Καλό φθινόπωρο!

Καλό φθινόπωρο!

Τώρα λογικά, σεβόμενη την ημέρα , την εποχή και το καθώς πρέπει  της πρώτης φθινοπωρινής μας επικοινωνίας, θα πρέπει να μιλήσω για τις όμορφες αναμνήσεις του φετινού καλοκαιριού, για τα νέα ξεκινήματα , τους καινούργιους στόχους και πάει λέγοντας…

Πολύ φοβάμαι όμως ότι αν ακολουθήσω την πεπατημένη, μάλλον δεν θα έχετε διάθεση να φτάσετε ούτε σε αυτή την παράγραφο.

Δεν ξέρω για σας – ειλικρινά ελπίζω το αντίθετο – αλλά τουλάχιστον τα δικά μου 3 τελευταία καλοκαίρια δεν θύμιζαν και πολλά από τα παλαιότερα… Εκείνα τα ξέγνοιαστα, που σχεδίαζες τις διακοπές σου , “σκαστά”, την ώρα που ο διευθυντής σου έλειπε σε ραντεβού,  ή που οι συνάδελφοί σου πήγαιναν για το μεσημεριανό τους φαγητό. Τότε που “σερφάριζες” σε εικόνες ειδυλλιακές και  μέτραγες αντίστροφα μέχρι την στιγμή που το κορμί σου θα ένοιωθε κάθε κόκκο της καυτής άμμου σε μία υπέροχη αμμουδιά, ή που θα απολάμβανες το εντυπωσιακό πολύχρωμο κοκτέιλ σου σε κάποιο κυκλαδίτικο μπαλκόνι με φόντο τον ήλιο που χάνεται στη θάλασσα…

Από την μία η θύμηση εκείνης της καταραμένης ημέρας, της 23ης Ιουλίου του 18, με τη διαβολεμένη φωτιά να ξεκληρίζει οικογένειες και να εξαφανίζει περιουσίες, και από την άλλη η πανδημία που μας έχει δέσει με έναν μόνιμο φόβο πιθανής νόσησης, μου έχουν στερήσει την “άδεια” να ονειρεύομαι το καλοκαίρι μου.  Και αν ακόμα το κάνω, γιατί έτσι πρέπει να γίνεται, πάντα μέσα στο βάθος υποβόσκει μία αγωνία κι ένας τρόμος ότι πάλι και αυτό το καλοκαίρι κάτι δεν θα πάει καλά.  Και να που δυστυχώς επιβεβαιώθηκα.

Βαρυμπόμπη, Τατόι, Θρακομακεδόνες, Εύβοια σχεδόν από άκρη σε άκρη, Βίλια και τελειωμό δεν έχει… Φωτιές “θηρία” να περνούν και να αφήνουν πίσω τους ανυπολόγιστες καταστροφές, σε ψυχές, πράσινο, μνήμες, περιουσίες. Κι εμείς, για ακόμη μία φορά, ανήμποροι και αδύναμοι θεατές, μάρτυρες μία απίθανης οικολογικής και οικονομικής καταστροφής, να αναζητούμε εκ των υστέρων ευθύνες και υπεύθυνους…

Ένα έχω να σας πω. Οι πληγές του Ματιού είναι ακόμα ανοικτές. Σε όλα τα επίπεδα.  Και αν ακόμα κάποτε, πολύ μακριά αυτό το κάποτε και πολύ τονισμένο το “αν”, τιμωρηθεί κάποιος για όλα αυτά, εκείνοι που βίωσαν την πραγματικότητα δεν θα ησυχάσουν ποτέ.  Αρκεί μία στιγμή, μία λεπτομέρεια, μία σειρήνα μακριά, μία ελαφριά οσμή καπνού, να πυροδοτήσει ξανά την μνήμη . Να ξυπνήσει ξανά το φόβο.

Αγαπημένοι μου, θέλω πάντα να είμαι αισιόδοξη. Θέλω πάντα να πιστεύω ότι κάθε μέρα που ξημερώνει θα φέρει κάτι καλύτερο από την χθεσινή. Ότι όλα όσα μας συμβαίνουν, συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Για ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε ακόμα. Ίσως για να επιβεβαιώσουμε τη ρήση , ότι  ” ο Θεός μας δίνει μόνο αυτά που αντέχουμε να διαχειριστούμε”  και από αυτή να αντλούμε δύναμη να συνεχίσουμε.

Θέλω να ευχηθώ μέσα από την ψυχή μου, ο φετινός χειμώνας να είναι όμορφος. Να είναι καλοτάξιδος. Να μας αποζημιώσει για το δύσκολο καλοκαίρι και να μας προϊδεάσει για ένα υπέροχο επόμενο.

Με πολλή αγάπη