Μάνος Πίντζης: «Όσο περισσότερο μεγαλώνει η μαυρίλα από πάνω μας, τόσο πιο αισιόδοξος γίνομαι»
Πρωί Τετάρτης, μπαίνοντας στο χώρο όπου είχαμε κλείσει ραντεβού για να πραγματοποιηθεί η συνέντευξη, εκείνος ήταν ήδη εκεί περιμένοντας υπομονετικά να ξεκινήσουμε. Συνεπής, δραστήριος και με διάθεση να απαντήσει σε κάθε ερώτηση για τη ζωή και την τέχνη του, ο ηθοποιός, Μάνος Πίντζης αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του ότι η ωριμότητα και η σοφία που αφήνει στο διάβα του ο χρόνος, αν έχει κανείς τα κότσια να τα αξιοποιήσει προς όφελός του, ισοδυναμούν με όλα τα πλούτη του κόσμου.
Παίρνοντας τις θέσεις μας στην πιο φωτεινή πλευρά του χώρου δίπλα στην τζαμαρία με θέα την κίνηση στο δρόμο, άρχισε να αποκαλύπτει πολύτιμες και ανθρώπινες πτυχές της ζωής του, άγνωστες σε όσους δεν έχουν την ευκαιρία να τον συναναστραφούν από κοντά. Δεν στάθηκε στις άφθονες συμμετοχές του σε επιτυχημένες ελληνικές τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις, ούτε στην εξωτερική του εμφάνιση, που του έχει δώσει τη δυνατότητα να περπατήσει σε πασαρέλες διάσημων οίκων μόδας στο εξωτερικό. Απεναντίας, μίλησε για το παιδικό του όνειρο, τη λατρεία του για τη ζωή, τα «όχι» που δεν είπε όταν έπρεπε, την εμπειρία του παλεύοντας με τις φλόγες στο Μάτι και τη Βαρυμπόμπη. Και το δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι κατέγραφε ασταμάτητα…
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Όταν ήσασταν μικρός, θέλατε να γίνετε πιλότος. Με όλα όσα βιώσατε στη μετέπειτα πορεία σας ως ηθοποιός, το μετανιώσατε που τελικά δεν γίνατε;
Φυσικά το μετάνιωσα, γιατί αυτήν τη στιγμή κάνω μια δουλειά, σε μια λάθος χώρα. Αλλά ευτυχώς που δεν κάνω μόνο αυτήν τη δουλειά, γιατί πλέον, για να επιβιώσει ένας άνθρωπος στην Ελλάδα, πρέπει καταρχάς να μην «τον πάρει από κάτω» ποτέ. Θα πρέπει να αποσυρθεί για λίγους μήνες, έτσι ώστε να αποκτήσει καινούριες δεξιότητες και μετά να ξαναβγεί στην αγορά.
Μέχρι σήμερα, με όλα αυτά που αντιμετωπίζουν πλέον οι ηθοποιοί, χτυπάω το κεφάλι μου που δεν έγινα πιλότος της πολεμικής αεροπορίας ή κάτι αντίστοιχο, για να είναι πιο ασφαλή τα πράγματα. Βέβαια από την άλλη πλευρά δεν γνωρίζω κατά πόσο θα μπορούσα να αντέξω να μην είμαι δημιουργικός και να έχω τον κάθετο τρόπο ζωής ενός στρατιωτικού. Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να δημιουργώ πράγματα από το μηδέν, θέλω να εμπνέω κόσμο, οπότε σε αυτήν την περίπτωση ίσως χρειαστεί να τα ζυγίσεις και να μπορέσεις να βρεις έναν τρόπο να τα κάνεις και τα δύο.
Τι έχει αλλάξει μέσα σας μέχρι σήμερα, σε ανθρώπινο και καλλιτεχνικό επίπεδο, από τον πρώτο σας ρόλο στο θέατρο με σκηνοθέτη τον Σταμάτη Φασουλή;
Πρέπει γενικά να αλλάζει το σκεπτικό των ανθρώπων, όσο περνούν τα χρόνια. Αν φτάσεις στα 40 ή 50 και σκέφτεσαι ακόμη όπως στα 20, τότε πραγματικά έχεις χάσει πολλά χρόνια από τη ζωή σου άσκοπα. Σε όλο αυτό το διάστημα που μεσολαβεί, μαζεύει κανείς εμπειρίες και πρέπει αυτές να τις προσαρμόζεις σύμφωνα με αυτά που έχεις στο μυαλό σου, για να μπορέσεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος και να προχωράει αυτή η ωραία ζωή. Γιατί όντως η ζωή είναι ωραία, άλλο που κάποιοι μας την κάνουν δύσκολη.
Πρέπει να προσαρμόζεσαι και να κοιτάς μπροστά και όπως ο Νιλ Άρμστρονγκ άφησε το δικό του χνάρι στη Σελήνη, να αφήσεις κι εσύ ένα καλό χνάρι πάνω στη γη, γιατί γι’αυτό έχουμε έρθει. Το να καταστρέψει κάποιος κάτι, είναι πάρα πολύ εύκολο, αλλά το να δημιουργήσει κάτι, είναι πάρα πολύ δύσκολο και θέλει κότσια και γερό στομάχι, όπως μου είχε πει τότε ο Σταμάτης.
