Σοφία Αλεξανιάν: Το ηχηρό μήνυμα ενάντια στη σεξουαλική παρενόχληση της ηθοποιού που επέζησε από τον πόλεμο
Έχει παλέψει για τη ζωή της από τότε που ήταν παιδί, όταν σήμαναν οι σειρήνες του πολέμου στην πατρίδα της, την Αμπχαζία, στο νότιο τμήμα του Καυκάσου. Εκεί όπου πριν αρχίσουν να πέφτουν «βροχή» οι σφαίρες και κάθε λεπτό ίσως και να ήταν το τελευταίο, λάτρευε τη μαρμελάδα φράουλα από τα χέρια της μαμάς και έπαιζε θέατρο για τους γείτονες.
Η Σοφία Αλεξανιάν, κατάφερε να βγει ζωντανή και με όση δύναμη φώλιαζε μέσα στην παιδική της ψυχή, έφτασε στην Ελλάδα με στόχο να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα. Να μορφωθεί και να γίνει ηθοποιός. Και τα κατάφερε. Σήμερα, μετράει ήδη μια σειρά από επιτυχίες, με χαρακτηριστική τη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά «Το Κόκκινο Ποτάμι», έχει γράψει το δικό της βιβλίο και μιλάει στο lifesharing.gr για τη ζωή της και τη σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο της υποκριτικής. Ταυτόχρονα στέλνει το μήνυμά της σε όλους τους επίδοξους «μεγάλους εραστές»: «Την Αλεξανιάν είτε θα την αγαπάς, είτε θα της κάνεις τίμια συμφωνία. Ειδάλλως κρύψου».
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Όταν ξέσπασε η πολεμική σύρραξη μεταξύ Αμπχάζων και Γεωργιανών, ήσασταν 9 ετών. Πώς βιώσατε μια τόσο σκληρή εμπειρία μέσα από τα μάτια ενός παιδιού;
«Νομίζω πως τα παιδιά φτιάχνουν δικούς τους κόσμους στο άκουσμα μιας πληροφορίας ή ενός συμβάντος. Όταν άκουσα πως ξέσπασε πόλεμος, νόμιζα πως έχουν σκοτώσει τη μητέρα μου και θα σκοτώσουν και εμένα μαζί με όλο το χωριό που ζούσαμε, από λεπτό σε λεπτό.
»Με αυτή τη φοβία και τη σκέψη σε καθημερινή βάση έζησα τα επόμενα τρία χρόνια. Στην αρχή φοβόμουν το θάνατο, δεν ήθελα να πεθάνω. Έβλεπα πολύ κόσμο να πεθαίνει γύρω μου και έκλαιγα. Έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα. Φοβόμουν να πεθάνω. Κι όταν ρώτησα τον εαυτό μου γιατί φοβάσαι να πεθάνεις; Έγραψα στο εξώφυλλο του βιβλίου που διάβαζα τότε, το απόφθεγμα που θα βρείτε στο εξώφυλλο του βιβλίου μου τώρα».
Τι ήταν αυτό, που σε εκείνες τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες σας έκανε να μην χάνετε την ελπίδα;
«Μια μέρα συνάντησα έναν συγχωριανό, γέρο, που πολέμησε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον λέγανε Κόλια από το Νικολάι. Και εκεί που μας έλεγε ότι πρέπει να πέφτουμε στο έδαφος όταν εκτοξεύεται η βόμβα, πριν αυτή εκραγεί στο στόχο, μετά μας αφηγούνταν πώς πολεμούσε και πώς περνούσε τα χαρακώματα. Μας συμβούλευε επίσης αν βρεθούμε στο δάσος να καλυφθούμε με φύλλα, να είμαστε πάντα ένα με το χώμα.
»Και μέσα σε όλα αυτά είπε τη μαγική φράση που μου γέννησε την ελπίδα: “Πρέπει να σκέφτεσαι ότι θα ζήσεις και θα ζήσεις. Πολλοί άνθρωποι γύρισαν από τον πόλεμο ζωντανοί, ένας από αυτούς είμαι κι εγώ”. Αργότερα η ελπίδα γεννήθηκε σε όλους, όταν κυκλοφόρησε η είδηση για την άφιξη ελληνικού πλοίου που θα μετέφερε τους Έλληνες ομογενείς στην Ελλάδα. Αυτό το νέο για τους Ποντίους του χωριού, έγινε δημοφιλέστερο κι από τον ερχομό του Μεσσία».
Κατά τη διάρκεια του πολέμου χάσατε τα ίχνη της μητέρας σας και ξανασμίξατε, όταν αυτός έληξε. Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που της είπατε, όταν σας έσφιξε ξανά στην αγκαλιά της;
«“Μαμά”. Αγκαλιά και σιωπή. Μεγάλη σιωπή».
