Εμπιστοσύνη, το αντίδοτο στο ψέμα
Σίγουρα σε ένα ονειρικό περιβάλλον διαφήμισης δημητριακών αυτά τα τόσο χαριτωμένα πλασματάκια που μόνο χαμογελούν και κάθονται ήσυχα στην πεντακάθαρη κουζίνα απολαμβάνοντας το πρωινό τους δεν θα λένε ψέματα στη μαμά τους…
ΟΚ τώρα back to reality! Εσυ δηλαδή όταν ήσουν μικρή και πολύ πριν γίνεις mother έλεγες πάντα την αλήθεια;
Νομίζω πως το λάθος είναι ότι εστιάζουμε στο πώς να πείσουμε το παιδί μας να μας εξομολογείται τα πάντα, ενώ το θέμα είναι να χτίσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί του τόσο ισχυρή που θα αντέξει στους κραδασμούς της εφηβείας.
Πες μου αλήθεια έφαγες αυτό το σοκολατάκι όσο μαγείρευα; Εντάξει τώρα… Ποιος θα ομολογούσε ότι το έφαγε; Εγώ πάντως ακόμα και στα 33 μου θα σφύραγα… αδιάφορα.
Αν μου ξαναπείς ψέματα θα μεγαλώσει η μύτη σου, είδες τι έπαθε ο Πινόκιο;
ΟΚ μάλλον θα τρέμει μη μεγαλώσει η μύτη του οπότε απο φόβο θα σου λέει την αλήθεια ως που θα διαπιστώσει ότι η μύτη του θα παραμείνει ίδια ακόμα και αν σου πει ότι ένας δεινόσαυρος έσπασε το βάζο σου και όχι η μπάλα του…
-Αγάπη μου (λέει η μαμά στον μπαμπά) αυτή η τσάντα ήταν πάφθηνη (γκούχου γκούχου λιγο νεράκι να πιω)… Για φαντάσου τι θα μάθει το παιδί σου… Αφού το κάνει η μαμά γιατι να μην το κάνω κι εγώ;
Το παιδί για να μάθει να λέει την αλήθεια θα πρέπει να βλέπει εμάς να φερόμαστε ειλικρινά, ακόμα και όταν αυτό είναι δύσκολο. Δεν θα πρέπει να φοβάται επειδή απλά έφαγε ένα σοκολατάκι ενώ εσυ έφτιαχνες έναν θεσπέσιο αρακά…
Τώρα αν ένας δεινόσυρος μπει στο σαλόνι μας και κάνει μια ζημιά θα έχω τόσες απορίες και θα θέλω να ακούσω αυτή τη φοβερή ιστορία απο τη μικρή μου…
Γιατί άλλο το ψέμα και άλλο η φαντασία.
Αλλά και γιατί η παιδική φαντασία θα πρέπει να καλλιεργείται!