Αφήστε την οθόνη και πιάστε… το τιμόνι!
Όχι του αυτοκινήτου, αλλά της ζωής σας! Γιατί όσο βολεύεστε μπροστά σε μια οθόνη, τόσο πιο άβολα ζείτε! Τόσο πιο μπάχαλο γίνεται η ζωή σας, τόσο πιο γρήγορα περνάει!
Κι αυτό δεν είναι η άποψη μιας απλής γυναίκας και δημοσιογράφου όπως εγώ. Είναι η άποψη των απανταχού κοινωνιολόγων και ψυχιάτρων, που ερευνώντας το φαινόμενο της εξάρτησης μας, σε βαθμό εθιστικό, από κάθε είδους οθόνη, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτός ο εθισμός βλάπτει και μάλιστα πολύ σοβαρά τη σωματική και ψυχική μας υγεία, και κατ’ επέκτασιν την ποιότητα και την πορεία της ζωής μας.
Ομολογώ πως, μέχρι πρότινος, λίγη σημασία τους έδινα κι εγώ… Όμως όχι πια!
Αφορμή στάθηκε μια βραδιά με 8-9 φίλους στο σπίτι της κολλητής μου, λίγο πριν τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Μεταξύ τυρού και αχλαδιού συνειδητοποίησα ότι όλοι σχεδόν δεν έχαναν από τα μάτια τους το κινητό τους – είτε το κρατούσαν στο χέρι, είτε το είχαν μπροστά ή δίπλα τους και του έριχναν συνεχώς κλεφτές ματιές. Κάποιοι μάλιστα, ακόμα και όταν έπαιρναν τον λόγο, αντί να κοιτούν τον συνομιλητή τους στα μάτια είχαν καρφωμένο το βλέμμα τους στην οθόνη του κινητού τους, ή, στην καλύτερη περίπτωση το έστρεφαν πότε-πότε και στο πρόσωπο του συνομιλητή τους.
Στενοχωρήθηκα πολύ: Μα αν όταν συνυπάρχουμε δεν νιώθουμε την ανάγκη να κοιταζόμαστε στα μάτια και δεν δίνουμε όλη μας την προσοχή ο ένας στον άλλον, ποιος ο λόγος να το κάνουμε;
Έπαψα να συμμετέχω σε όποια συζήτηση και παρατηρούσα με μεγαλύτερη προσοχή τις συμπεριφορές και τα λεγόμενα των άλλων.
Όλα σχεδόν τα θέματα, τα σοβαρά και τα αστεία, που έπεφταν στο τραπέζι είχαν πηγή προέλευσης κάτι που είδε κάποιος στην τηλεόραση, στο internet, ή τον εντυπωσίασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Λες και δεν μας συνέβαινε τίποτα άξιο λόγου εκτός οθόνης… Λες και τίποτα από αυτά που βιώνουμε στην οικογένεια, στη δουλειά, στις καθημερινές μας διαδρομές δεν αποτελεί ενδιαφέρον θέμα αναφοράς και συζήτησης…
Τι θλιβερό…
Την επόμενη κιόλας μέρα, αναγνωρίζοντας ότι κι εγώ είμαι λίγο-πολύ εθισμένη στις διάφορες οθόνες, και κυρίως στην τηλεοπτική, αποφάσισα να ακολουθήσω τις οδηγίες των ειδικών προκειμένου να απεξαρτηθώ:
- Έπαψα να είμαι αυτοκόλλητη με το κινητό μου. Φρόντιζα να μην το έχω συνεχώς στο οπτικό και ακουστικό μου πεδίο.
- Έβαλα διαφορετικό ήχο εισερχόμενης κλήσης από τους δικούς μου ανθρώπους, και απαντούσα μόνο σ’ αυτούς. Συγκρατούσα την παρόρμηση μου να ελέγχω κάθε τόσο τα μηνύματα ή τις αναπάντητες κλήσεις και το έκανα μόνο 2 φορές μέσα στη μέρα.
- Έπαψα να έχω ανοιχτό τον υπολογιστή μου από το πρωί ως το βράδυ και τον άνοιγα μόνο όταν ήθελα να ελέγξω τα emails μου ή να κάνω μια συγκεκριμένη εργασία. Τη μόνη εξαίρεση που επέτρεπα στον εαυτό μου ήταν… το sudoku on line, για λίγη ώρα καθημερινά – όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας…
- Σταμάτησα να κάνω αναρτήσεις στο Facebook και να παρακολουθώ τις αναρτήσεις φίλων και γνωστών κάθε φορά που μου ερχόταν η σχετική ειδοποίηση. Το έκανα επιλεκτικά και μόνο για 5-6 λεπτά ημερησίως. Κι εννοείται έπαψα να αντιδρώ σ’ αυτές!
- Προπαντός έκοψα μαχαίρι την κακή μου συνήθεια να κάνω zapping στα ενημερωτικά προγράμματα όλων των καναλιών, προσδοκώντας σε μια πιο σφαιρική ενημέρωση. Αφού πια είναι γνωστό σε όλους ότι το μόνο είδος ενημέρωσης που ευδοκιμεί είναι η μονοδιάστατη και με ανυπόφορη φλυαρία.
Ομολογώ πως στην αρχή δυσκολεύτηκα να τηρήσω όλα τα παραπάνω. Ευτυχώς όμως κατέφθασαν οι υπέροχες μέρες των διακοπών μου και έτσι σώθηκα, ελπίζω για πάντα!
Αν και φοβόμουν ότι επιστρέφοντας στην καθημερινότητά μου θα… υποτροπιάσω, διαπίστωσα ότι δεν χρειάζεται να κάνω πια καμιά προσπάθεια για να κρατηθώ μακριά από τις οθόνες. Πλέον η σχέση μου μαζί τους είναι τόσο όσο να καλύπτουν τις πραγματικές μου ανάγκες.
Έτσι κοιμάμαι περισσότερο και καλύτερα, ξυπνάω σχεδόν καθημερινά με πολύ καλή διάθεση, στο μυαλό μου γεννιούνται συνεχώς πολλές καινούριες και ωραίες ιδέες, έχω κέφι και ενέργεια και τις βάζω σχεδόν αμέσως σε εφαρμογή, διαθέτω περισσότερο χρόνο για να ασχοληθώ με μια σειρά από πράγματα που ήθελα, αλλά δεν προλάβαινα να κάνω!
Κάντε με παράδειγμα προς μίμηση και… θα με θυμηθείτε!