, επιμονή των γονιών να τους διαδεχτούμε στη στρωμένη δουλειά τους, προβολή και υπερεκτίμηση ορισμένων επαγγελμάτων, κ.ά.
Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικός ο επαγγελματικός προσανατολισμός.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο καθοριστικό για το μέλλον του κάθε παιδιού αλλά και για την κοινωνία στην οποία θα ζήσει ως ενήλικας και εργαζόμενος, από τον σωστό επαγγελματικό προσανατολισμό. Μια διαδικασία που δυστυχώς στον τόπο μας είναι από ανύπαρκτη έως λανθασμένη. Πότε επιτέλους θα το αντιληφθούν στο Υπουργείο Παιδείας; Πότε επιτέλους θα αντιληφθούν ότι μέσα στο σχολείο πρέπει να δίνεται στα παιδιά και στους εφήβους η δυνατότητα να αποκτήσουν βήμα-βήμα γνώση του εαυτού τους, την πιο χρήσιμη απ’ όλες για ολόκληρη της ζωής τους;
Όσο για μας τους ενήλικες που σηκωνόμαστε το πρωί για να πάμε στη δουλειά μας βλαστημώντας, που γκρινιάζουμε συνεχώς για τα κακώς κείμενά της, που δεν μπορούμε να διακρίνουμε τίποτα θετικό σ’ αυτήν, μήπως είναι καιρός να αναθεωρήσουμε;
Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να ψάχνουμε το θέμα από την αρχή;
Μήπως εκτός από στραβά η δουλειά που κάνουμε έχει και κάποια καλά;
Μήπως έχουμε υποτιμήσει πρόσωπα και καταστάσεις;
Μήπως υπάρχει περιθώριο για να πάρουμε πρωτοβουλίες που θα μας κάνουν να νιώσουμε πιο δημιουργικοί και να περνάμε πιο ευχάριστα στη διάρκεια της δουλειάς μας;
Κι αν στην επαναξιολόγηση πάλι το αποτέλεσμα είναι μαύρο και άραχλο, μήπως να τολμήσουμε να αναζητήσουμε μια άλλη απασχόληση;
Ακόμα και κάποια που δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι σπουδάσαμε ή κάναμε ως τώρα. Κάποια που όταν οραματιζόμαστε τον εαυτό μας να δραστηριοποιείται σ’ αυτήν τα συναισθήματα που βιώνουμε να είναι μόνο ευχάριστα.