“Το ταξίδι του σώματος” στην ανθρώπινη ζωή!
Πολλές φορές με αφορμή το επάγγελμά μου και τα σώματα που καλούμαι να προσφέρω θεραπεία κάνω άπειρες σκέψεις. Κατά τη διάρκεια μιας συνεδρίας οραματίζομαι το ταξίδι του κάθε σώματος σε αυτό τον κόσμο.
Πολλοί από εμάς, συνηθίζουμε να αναλύουμε πολύ τη ψυχή και το πνεύμα, προσπαθώντας να εξηγήσουμε τα μυστήρια του εσωτερικού κόσμου και να βάλουμε τάξη στις άναρχες διαδρομές του μυαλού.
Αναρωτιέμαι όμως αν αναλογιζόμαστε τις δυσκολίες τα εμπόδια ή τα επιτεύγματα του κορμιού μας?
Από τη κοιλιά της μάνας ακόμα, το σώμα ως έμβρυο καλείται να γίνει άρτιο, να χωρέσει στον αμνιακό σάκο, να μεγαλώσει υπομονετικά για 9 μήνες, να τραφεί, να επιβιώσει να γεννηθεί. Από την άλλη η μητέρα όπως όλοι γνωρίζουμε, βλέπει την εικόνα της να αλλάζει δραματικά. Το γυναικείο σώμα παίρνει κιλά, η λεκάνη ανοίγει, η κοιλιά και το στήθος μεγαλώνουν, τα πόδια πρήζονται, η πέψη και η αναπνοή δυσκολεύουν.
Και μετά το σώμα γεννά. Γεννά με το πιο τέλειο, το πιο αριστουργηματικό τρόπο, δημιουργεί ένα νέο σώμα, μια νέα ζωή. Πονά, καταπονείται αλλά τελικά επανέρχεται, γίνεται γερό, δυνατό και όμορφο όπως πριν.
Το ταξίδι του σώματος ξεκινά από την σύλληψη στην εμβρυακή ζωή μετά στη βρεφική, παιδική, εφηβεία, νεότητα, ωριμότητα, μέση ηλικία, το γήρας και από το γήρας στο θάνατο και την τελική αποσύνθεση. Ένα δύσβατο ταξίδι γεμάτο προκλήσεις και αλλαγές.
Εντωμεταξύ στη διάρκεια αυτής της πορείας, πολλές φορές το δηλητηριάζουμε, το κουράζουμε, και το κακομεταχειριζόμαστε.
Δίνουμε στο σώμα μας κακή τροφή, πολύ αλκοόλ ή πολλά γλυκά. Δεν του δίνουμε νερό, αρκετό καθαρό αέρα, φρούτα, λαχανικά. Του στερούμε βιταμίνες, πολύτιμα στοιχεία και ύπνο. Όταν λοιπόν εφοδιάζουμε το σώμα μας με λάθος καύσιμα, του ασκούμε βία μεγατόνων.
Το παίρνουμε το σώμα και το σέρνουμε στις πιο κακοτράχαλες διαδρομές. Αυτό όμως είναι πάντα εκεί, έτοιμο να στηρίξει, να βαδίσει, να ζεστάνει, να οριοθετήσει την ύπαρξη μας σε αυτή τη ζωή.
Το φυσικό μας σώμα, το σώμα μας, είναι αυτό που αποδεικνύει το πέρασμα μας, που αφήνει απτά ίχνη στη Γη.
Όταν το σώμα αρρωσταίνει τότε και μόνο τότε το εκτιμάμε, και θυμόμαστε ότι υπάρχει, τότε μόνο τρέχουμε να το γιατρέψουμε. Τις περισσότερες φορές ακόμα κι όταν έχει φτάσει στα οριά του δε μας προδίδει. Ανακάμπτει, αναγεννάται, συνεχίζει.
Το σώμα γεννά, το σώμα περπατά, τρέχει, κολυμπά, κοιμάται, ταξιδεύει, χορεύει, ανεβαίνει βουνά, δουλεύει, δημιουργεί. Το σώμα ερωτεύεται και προσφέρει ηδονή.
Ακόμα και σε αυτό το ιδιαίτερο προσόν του ανθρώπινου σώματος, στη χαρά του έρωτα, επεμβαίνουμε, το εκπορνεύουμε, το ευτελίζουμε, το γεμίζουμε με τα σκουπίδια των άλλων.
Η φράση «σεβάσου το σώμα σου» «φρόντισε το σώμα σου», ακούγεται αρκετά κλισέ.
Σίγουρα μπορείς να πεις γιατί? Γιατί τέτοια εμμονή με το σώμα? Έτσι κι αλλιώς το μυαλό κάνει όλη τη δουλειά, η χημεία, ο εγκέφαλος. Εγώ δηλαδή, εγώ δίνω τις εντολές, εγώ το φτιάχνω κι εγώ το χαλάω και αυτό έχει έρθει για να κατοικήσει το μυαλό και η ψυχή μου. Γιατί να το σεβαστώ?
Για όλους τους παραπάνω λόγους.
Αλλά κυρίως γιατί είναι η πιο τέλεια μηχανή που δημιουργήθηκε ποτέ.
Γιατί το μυαλό, η χημεία και ο εγκέφαλος είναι σώμα.
Γιατί η καρδιά σου δουλεύει ασταμάτητα, από την αρχή ως το τέλος της ζωής σου. Γιατί το σώμα σου έχει μοναδικό σύστημα λήψης, επεξεργασίας της τροφής και αποβολής των τοξινών.
Γιατί παράγει ορμόνες που σου δίνουν χαρά και ενθουσιασμό.
Γιατί με το σώμα σου μπορείς να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις, να ερωτευτείς, να μυρίσεις, να αγγίξεις εντέλει τη ψυχή των άλλων όντων.
Κάθε φορά που το σώμα σου πονά, άκουσέ το, σκέψου το ταξίδι του, τους άθλους του και δώσε του τη φροντίδα που του αξίζει .
Με αγάπη και φως
Κατερίνα Σταθοπούλου
Reflexologist – Holistic Rejuvenation Therapist