Πατέρας στο εξωτερικό – πώς είναι να μεγαλώνεις τα παιδιά σου μέσω skype
Εγώ το πρωί θα ανοίξω το λάπτοπ που καθημερινά μου φέρνει μπροστά στα μάτια μου τα παιδιά μου, τόσο κοντά ώστε να χαίρεσαι που τα βλέπεις να σου χαμογελάνε και τόσο μακριά που το μόνο που σου μένει είναι να χαϊδεύεις την οθόνη
Λίγο αφού ξυπνήσετε πολλοί από εσάς ανοίγετε τον υπολογιστή το πρωί για να δείτε τα νέα. Άλλοι για να μπείτε στα κοινωνικά δίκτυα, να ελέγξετε τα λαικς, τα σχόλια, αν άρεσε τελικά η χθεσινή φωτογραφία. Εγώ το πρωί θα ανοίξω το λάπτοπ και το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να πατήσω το μπλε εικονίδιο με το άσπρο S, που καθημερινά μου φέρνει μπροστά στα μάτια μου τα παιδιά μου, τόσο κοντά ώστε να χαίρεσαι που τα βλέπεις να σου χαμογελάνε και τόσο μακριά που το μόνο που σου μένει είναι να χαϊδεύεις την οθόνη. Και αυτό, αφού έχεις κλείσει τη σύνδεση. Κοιτάς τις φωτογραφίες τους από διάφορες στιγμές σας, χαμογελάς και περιμένεις τη στιγμή που θα τα ξανασφίξεις στην αγκαλιά σου. Και μετά θα κάνω και εγώ όλα τα παραπάνω.
Όπως χιλιάδες άλλοι «ξενιτεμένοι» εργάζομαι στο εξωτερικό εδώ και λίγα χρόνια με την οικογένειά μου να έχει παραμείνει στην Ελλάδα. Έχω την πολυτέλεια να είμαι σε χώρα της δυτικής Ευρώπης με υπέροχες συνθήκες ζωής και εργασίας, και να ταξιδεύω μια-δυο φορές το μήνα πίσω. Και όταν είμαι για λίγες μέρες μαζί τους, περνάω αυτό που εσείς περνάτε καθημερινά. Τρέξιμο σε παιδικές χαρές, γκρίνιες, τσακωμοί με τον αδερφό, ατελείωτα παιδικά πάρτυ, φάε, όχι άλλους πιτζαμοήρωες, πιες, μην τρέχεις, πρόσεξε, κοιμήσου. Αλλά. Όταν πια έρθει το βράδυ, και τα έχεις βάλει για ύπνο και έχεις βγάλει έναν αναστεναγμό ανακούφισης, έρχεται εκείνη η στιγμή που θα ανοίξεις την πόρτα του δωματίου τους, και θα ρίξεις μια ματιά, ίσως και ένα ελαφρύ χάδι σε αυτά τα αγγελικά προσωπάκια που καμία σχέση δεν έχουν με τα διαβολάκια της ημέρας. Και αυτά τα δευτερόλεπτα είναι που μου λείπουν πιο πολύ, όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό.
Η τεχνολογία, όμως, είναι πλέον καταπληκτική. Όταν θα ξαναφύγω, θα ανυπομονώ να έρθει το πρωί για «κάνουμε skype». Η «κάι» όπως το αποκαλεί η δίχρονη κόρη μου. Και όταν μιλάς διαδικτυακά με τα μικρά παιδιά σου, είναι όλα τέλεια. Είναι προσηλωμένα. Σου χαμογελούν συνέχεια, μιλάνε συγχρόνως, ψιλοτσακώνονται ποιος θα είναι πιο μπροστά στην κάμερα, χώνουν τη μούρη τους μέσα στην οθόνη. Θα μπορούσε να είναι διαφήμιση του «κάι». Σου λένε ιστοριούλες από την προηγούμενη ημέρα.
Ναι, πάντα έχεις μια υστέρηση στα νέα με αυτόν τον τρόπο. Και συνεπώς αυτό που ακούς είναι φιλτραρισμένο, έχει περάσει χρόνος, έχει κάνει η σύζυγος όλη τη «λάντζα» όσον αφορά το πάρτι στο οποίο ο πεντάχρονος γιος σου έσπρωξε ένα άλλο παιδάκι, και δεν είναι σωστό. Είσαι κομπάρσος σε ένα έργο που έχει ήδη παιχθεί. Και προσπαθείς μέσα σε λίγα λεπτά να ρουφήξεις συναισθήματα, να αναλύσεις καταστάσεις, να καταλάβεις ποιος έχει τι και αν είναι απλά αγουροξυπνημένη η κόρη σου και δεν έχει όρεξη ή σου κρατάει μουτράκια.
Η ψηφιακή εικόνα των παιδιών σου, ολοζώντανη στην οθόνη σου, είναι ένα τεχνολογικό θαύμα. Και μαζί βάσανο. Θα χάσεις το πρώτο του γκολ, αλλά θα στο περιγράψει την επόμενη μέρα. Θα χάσεις την – ο θεός να την κάνει – παρέλαση του νηπιαγωγείου στην εθνική εορτή, αλλά θα δεις τις φωτογραφίες και το βίντεο λίγες ώρες μετά. Θα χάσεις την πρώτη της βουτιά στο κολυμβητήριο χωρίς το «μακαρόνι», αλλά θα την ξαναζήσεις την επόμενη μέρα, το πρωί, που θα είναι σίγουρα το πρώτο πράγμα που θα σου πει. Δεν θα θα σου πιάσει το χέρι από φόβο την ώρα που βγάζει το πρώτο του δόντι, αλλά θα σου χαμογελάσει ο φαφούτης την επόμενη μέρα, γεμάτος ικανοποίηση ότι έγινε άντρας. Και ας στα έχει «προδώσει» ήδη όλα η σύζυγος από χθες το βράδυ. Θα είναι σαν να τα βλέπεις και να τα ακούς όλα για πρώτη φορά.
Κομπάρσος.