Περπάτα και θα …το βρεις !

Περπάτα και θα …το βρεις !

Οι καρδιολόγοι συνιστούν το περπάτημα για την καλή λειτουργία της καρδιάς, οι γυμναστές για να είμαστε σε φόρμα,  οι διαιτολόγοι για να κάψουμε λίπος και οι φιλόσοφοι-από καταβολής της φιλοσοφίας- για να  σκεφτόμαστε καλύτερα.

Μήπως  το γεγονός ότι σήμερα σπάνια περπατάμε είναι ένας από τους πολλούς λόγους που, εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από καρδιοπάθειες, η παχυσαρκία απειλεί ακόμα και τους έφηβους, οι άνθρωποι σε φόρμα είναι ελάχιστοι και η σύγχυση επικρατεί στο μυαλό μας;

Αν κι εσείς βρίσκεστε σε σύγχυση, αν αναζητάτε καινούριες και πρωτότυπες ιδέες αλλά μόνο κοινότοπες κατεβάζει το μυαλό σας, αν δεν μπορείτε να βρείτε τις απαντήσεις που ψάχνετε ή την άκρη του νήματος… διαβάστε αυτό το άρθρο κι ύστερα  δοκιμάστε να σηκωθείτε από τον καναπέ σας και να κάνετε έναν μεγάλο περίπατο.

Ακόμα και αν δεν βρείτε αμέσως τη λύση στο πρόβλημα που σας απασχολεί, σίγουρα θα μπορέσετε να βάλετε τις σκέψεις σας σε τάξη, κάνοντας έτσι το πρώτο μεγάλο ξεκαθάρισμα και ανοίγοντας το δρόμο από όπου αργά ή γρήγορα η λύση θα εμφανιστεί και θα σας κλείσει πονηρά το μάτι.