Έχουμε αρκετά χρόνια να σας παρακολουθήσουμε σε κάποια τηλεοπτική σειρά. Γιατί;
Όπως είπε κι ένας φίλος σκηνοθέτης, είμαι αρκετά όμορφος για να ασχοληθεί πλέον η ελληνική τηλεόραση μαζί μου! (γέλια). Έκανα στο παρελθόν πάρα πολλές τηλεοπτικές σειρές αλλά ειλικρινά δεν γνωρίζω γιατί πια δεν συμβαίνει αυτό. Έκανα βέβαια πρόσφατα μια γκεστ εμφάνιση σε κάποια επεισόδια της νέας σειράς «Τρία Μίλια» που θα προβληθεί στο Star, αλλά δεν λέει κάτι αυτό, γιατί θέλω κάτι πιο δικό μου. Το τηλέφωνό μου δεν χτυπάει για να δεχτώ προτάσεις στην Ελλάδα, αλλά πιο πολύ για δουλειές στο εξωτερικό.
Μιλήστε μας για την ταινία που γυρίσατε στο Ιράν, όπως και για τη σειρά του Netflix «The Witcher», στην οποία κάνατε ένα δοκιμαστικό προκειμένου να εξασφαλίσετε τη συμμετοχή σας.
Η σύζυγος του Νίκου Πουρσανίδη, η Κατερίνα Παπαδοπούλου, η οποία έχει ιδρύσει το «ΚΡ Talent Management» -το μοναδικό γραφείο στην Ελλάδα που εκπροσωπεί Έλληνες ηθοποιούς αποκλειστικά στην ξένη αγορά- με ενημέρωσε ότι με είδαν οι παραγωγοί μιας σειράς που ήταν να γυριστεί στο Ιράν και με ήθελαν για ένα ρόλο. Έτσι, λοιπόν τους έστειλα ένα ολιγόλεπτο βίντεο όπου παρουσίαζα τον εαυτό μου. Αμέσως μόλις το είδαν, κίνησαν τις διαδικασίες για να βγάλω διαβατήριο και έτσι ξεκίνησε το στάδιο των γυρισμάτων, τα οποία όμως διακόπηκαν κάποια στιγμή αργότερα λόγω του ξεσπάσματος του κορονοϊού. Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη παραγωγή που θα προταθεί και για την προβολή της από το Netflix, μόλις ολοκληρωθούν τα γυρίσματα.
Μετά μου ζητήθηκε να γυρίσω ένα δοκιμαστικό βίντεο και για το «The Witcher», στο οποίο με βοήθησε ο φίλος μου, ο Γιώργος Καράβας και τους το έστειλα για να συμμετάσχω στην ακρόαση. Ακόμη δεν έχω κάποια απάντηση αλλά και μόνο που συμμετέχει κανείς σε μια τέτοια διαδικασία, είναι κάτι ιδιαίτερα σημαντικό.
Υπήρξαν φορές που σκεφτήκατε να εγκαταλείψετε εντελώς το θέατρο, ιδίως μετά το ξέσπασμα του κινήματος «MeToo»;
Όχι, ποτέ. Ο χώρος του θεάτρου δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα, αλλά με το ίδιο το θέατρο, δηλαδή η δημιουργία, η ενέργεια και όλο αυτό το στοιχείο του μεταφυσικού που ζεις πάνω στη σκηνή είναι κάτι στο οποίο δεν μπορείς να χρεώσεις και να προσκολλήσεις όλα αυτά τα άσχημα που έχουν γίνει από ανθρώπους του χώρου. Το λατρεύω το θέατρο γιατί είναι μια μετουσίωση πολλών πραγμάτων.
Βέβαια είμαι με το μέρος όλων των γυναικών που βγαίνουν και καταγγέλλουν δημόσια όλους όσους εργαλειοποιούν τη θέση τους και κάνουν κατάχρηση αυτής, προκειμένου να αποσπάσει ο καθένας τους ό,τι είναι αυτό που έχει στο μυαλό του.
«Ίσως τα πολλά ναι σε πράγματα που δεν έπρεπε να κάνεις, γιατί δεν ήξερες να χαλάς χατίρια, να σου έκλεισε κάποιες πόρτες που ήταν έτοιμες να ανοίξουν», έχετε δηλώσει. Θεωρείτε ότι τώρα πια έχετε αλλάξει τόσο και θα δρούσατε διαφορετικά;
Σίγουρα θα ενεργούσα διαφορετικά τώρα. Είναι άλλωστε και το μότο πολλών ηθοποιών αυτό, ότι δηλαδή έκαναν καριέρα λέγοντας πολλά «όχι». Βέβαια χρειάζεται να έχει κανείς το ανάλογο οικονομικό υπόβαθρο για να μπορεί να το υποστηρίξει αυτό. Ωστόσο, ακόμη κι αν δεν το έχει, είναι προτιμότερο να αρνηθεί από το να λέει συνέχεια «ναι» και να σκορπίζεται από εδώ κι από εκεί. Θα ήθελα να είχα πει «όχι» σε αρκετές δουλειές που είχα κάνει τότε και να είχα δώσει ξεκάθαρα το στίγμα μου για το ποιος είμαι καλλιτεχνικά. Δυστυχώς, κανείς δεν εκτιμάει το «ναι» ούτε στη δουλειά αλλά ούτε και στη ζωή γενικότερα.
