To do list: Να μάθω να ζω την στιγμή
Πάμε πίσω ένα μικρό νοερό ταξίδι στα μικρά μας χρόνια.
Τότε που οι δικοί μας , μάς … «έλουζαν» με συμβουλές. Η συχνότερη; Πως «η ζωή μας, είναι στα χέρια μας» . Πως όταν πια θα είμαστε «μεγάλοι» θα μπορούμε να την ορίζουμε κατά πώς τη θέλουμε. Να θέτουμε τα όρια και τους κανόνες της. Να κάνουμε τις επιλογές μας και να παίρνουμε τις αποφάσεις μας. Μας μίλαγαν για ταλέντα και αρετές. Για το καλό και το κακό. Μας είχαν πείσει ότι η σκληρή δουλειά , η συνέπεια, η τιμιότητα μπορούν να μας οδηγήσουν στους στόχους μας. Να μας κάνουν… ευτυχισμένους.
Και μεις φυσικά, το πιστεύαμε. Φανταζόμασταν ότι κάποια στιγμή θα είχαμε καταφέρει να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Να έχουμε την αίσθηση της πληρότητας. Της ολοκλήρωσης. Την πολυτέλεια να νιώσουμε «επιτυχημένοι» και ήρεμοι. Και μεγαλώνουμε και αγωνιζόμαστε και βάζουμε στόχους και ακόμα κι όταν τους πετυχαίνουμε αυτή τη γλυκιά γεύση της ολοκλήρωσης του προορισμού μας, δεν φαίνεται να τη γευόμαστε ποτέ. Κι αν ακόμα το καταφέρουμε, μοιάζει να κρατάει τόσο λίγο και μεις ξαναπέφτουμε με τα μούτρα στο κυνήγι της … «ευτυχίας».
Γιατί; Γιατί δεν μπορούμε με τίποτα να συνειδητοποιήσουμε ότι η ευτυχία, είναι η ίδια η ζωή. Είναι το ταξίδι της. Είναι η περιπέτεια της. Είναι οι στιγμές της.
Θα σας πω ένα μυστικό. Κι εγώ, όπως ο περισσότερος κόσμος πια, υποφέρω από αυπνίες. Κατά καιρούς έχω προσπαθήσει τα πάντα. Από το μέτρημα σε συμπαθέστατα προβατάκια, μέχρι ειδικές μουσικές και αναπνοές. Το μόνο που με γαληνεύει και με χαλαρώνει, είναι – τις περισσότερες φορές τουλάχιστον- οι αναμνήσεις μου.
Περνάω τη ζωή μου, φιλμ γεμάτο στιγμιότυπα με την κόρη μου, τώρα πια και με τον εγγονό μου , με ανθρώπους που λάτρεψα, με καταστάσεις που βίωσα, με εικόνες από εκδρομές, από διασκεδάσεις, από οικογενειακές συγκεντρώσεις, από γιορτές, από ταξίδια. Φέρνω στο μυαλό μου υπέροχες επαγγελματικές στιγμές , ξανασυναντώ νοερά ακόμα και όσους μου δυσκόλεψαν τη ζωή αλλά ακόμα και αυτοί έχουν πια άλλη δυναμική και υπόσταση μέσα στο μυαλό μου και τότε είναι που πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει. Και τότε είναι που πραγματικά νιώθω το αίσθημα της πληρότητας. Ναι. Η αλήθεια είναι ότι είχα συναντηθεί άπειρες φορές με την «ευτυχία». Με εκείνη τη μαγική στιγμή. Απλά, δεν είχα επιτρέψει ποτέ στον εαυτό μου να την απολαύσει. Γιατί ; Γιατί απλά, είχα επιλέξει να ζω στο αύριο και όχι το σήμερα.
Καινούριος χρόνος, καινούριοι στόχοι. ‘Όλοι έχουμε μπει στη διαδικασία αυτή ήδη. Θα μπορούσα να γράψω στη λίστα με τις φετινές επιδιώξεις μου, με κόκκινα φωτεινά γράμματα : να μάθω να ζω την στιγμή. Αν με ρωτάτε τώρα, μου μοιάζει λίγο σαν τη δίαιτα που ξεκινά από Δευτέρα…. Εσείς, πώς πάτε από ευτυχία;
Με αγάπη