 Ψυχή και σώμα
Είμαστε σώμα και ψυχή. Αν και το ξέρουμε καλά στη πράξη ζητάμε από το σώμα μας να κάνει χίλια δυο χωρίς να υπολογίζουμε την ψυχή μας, ή αντίθετα, φροντίζουμε για τη σωτηρία της ψυχής μας ενώ παραμελούμε το σώμα μας.
Έ, λοιπόν, ένας από τους καλύτερους και πιο απλούς τρόπους για να φροντίσουμε και τα δυο μαζί, είναι το περπάτημα. Περπατώντας,  ή αλλιώς περιπλανώμενοι, δίνουμε και στη σκέψη μας την ευκαιρία να περιπλανηθεί. Να πάει πότε προς τα εδώ και πότε προς τα εκεί, να κοντοσταθεί ή να τρέξει μακριά. Γιατί καθώς το ένα βήμα θα ακολουθεί το άλλο, έτσι και η μια σκέψη θα φέρει μια άλλη. Ας μη ξεχνάμε ότι η σκέψη είναι μια λειτουργία που στηρίζεται στο σώμα και αναπτύσσεται αρμονικά με αυτό.
Ένα σώμα που πάσχει, ένα σώμα νωθρό, δεν μπορεί να σκεφτεί ούτε γρήγορα ούτε καθαρά.
Όταν περπατάμε  πατάμε μια στο ένα πόδι και μια στο άλλο. Όταν σκεφτόμαστε επεξεργαζόμαστε πότε τη μια ιδέα και πότε την άλλη.  Όπως το περπάτημα έτσι και η σκέψη είναι μια διαδικασία κίνησης και μετακίνησης.  Η σκέψη δεν είναι ποτέ στατική, ούτε και το περπάτημα. Είναι ανήσυχη και ασταθής, βρίσκεται σε μια αέναη προσπάθεια να ισορροπήσει τη μια ιδέα με την άλλη. Αλλά μήπως και το περπάτημα δεν είναι μια διαρκής εξισορρόπηση της ανισορροπίας που δημιουργεί η μετακίνηση του βάρους του σώματος από το ένα πόδι στο άλλο;
Υπάρχει μια ομοιότητα και μια σύμπτωση στον τρόπο που κινείται το σώμα και στον τρόπο που κινείται η σκέψη. Και στα δυο υπάρχει μια διαρκής αναζήτηση της ισορροπίας ανάμεσα σε δυο θέσεις.
Περπατώντας συνειδητοποιούμε ότι είμαστε σώμα και ψυχή συγχρόνως.
Επιπλέον το  περπάτημα μας κρατάει γερά συνδεδεμένους με τη γη, ή αλλιώς μας γειώνει. Μας βοηθάει δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε τα όρια μας. Η αίσθηση της κούρασης όπως και η αίσθηση ότι γερνάμε, είναι η συνειδητοποίηση  των ορίων του σώματός μας. Κάτι που δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε όταν  μετακινούμαστε με το τραίνο, το αυτοκίνητο ή το αεροπλάνο, τα οποία μας επιτρέπουν να πάμε πέρα από εκεί που τα φυσικά μας όρια επιτρέπουν.
Γι’ αυτό και οι σκέψεις που κάνουμε όταν περπατάμε είναι πιο κοντά στη πραγματικότητα μας. Το περπάτημα μας μαθαίνει ακόμα ότι η φύση των πραγμάτων δεν είναι να πηγαίνουμε κατευθείαν στο στόχο, γιατί οι καθυστερήσεις και οι παρεκκλίσεις από την ευθεία διαδρομή, μας δίνουν την ευκαιρία να αποκομίσουμε πολλές και πολύτιμες πληροφορίες.
Όταν βλέπετε το βουνό απέναντί σας και θέλετε να φτάσετε στην κορυφή του δεν μπορείτε να προχωρήσετε ευθεία πάνω. Πρέπει να πάτε γύρω –γύρω και πηγαίνοντας έχετε την ευκαιρία να δείτε χίλια δυο που διαφορετικά δεν θα βλέπατε ποτέ. Μην ρωτάτε λοιπόν πώς θα πάτε πού, εκείνους που ξέρουν καλά το δρόμο. Γιατί η περιπλάνηση είναι αυτή που θα σας βοηθήσει να βρείτε τον δικό σας δρόμο.
Πάρτε τους δρόμους
Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το περπάτημα που πραγματικά πυροδοτεί τον μηχανισμό της σκέψης είναι αυτό που κάνουμε χωρίς πρόγραμμα και χωρίς λόγο. Εννοούμε τις φορές εκείνες που περπατάμε απλώς για να περπατήσουμε. Όχι για να πάμε σε ένα συγκεκριμένο προορισμό, ούτε για να κάνουμε μια συγκεκριμένη δουλειά. Εννοούμε την ελεύθερη εκείνη περιπλάνηση χωρίς πρόγραμμα και αιτία.
Ο περίπατος που φέρνει τις σκέψεις στο μυαλό μας είναι ο ελεύθερος περίπατος,  ο περίπατος σε ένα περιβάλλον που μας επιτρέπει να είμαστε μόνοι με τον εαυτό μας, να ακούμε την αναπνοή μας και  να συντονιζόμαστε στο ρυθμό της. Και τέτοιος είναι ο περίπατος μέσα στη φύση, η περιπλάνηση στα βουνά και στα λαγκάδια, στις παραλίες και στα δάση.
Γιατί όταν περπατάμε μέσα στην πόλη, χωρίς να το θέλουμε, ακολουθούμε τον ρυθμό του πλήθους. Η προσοχή μας διαρκώς διασπάται από τους θορύβους και την κίνηση. Δεν περπατάμε με τον δικό μας ρυθμό, ούτε με τον ρυθμό της σκέψης μας.
Το περπάτημα είναι πλούσιο σε σκέψεις όταν είναι ελεύθερο από κάθε σκοπιμότητα, όπως και το μυαλό γεννάει καινούριες ιδέες όταν μπορεί να απελευθερωθεί από τις έγνοιες της καθημερινότητας.
Συμπέρασμα
 