Ποιο λάθος που έκαναν οι γονείς σας δεν θα θέλατε να επαναλάβετε κι εσείς ως γονέας;
Ο μέντοράς μου ήταν η μητέρα μου. Ήταν ένας από τους πιο δίκαιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στη ζωή μου και με μεγάλωσε με αξίες τις οποίες προσπαθώ κι εγώ να μεταλαμπαδεύσω και στην κόρη και στο γιο μου. Ο πατέρας μου, από την άλλη πλευρά, ήταν εκεί χωρίς όμως στην ουσία να είναι και αυτό είναι κάτι που δεν θέλω ποτέ να το κάνω κι εγώ στα δικά μου παιδιά. Παρ’όλο που χωρίσαμε με την πρώην σύζυγό μου και μητέρα τους, είμαι πάντα εκεί γι’αυτά, όποτε κι αν με χρειαστούν. Με πονάει που δεν είμαι μαζί τους σε κάθε στιγμή, αλλά κάθε μέρα τα βλέπω και περνάμε χρόνο παρέα.
Ήσασταν από τους ανθρώπους που έσπευσαν να βοηθήσουν στις πυρκαγιές στη Βαρυμπόμπη και στο Μάτι. Ποιες εικόνες παραμένουν στο μυαλό σας ανεξίτηλες;
Το θεωρώ εσωτερικό μου καθήκον να βοηθάω τους ανθρώπους όσο περισσότερο μπορώ και με ό,τι μέσα διαθέτω. Στο Μάτι αυτά που αντίκρισα ήταν τόσο τρομακτικά, που δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ. Εκείνες τις ημέρες ήταν να ανεβάσουμε στη Νέα Μάκρη τη θεατρική παράσταση «Μπαμπά μην ξαναπεθάνεις Παρασκευή» και ξαφνικά συνέβη το μοιραίο και ακυρώθηκε. Την επόμενη μέρα βλέποντας στην τηλεόραση την πύρινη λαίλαπα, πήρα τηλέφωνο ένα φίλο μου που ήταν στις Ειδικές Δυνάμεις και ήρθε με τη μηχανή και πήγαμε να βοηθήσουμε, να ψάξουμε στα σπίτια και στη γύρω περιοχή για ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους μέσα στις φλόγες.
Μπήκαμε σε σπίτια που οι τοίχοι έκαιγαν ακόμη παρ’όλο που η φωτιά είχε σβήσει, αναθυμιάσεις παντού, δεν ήξερες αν οι καμμένες μάζες γύρω σου ήταν αντικείμενα ή άνθρωποι. Είδαμε ένα χωράφι γεμάτο καμμένα ζώα, απίστευτες εικόνες καταστροφής. Μείναμε εκεί τουλάχιστον τρεις ημέρες προσπαθώντας να εντοπίσουμε εγκλωβισμένους κατοίκους. Ήταν πολύ επικίνδυνα τα πράγματα. Το ίδιο και στη Βαρυμπόμπη. Θυμάμαι που παράτησα ό,τι έκανα και έσπευσα κατευθείαν, για να βοηθήσω κι εγώ όπως μπορούσα. Θυμάμαι, επίσης ότι καταφέραμε να σώσουμε και επτά σκυλάκια, τα οποία τα βάλαμε στο αυτοκίνητο και τα πήραμε μαζί μας.
Τι περιλαμβάνουν τα σχέδιά σας από εδώ και στο εξής;
Θέλω να κάνω τα πάντα για τα πάντα. Να δημιουργήσω, να εξελιχθώ, να αγαπήσω, να κάνω φιλμάκια, να συνεχίσω να κάνω τα 6λεπτα βίντεο με τις συνεντεύξεις που ανεβαίνουν στο YouTube και να σκηνοθετήσω και θεατρικές παραστάσεις. Θέλω να ζήσω! Όσο πιο πολύ μεγαλώνει όλη αυτή η μαυρίλα πάνω από το κεφάλι μας, τόσο πιο αισιόδοξος γίνομαι. Αντλώ τη δύναμη από την ίδια τη ζωή. Η ίδια η ζωή μάς λέει ότι πρέπει να φέρει ο καθένας μας σε πέρας το σκοπό του και να ζήσει όμορφα. Είναι ωραία η ζωή…
*Πηγή φωτός: Προσωπικό αρχείο Μάνου Πίντζη (εκτός από τη φωτό στο Μάτι)
*Ευχαριστούμε το φωτογράφο, Διονύση Κούτση, για τη φιλοξενία και την ευγενική παραχώρηση του χώρου στο στούντιο φωτογραφίας του «Black Studio Art», όπου πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη.