5 συμβουλές για να γίνουμε… “μαμαδοευτυχισμένες”!
Όταν η αγαπημένη μου φίλη Χριστίνα Λαμπίρη, μου ζήτησε να κάνω lifesharing για τη γιορτή της μητέρας, να μοιραστώ δηλαδή μαζί σας, τις σκέψεις μου για τις μαμάδες που γιορτάζουν, αποφάσισα, πως θέλω να μιλήσω για την ευτυχία.
Για τη “μαμαδοευτυχία”. Για το ότι μόνο, μια ευτυχισμένη και χαρούμενη μητέρα, μπορεί να μεγαλώσει ευτυχισμένα και χαρούμενα παιδιά.
Και για να μη λέω λόγια του αέρα, ξέρω, πως ο στόχος αυτός, δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολος. Ποτέ δεν ήταν. Πόσο μάλλον τώρα, που η καθημερινότητα μας, έχει γίνει εξαιρετικά δύσκολη και κουραστική.
Υπάρχουν όμως άραγε, “κόλπα” και μυστικά, “συνταγές” για να πετύχουμε και αυτόν τον άθλο;
[one_half]
[/one_half]
[one_half]
Έγραψα το βιβλίο μου «Τι Τραβάμε κι Εμείς οι Μάνες!» θέλοντας μέσα από λέξεις και εικόνες να περιγράψω με τρόπο χιουμοριστικό, μα απόλυτα αληθινό, τα όσα δύσκολα και αγχωτικά ζούμε και βιώνουμε, προσπαθώντας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας .
Κι αν με ρώταγε κάποιος, πιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να τους προσφέρουμε, θα απαντούσα αμέσως: Υπέροχα παιδικά χρόνια. Με γέλιο, με ανεμελιά, με ασφάλεια, με αναμνήσεις που θα τα συντροφεύουν μια ζωή. [/one_half]
Αλλά και πάλι, πως μπορείς να προσφέρεις ευτυχία, χωρίς να έχεις ευτυχία;
Θα μοιραστώ μαζί σας, τα όσα μου έμαθε η πείρα και η ζωή.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ΠΟΤΕ το ποιες είμαστε και το τι θέλουμε . Τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα φύγουν κι εμείς θα μείνουμε να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη, κάνοντας το δικό μας απολογισμό. Γι αυτό κυνηγάμε τα «θέλω» μας και παλεύουμε όσο πιο σκληρά μπορούμε, για να τα πραγματοποιήσουμε.
Δεν ξεχνάμε ακόμη, πως εκτός από μαμά, τα παιδιά έχουν και μπαμπά. ΔΕΝ τα κάνουμε όλα μόνες, για πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Όχι. Μοιραζόμαστε τις ευθύνες με τον πατέρα και απαιτούμε, να έχει το δικό του χρόνο μαζί τους, να «χτίσουν» τις δικές τους αναμνήσεις.
ΔΕΝ επιτρέπουμε σε γιαγιάδες και παππούδες ,που τόσο σεβόμαστε ,να ελέγχουν τη ζωή και τις αποφάσεις μας.
Μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε το ένστικτο μας κι ακόμη κι αν κάνουμε λάθη, τολμάμε και αναλάβουμε την ευθύνη γι αυτά.
Επίσης, τα παιδιά δεν πρέπει να …μας ανεβαίνουν στο κεφάλι! Είναι απαραίτητο να γνωρίζουν τα όρια τους. Αν τα κακομάθουμε στο έπακρο, αύριο, μεθαύριο, οι σύντροφοι τους θα μας …καταριούνται ! “Επειδή σου τα είχε όλα έτοιμα και στο πιάτο η μάνα σου δεν θα την πληρώσω εγώ!” .
Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: δεν πρέπει να νιώθουμε τύψεις. Για όσα δεν καταφέρνουμε, λόγω έλλειψης χρημάτων, χρόνου ή αντοχών να προσφέρουμε. Τις τύψεις εμείς οι μαμάδες, τις έχουμε στο τσεπάκι ! Ας τις πετάξουμε μακριά κι ας συμφιλιωθούμε με την ιδέα, πως κάνουμε, ό,τι καλύτερο μπορούμε.
Κι ας διασκεδάζουμε, ας χαμογελάμε, ας αντιμετωπίζουμε με χιούμορ αυτά που μας φοβίζουν.
Γύρω μας, υπάρχουν μάνες με αληθινά σοβαρά προβλήματα, μάνες αγωνίστριες, μάνες που «λιώνουν» στα πόδια τους για να ζήσουν τα παιδιά τους, που είναι μαμάδες και μπαμπάδες μαζί και είναι αυτές, αληθινά πρότυπα και σημεία αναφοράς.
Ας οπλιστούμε με δύναμη, κουράγιο και υπομονή για να διεκδικήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε, το δικαίωμα στην ευτυχία.
Ας κάνουμε καθημερινά lifesharing με οδηγό τα όνειρα μας.