Αρχίστε να περπατάτε! Ακόμα και αν δεν ανακαλύψετε μια καινούρια φιλοσοφία, σίγουρα θα μπορέσετε να φιλοσοφήσετε τη δική σας ζωή. Και ακόμα πιο σίγουρα θα καταφέρετε  να σκέφτεστε καθαρά.
Σε πρώτη φάση  το μυαλό σας θαξελαμπικάρει. Σε δεύτερη θα μπορέσετε να λύσετε μια σειρά από προβλήματα  που σήμερα μοιάζουν άλυτα, καταδυναστεύοντας τη ζωή, την ενέργεια και την καλή σας διάθεση.
Όσο για τις επόμενες φάσεις…ποιος σας πιάνει!
Τι λένε οι περιπατητές
Την αξία του περιπάτου φαίνεται να ανακαλύπτουν σήμερα όλο και περισσότεροι άνθρωποι. Ανεξάρτητα όμως από τους λόγους που οδήγησαν τον καθένα από αυτούς να βάλει στη ζωή του το καθημερινό περπάτημα- υγεία, αδυνάτισμα, οικολογία, οικονομία, κ.α.-, τελικά όλοι ανεξαιρέτως καταλήγουν να μιλούν για το πόσο τους βοηθάει αυτό στο να ξεκαθαρίσουν τις σκέψεις τους, να εμπνευστούν καινούριες ιδέες, να γίνουν πιο δημιουργικοί στη δουλειά και στη ζωή τους.
·        Το περπάτημα, ακόμα και μέσα στη πόλη νιώθω ότι δίνει «φτερά» στη σκέψη μου. Μου αρέσει να πηγαίνω με τα πόδια στη δουλειά. Αυτό με βοηθάει να μην μεταφέρω τα προβλήματα από το σπίτι στη δουλειά και πάλι πίσω. Λες και εξατμίζονται καθ οδόν. Οι σκέψεις που κάνω περπατώντας είναι σαν τα όνειρα: Σπάνια τις θυμάμαι . Όμως αυτές οι ξεχασμένες «περιπατητικές» μου σκέψεις είναι εκείνες που ετοιμάζουν το έδαφος για να έρθουν οι «δημιουργικές».
·        Περπατώντας νιώθω ότι το σώμα μου μιλάει. Νιώθω το σώμα , τη ψυχή μου, τα συναισθήματα μου και τις σκέψεις μου, σαν ένα ενιαίο σύνολο, σαν συγκοινωνούντα δοχεία που το ένα μεταγγίζει στο άλλο την πεμπτουσία του. Έχω την αίσθηση ότι η ανταλλαγή ανάμεσα στο μέσα και στο έξω , ανάμεσα στο φυσικό και στο μεταφυσικό, γίνεται χωρίς προσπάθεια. Όταν περπατάω ο ποιητής που μιλάει με τ άστρα δεν μου φαίνεται πια και τόσο τρελός.
·        Περπατάω για να ξαναδώσω χρόνο …στο χρόνο. Όταν κάνω μακρινούς περιπάτους, χωρίς να βιάζομαι να πάω κάπου ή να γυρίσω πίσω, όταν παίρνω το χρόνο μου χωρίς τίποτα να με βιάζει για το πού και πότε θα πάρω το δρόμο της επιστροφής νιώθω ότι κερδίζω τον χαμένο χρόνο. Είμαι εγώ με τον εαυτό του, είμαι εγώ που δίνω στο σώμα μου και στο μυαλό μου την ευκαιρία να περιπλανηθούν όπου και όσο θέλουν. Κι εκείνα μου το ανταποδίδουν προσφέροντας μου το αίσθημα της ψυχικής και σωματικής αναζωογόνησης.
Πες μου πού περπατάς να σου πω τι και πώς σκέφτεσαι
 
Στον ίσιο δρόμο η αναπνοή είναι κανονική και οι σκέψεις που ευνοούνται είναι σκόρπιες, γεμάτες παρεκκλίσεις, άσχετες η μια από την άλλη.
Στον ανηφορικό, όπου λαχανιάζουμε, στεκόμαστε περισσότερο σε μια συγκεκριμένη σκέψη την επεξεργαζόμαστε, όπως ακριβώς το σώμα επεξεργάζεται τον τρόπο και προσαρμόζει τον ρυθμό του για να ανταποκριθεί στη δυσκολία της ανηφοριάς.
Στον κατηφορικό δρόμο, οι σκέψεις μας ικανοποιούν τα καπρίτσια της φαντασίας μας. Πετάνε ανεξέλεγκτες.
Ο Καντ βρέξει χιονίσει έκανε έναν περίπατο καθημερινά στις 5 το απόγευμα παίρνοντας πάντα τον ίδιο δρόμο , έκανε δηλαδή μια διαδρομή ολοκληρωτικά προσχεδιασμένη και πάντα την ίδια. Η φιλοσοφία που ανέπτυξε ήταν μια φιλοσοφία συγκροτημένη και καλά δομημένη.
Αντίθετα ο Νίτσε που λάτρευε τις περιπλανήσεις στο βουνό,  ονειρευόταν να σκαρφαλώσει στις πιο απάτητες κορυφές, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν  μπορούσε λοιπόν παρά να αναπτύξει μια  αιρετική σχεδόν «φευγάτη» φιλοσοφία.