Σταμάτα τη γκρίνια και τις κλάψες γιατί…
«Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν, εξαφνική, ραγδαία, πέφτει επάνω μας, κι ανέτοιμους- πού πια καιρός-μας συνεπαίρνει».
Φοβισμένοι για τα μελλούμενα, παρακολουθούσαμε την ιλιγγιώδη αύξηση των θυμάτων του κορωνοϊού, την ανάσα όμως μας την έκοψε ο χαμός των δύο νέων από τη Σάμο.
Ο Άρης και η Κλαίρη, περπατούσαν ξένοιαστοι στο δρομάκι που έπαιρναν σχεδόν καθημερινά για να γυρίσουν σπίτι τους, αλλά δεν έφτασαν ποτέ! Ο σεισμός των 6,7 ρίχτερ τους έκοψε τον δρόμο μια για πάντα…
Αν και από μακριά, νιώσαμε βαθιά τη μαχαιριά μέσα στην καρδιά μας…
Και τα λόγια του ποιητή σαν ηχηρό χαστούκι έπεσαν στα μάγουλά μας…
Μέσα στον φόβο και τις υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο, που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είναι αυτός στον δρόμο
Ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία, πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους- πού πια καιρός-μας συνεπαίρνει.
Κωνσταντίνος Καβάφης “Τελειωμένα” 1911.