Οι γιορτές τελείωσαν όχι όμως και … “οι γιορτές”!
Ε ναι. Έτσι απλά, αρνούμαι… Δεν θέλω βρε αγάπη μου να το αποδεχτώ… Έχω γραπωθεί κυριολεκτικά από το πνεύμα των Χριστουγέννων! Από τα λαμπάκια και τα στολίδια μου! Από τα κεράκια και τις χρωματιστές κορδέλες τους, μη σου πω και από το ίδιο μου το δέντρο που σε λίγο θα είναι μόνο μία ακόμη ανάμνηση.. Μία όμορφη ανάμνηση. Ένα τεράστιο “γελαστό” καινούριο πακέτο στη “συλλογή” εικόνων μέσα σε μία τόσο δα ψηφιακή κάρτα.
Πώς ήταν τότε στο σχολείο όταν ερχόταν εκείνο το απαίσιο απόγευμα της Κυριακής και ξαφνικά γέμιζα θλίψη για την εβδομάδα που ξεκινά, ακριβώς το ίδιο συναίσθημα βιώνω κάθε 7η Ιανουαρίου. Και για να είμαι ειλικρινής απλά τότε κορυφώνεται το… δράμα μου! Το βάρος της επιστροφής στην πραγματικότητα ξεκινά από την 2η κιόλας ημέρα κάθε καινούριας χρονιάς… Και το νιώθεις. Το νιώθεις στον αέρα, στα πρόσωπα γύρω σου που αρχίζουν πάλι να παίρνουν τις γνωστές εκφράσεις της καθημερινότητας. Τα χαρακτηριστικά που σκληραίνουν, οι ευχές που στερεύουν, τα νέα προγράμματα που μπαίνουν σε εφαρμογή ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε, οι νέοι στόχοι που θέτουμε, που τις περισσότερες φορές συμβαίνει να είναι σχεδόν οι ίδιοι με τους περσινούς απλά τους δίνουμε άλλους τίτλους…και βέβαια παντού γύρω σου η φράση… «τα κεφάλια μέσα τώρα… » ως άλλος επίλογος των παραμυθιών: “και έζησαν αυτοί καλά και μεις…καλύτερα!”.
Και όταν πια όλο αυτό έρχεται μέσα μου και γίνεται ποτάμι που φουσκώνει, τότε προσπαθώ να ενεργοποιήσω λίγο τη λογική μου μπας και χτίσω έναν ωραίο κυματοθραύστη να σκάνε επάνω του τα συναισθήματα και να σκορπίζονται σε χιλιάδες μικρά γυάλινα κομματάκια.
Η χαρά στο μυαλό μου είναι κάτι σαν την άχνη ζάχαρη… Δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταφέρεις να φας μονομιάς μία ολόκληρη φουσκωτή κουταλιά. Μια χαρά όμως την απολαμβάνεις πασπαλισμένη πάνω στις λιχουδιές . Σε κάποια σημεία περισσότερη σε κάποια λιγότερο ή ακόμα και καθόλου αλλά είναι τόσο έντονη η γλυκιά γεύση της προηγούμενης μπουκιάς που ούτε καν δίνεις σημασία στα πιο άγλυκα κομμάτια της.
Κι έπειτα είναι κι αυτό: όλα τα πράγματα στη ζωή μας έχουν δύο όψεις αλλά και πολλές πλευρές να τα δεις. Όσο μεγάλη και αν είναι η ανηφόρα, δεν μπορεί, κάπου θα έχει ένα σημείο να ακουμπήσεις για να πάρεις μία ανάσα. Αρκεί βέβαια να θες να το δεις .
Η ζωή μας όπως θέλω να πιστεύω πως είναι ένα ορμητικό ποτάμι με ρήση καθορισμένη. Όσες πέτρες, όσα εμπόδια και να βρεθούν στο πέρασμα του, η εκβολή του δεν αλλάζει. Μπορεί να αλλάζει λίγο η ρότα του αλλά ότι και να γίνει θα καταλήξει εκεί που είναι προγραμματισμένο να καταλήξει. Γι αυτό , ας απολαμβάνουμε το ταξίδι του. Και να σας πω κάτι; Αυτός θα είναι για μένα φέτος ένας από τους στόχους μου. Να προσπαθήσω να μην περιμένω μόνο τις μέρες της γιορτής για να πάρω μία ανάσα. Να προσπαθήσω κάθε τόσο να βρίσκω στην δική μου ανηφορίτσα ξέφωτα σημεία ξεγνοιασιάς και αισιοδοξίας. Όποιος θέλει ακολουθεί!