Ευτυχώς ή δυστυχώς όλα αλλάζουν!
Μετά τη μηδενική ανοχή του καλοκαιριού σε κάθε είδους πίεση, το φθινόπωρο, έρχεται να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, κι εμάς στη δική μας.
Γιατί ηθελημένα ή άθελά μας τα καλοκαίρια, η ανάγκη για απόδρασή δεν είναι μόνο από το κλεινόν άστυ, αλλά και από τον ίδιο μας τον εαυτό, από τις δυσκολίες της καθημερινότητας, τις αμφιβολίες «αν καλά κάνω ή μήπως πρέπει να αναθεωρήσω», από τα διλήμματα και τις στενοχώριες μας…
Απαγορεύουμε λοιπόν την είσοδο σε κάθε αρνητική σκέψη και συναίσθημα, κόβουμε κάθε επαφή με πρόσωπα που μας θυμίζουν όλα όσα θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας, και προσπαθούμε να απολαύσουμε το καλοκαίρι… ως το μεδούλι.
Όμως το φθινόπωρο είναι εδώ και επισήμως από τις 22 του Σεπτέμβρη, και όσα εμπόδια και αν του βάζει το καλοκαίρι που δεν θέλει να του παραδώσει την εξουσία, η νίκη του είναι μοιραία! Μήπως και ωραία;
Ο καθένας εδώ θα δώσει τη δική του απάντηση, αλλά προσωπικά πιστεύω πως είναι πια καιρός να αποδεχτούμε ή και, να καλοδεχτούμε, μια μεγάλη αλήθεια:
Οι ζωές μας αλλάζουν σαν… τις εποχές! Ερήμην μας!
Κάποιες φορές ξαφνικά φέρνοντας τα πάνω κάτω. Κάποιες άλλες αργά-αργά, τόσο που σχεδόν δεν το αντιλαμβανόμαστε, αφήνοντας μας με την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Αλλά ενώ η μετάβαση από τη μια εποχή στην άλλη, όπως τώρα, από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο, απλώς μας αναγκάζει να διαχειριστούμε αλλιώς τον χρόνο και τη ρουτίνα μας, ν’ αλλάξουμε την γκαρνταρόμπα μας, να ντύσουμε πιο ζεστά το σπίτι μας, και να επανεκτιμήσουμε το «θα κάτσω σπίτι το βράδυ», δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις αλλαγές στη ζωή μας, τις ξαφνικές ή τις λίγο-πολύ αναμενόμενες.
Δυστυχώς ή -και γιατί όχι – ευτυχώς, αυτές οι αλλαγές επιβάλλουν έναν λιγότερο ή περισσότερο δραματικό διάλογο ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό μας!
Γιατί το μυαλό και η ψυχή δεν διαθέτουν γκαρνταρόμπα, ούτε ζεστό σπιτικό για να κουρνιάσουν και να προστατευτούν από τις… αναταράξεις των μεταβάσεων. Αναγκάζονται να περιπλανηθούν σε μονοπάτια δύσβατα, σε σταυροδρόμια χωρίς σηματοδότηση, να βρεθούν στο έλεος των ανεκπλήρωτων ονείρων, των μισοτελειωμένων σχεδίων, των καινούριων αναγκών και ιδεών, που στριμώχνονται και σπρώχνονται μέσα στις αναταράξεις του καιρού και των καιρών, διεκδικώντας την προτεραιότητα, επιχειρηματολογώντας για την αναγκαιότητά τους.
Το μυαλό και η ψυχή δεν μπορούν, τουλάχιστον όχι ακόμα, να μπουν στο διαδίκτυο και να γκουγκλάρουν την άγνοια και τα διλήμματα τους για να πάρουν αξιόπιστες απαντήσεις περί του εφικτού ή του ανέφικτου.
Βέβαια, ως ταξιδιώτες της ζωής, δεν επιθυμούμε μια από τα ίδια! Λαχταράμε το καινούριο που θα δώσει νόημα και χρώμα στη ζωή μας! Αλλά το καινούριο φοβίζει!
Το βόλεμα και η συνήθεια, τόσο καθησυχαστικά και προσιτά, δίνουν μάχη για να σε κερδίσουν, να σε κρατήσουν πίσω… τσιμεντωμένο στην ακινησία, παραιτημένο από την προσδοκία του διαφορετικού και του καλύτερου!
Όμως αν δεν επιλέξεις μόνος σου την αλλαγή, αργά ή γρήγορα θα σε επιλέξει εκείνη, γιατί το μόνο που δεν αλλάζει σ’ αυτή τη ζωή, είναι το γεγονός ότι όλα αλλάζουν.
Και τότε, αν αφήσεις σ’ εκείνη την επιλογή, μπορεί να είναι πιο δύσκολο για σένα να τη διαχειριστείς!
Και αν νομίζεις ότι κάποια μέρα η Α.Ι. όπως λέμε την τεχνητή νοημοσύνη στο χωριό μου, θα σε απαλλάξει από αυτήν την μετάβαση και τον… κυκλώνα που προκαλεί μέσα σου, πλανάσαι πλάνην οικτράν!