Καταγράψατε τα χρόνια που ζούσατε σε εμπόλεμη κατάσταση, στο βιβλίο σας «Η ζωή αύριο, η ζωή χτες». Ποιο σημείο σας συγκινεί ιδιαίτερα κάθε φορά που το διαβάζετε;
«Νομίζω η σφαγή της αγελάδας, Χρυσούλα. Έκλαιγα ακόμα και όταν έγραφα αυτή τη σκηνή. Θα μου πεις, μα εκεί σκοτώσανε ανθρώπους μπροστά στα μάτια σου και εσύ κόλλησες στην αγελάδα! Ναι, γιατί συμμετείχα στη σφαγή της».
Ποιες είναι οι πιο όμορφες αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια στην Αμπχαζία, την οποία δεν κατάφερε να ξεθωριάσει ο πόλεμος;
«Το λίγο διάστημα που ζούσα με τη μητέρα μου πριν αρχίσει ο πόλεμος και πηγαίναμε σινεμά και μετά βάλαμε τηλεόραση και βλέπαμε κινούμενα σχέδια. Όταν η μαμά μου έφερνε μαρμελάδα φράουλα. Όταν έπαιζα θέατρο με τη φίλη μου τη Σοφία για τους γείτονες και όπου έβρισκα κόσμο».
Η Ελλάδα έγινε αργότερα η νέα σας πατρίδα. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε ερχόμενη εδώ;
«Δεν ήξερα καθόλου τη γλώσσα. Νόμιζα πως δεν θα τη μάθω ποτέ. Αλλά την έμαθα χωρίς να καταβάλω ιδιαίτερες προσπάθειες. Η Ελληνική γλώσσα αφομοιωνόταν στο μυαλό μου και βελτιωνόταν στη γλώσσα μου σαν να μου ανήκε».
Ως μισή Πόντια, μισή Αρμένισσα και πρόσφυγας πολέμου, τι σημαίνει για εσάς το ότι συμμετείχατε στην τηλεοπτική σειρά «Το Κόκκινο Ποτάμι», που εξιστορεί τα γεγονότα που οδήγησαν στη Γενοκτονία των Ποντίων;
«Μεγάλη τιμή και δέος. Θα ήταν άδικο να μην είμαι σε κάτι που είμαι κομμάτι του. Ευτυχώς το ίδιο σκέφτηκε κι αυτή η υπέροχη παραγωγή που γύρισε τη σειρά!».
Φέτος αρκετές συνάδελφοί σας τόλμησαν να εκφράσουν δημόσια, περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης και εκφοβισμού. Ήρθατε κι εσείς κάποια στιγμή αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο;
«Μου έτυχε άνθρωποι του χώρου να εκφράζουν το ερωτικό τους ενδιαφέρον για εμένα. Ομολογώ πως περίμενα το ενδιαφέρον τους να είναι ουσιαστικό. Να ενδιαφερθούν και για τη ζωή μου, για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα, να με στηρίξουν και να με βοηθήσουν. Θεωρώ πως ένας άντρας οφείλει να φροντίσει και να νοιαστεί για την γυναίκα που θέλει να ερωτοτροπήσει. Δυστυχώς οι άντρες του χώρου έδειξαν πως είναι αρπάχτουλες, εκμεταλλευτές, εκβιαστές και ακόμα και βιαστές, όπως είδαμε στο τέλος.
»Δεν είχα ως δέλεαρ προτάσεις με ανταλλάγματα ή εκβιασμούς. Είχα όμως επιμονές για μια σεξουαλική πράξη γιατί “έτσι”, επειδή δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Υπάρχουν κι άλλοι βρωμιάρηδες που δεν έχουν βγει στη φόρα γιατί είναι λιγότερο γνωστοί στο κοινό. Αλλά κι αυτοί που βγήκαν, υπάρχει καπνός, δεν είναι άδικο. Μήνυμα στους “μεγάλους εραστές” που μπορεί να με διαβάσουν: Την Αλεξανιάν είτε θα την αγαπάς, είτε θα της κάνεις τίμιο ντιλ (συμφωνία). Ειδάλλως κρύψου».
Μέσω ενός βίντεο γνωστοποιήσατε την άσχημη οικονομική σας κατάσταση ως συνέπεια της πανδημίας. Κι όμως τα καταφέρατε. Από τι αντλείτε θάρρος και δύναμη για να ξεπερνάτε τις δυσκολίες;
«Με στήριξε ο κόσμος. Έλαβα χιλιάδες μηνύματα από ανθρώπους που μου πρόσφεραν την βοήθειά τους. Δεν τους ξεχνώ. Τους ευγνωμονώ βαθύτατα. Να είναι καλά και ο Θεός να τους ευλογεί».
Τι σχεδιάζετε από εδώ και στο εξής; Έχετε δεχθεί κάποια πρόταση για συμμετοχή σε κάτι καινούριο;
«Τα σχέδιά μου είναι να τελειώσω τα βιβλία μου και τα σενάριά μου που γράφω και να γυρίσω τη σειρά μου. Προτάσεις υπάρχουν αλλά υπόκεινται σε αξιολογήσεις. Δεκτές εκείνες που δεν θα με αποκλίνουν από τον στόχο μου».
*Το βιβλίο της Σοφίας Αλεξανιάν «Η ζωή αύριο, η ζωή χτες» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέδρος.