Κυριακή Φράγκου: «Πώς έγιναν πραγματικότητα τα πρώτα σπιτάκια αστέγων στη Θεσσαλονίκη»
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
«Όταν χαίρονται πολλοί με την χαρά του άλλου, σίγουρα ο Θεός χτυπάει παλαμάκια…». Είναι κάποια από τα λόγια της, που συνοδεύουν φωτογραφίες από την πρόσφατη πρωτοβουλία της Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων (ΕΔΑ), την οποία ίδρυσε η ίδια πριν από έξι χρόνια.
Η πρόεδρος του συλλόγου, Κυριακή Φράγκου, μαζί με τους 60 εθελοντές και την πολύτιμη συμβολή του Αντιπροέδρου, πατέρα Νικόλαου Χαμαμτζόγλου, που είναι πρωτοπρεσβύτερος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Πολιούχου Θεσσαλονίκης, έχουν αφιερωθεί σε ένα πολύτιμο έργο: να κάνουν τη δύσκολη ζωή των αστέγων έστω και λίγο πιο υποφερτή. Πιο ανθρώπινη. Ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, αψηφώντας και την πανδημία, βγαίνουν στο δρόμο και τους μοιράζουν γεύματα. Φρεσκοκομμένες σαλάτες, κρέας με χυλοπίτες, τυρί, γάλα, γλυκό και πολλές άλλες γεύσεις ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής απλώνονται μπροστά τους, χαρίζοντάς τους χαμόγελα και ελπίδα.
«Εγώ βάζω τη διάθεση και ο Θεός τα ζωγραφίζει…» λέει η ίδια στο lifesharing.gr, στο ξεκίνημα της κουβέντας μας, με αφορμή την υλοποίηση μιας ακόμη πρωτοβουλίας της ΕΔΑ, προς όφελος εκείνων που έχουν ως «σπίτι» τους το δρόμο και για κρεβάτι το χώμα και το τσιμέντο. Δύο σιδερένιες κατασκευές με τη μορφή μικρών σπιτιών διατέθηκαν πρόσφατα σε δύο αστέγους και θα ακολουθήσουν κι άλλα δύο το επόμενο διάστημα.
Τι ήταν όμως αυτό που «άναψε» τη σπίθα για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο;
«Όλα ξεκίνησαν τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν είχε ξεσπάσει η κακοκαιρία «Μήδεια» και βγήκαμε έξω για την καθιερωμένη μας αποστολή, να μοιράσουμε φαγητό στους αστέγους της πόλης» αποκαλύπτει η Κυριακή Φράγκου.
«Ήταν μια τραγική εμπειρία, το να βλέπεις ανθρώπους να κοιμούνται πάνω στα χιόνια»
«Ήταν όλα παγωμένα και όλα χιονισμένα. Δυστυχώς είχαμε και έναν θάνατο ενός αστέγου, τον οποίο βρήκαμε σχεδόν κοκκαλωμένο. Ήταν μια τραγική εμπειρία, το να βλέπεις ανθρώπους να κοιμούνται πάνω στα χιόνια. Είχε τόσα χιόνια εκείνη τη βραδιά, που δεν κυκλοφορούσε τίποτα. Πανικοβλήθηκα και σκεφτόμουν πώς θα βρω τον τρόπο για να τους πάω φαγητό, σκεφτόμουν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν. Δεν ήξερα τι να κάνω.
»Έστειλα μήνυμα σε κάποιον δήμο εδώ κοντά και επικοινώνησα και με τον πρόεδρο της Λέσχης Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων (Λ.ΕΦ.Ε.Δ.) για να ζητήσω ένα αυτοκίνητο να έρθει και να με βοηθήσει να πάω κοντά τους με τα καζάνια και να τους δώσω ζεστή σούπα και τσάι. Μου είπαν «ναι» αμέσως αλλά αν δεν ήταν αυτή η απάντηση, ήμουν ικανή να τα πάω μόνη μου, ένα-ένα, με τα πόδια. Πήγαμε και τους βρήκαμε να μας περιμένουν όλοι».
«Σηκώθηκα από το κρεβάτι, πήρα χαρτί και μολύβι και ζωγράφισα ένα μικρό σπιτάκι μέχρι τις 5 το πρωί»
«Όταν επέστρεψα στο σπίτι, σκεφτόμουν ότι εμείς τώρα έχουμε τη ζεστασιά από τα καλοριφέρ και τη θαλπωρή, ενώ εκείνοι παρέμειναν έξω στην παγωνιά. Με πολλή κακή διάθεση και στενοχώρια προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά δεν μπορούσα. Σκεφτόμουν συνεχώς τις εικόνες που αντίκρισα έξω στην παγωνιά. Σηκώθηκα, λοιπόν από το κρεβάτι, πήρα χαρτί και μολύβι και ζωγράφισα ένα μικρό σπιτάκι. Έτσι ακριβώς όπως το φαντάστηκα. Προσπάθησα να το κάνω όσο γίνεται πιο λειτουργικό και μέχρι να το ολοκληρώσω, έφτασαν χαράματα, 5 η ώρα. Έστειλα τότε μήνυμα στο Θανάση το σιδερά από τον Άγιο Αθανάσιο και του είπα ότι ήθελα να φτιάξει αυτό το σπιτάκι. Μου είπε κατευθείαν ναι. Κι έτσι σιγά-σιγά το όνειρο άρχισε να γίνεται πραγματικότητα!»
«Προσπαθούμε με τις δυνατότητες που έχουμε να δημιουργήσουμε για εκείνους ό,τι καλύτερο μπορούμε»
«Φτιάξαμε 4 σιδηροκατασκευές, 4 μικρά ατομικά σπίτια με ρόδες, σαν μικρά τροχόσπιτα. Το καθένα από αυτά έχει κρεβάτι με στρώμα και κλινοσκεπάσματα, πόρτα που κλειδώνει, δύο παράθυρα που ανοίγουν μόνο από μέσα για λόγους ασφαλείας, φως, ράφια με ραδιόφωνο, ένα ωραίο βιβλίο, αφρό ξυρίσματος, ξυραφάκια, σαμπουάν, σαπούνια, πετσέτες, ρούχα, φανέλες, εσώρουχα και κάποια τρόφιμα. Πρόσφατα παραδώσαμε ήδη τα δύο και ακολουθούν και τα υπόλοιπα.
»Επίσης, είχαμε την ιδέα και πάνω από τη σιδηροκατασκευή φτιάξαμε και έναν πάγκο εργασίας για να μπορεί να δουλεύει κιόλας, αν το επιθυμεί, αυτός που θα μείνει μέσα σε αυτό. Προσπαθούμε με τις δυνατότητες που έχουμε να δημιουργήσουμε για εκείνους ό,τι καλύτερο μπορούμε. Δίνοντας το πρώτο στο Λεωνίδα, γύρισε και μου είπε: «Σ’αγαπώ, Κυριακή! Και είχα πολύ καιρό να αγαπήσω κάποιον…».
«Κάθε σπιτάκι γράφει στο εσωτερικό του το όνομα ενός Αγίου προστάτη»
«Βοήθησαν πολλοί για να πραγματοποιηθεί αυτή η πρωτοβουλία, γιατί το κόστος ήταν αρκετά υψηλό (1125 ευρώ). Ξεκινήσαμε για πιο χαμηλό κόστος, αλλά ο Θανάσης, επειδή είναι εξαιρετικός και σαν άνθρωπος και στη δουλειά του, προτίμησε να βάλουμε τα πιο ακριβά υλικά για να είναι ασφαλές και άψογο λειτουργικά. Το κάθε σπιτάκι μας βοήθησαν να το αγοράσουμε, τρία άτομα, είτε προσφέροντας χρήματα για τα υλικά, είτε για τα αντικείμενα με τα οποία τα εξοπλίσαμε.
»Έχουν τοποθετηθεί πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης, σχεδόν κοντά στο δάσος και πρόκειται για έναν ιδιωτικό χώρο. Μαζί με τους ανθρώπους που μας βοήθησαν με τις χορηγίες τους -ανάμεσα στους οποίους ήταν και δύο ιερείς- αποφασίσαμε κάθε σπιτάκι να γράφει στο εσωτερικό του το όνομα ενός Αγίου προστάτη, όπως ο Άγιος Λουκάς, ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς, ο Όσιος Παΐσιος, ο Άγιος Φανούριος, ο Άγιος Αντίπας και ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός. Κάποια μάλιστα από αυτά έχουν δύο και τρία ονόματα Αγίων, στους οποίους είναι αφιερωμένα. Στο εξωτερικό στην πόρτα της κάθε μιας σιδηροκατασκευής έχει κάνει μια πολύ όμορφη ζωγραφιά με ωραία σχέδια, η κόρη μου, η Φωτεινή, η οποία είναι επίσης εθελόντρια και έχει επιμεληθεί και την εικονογράφηση του βιβλίου μου με τον τίτλο «Όρεξη να’χεις για Θεό», που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική. Στο εξώφυλλο είναι μάλιστα εκείνη που απεικονίζεται, η οποία σκεπάζει έναν άγνωστο στην Τσιμισκή».
Λίγο πριν ολοκληρωθεί η κουβέντα μας, η «Μητέρα Τερέζα» της Θεσσαλονίκης μοιράζεται κάποιες σκέψεις, που αποτυπώνουν ακριβώς το λόγο που της έχει αποδοθεί -και όχι αδίκως- ο παραπάνω τίτλος.
«Είμαστε πάντα εκεί για να βοηθάμε τους 60 αστέγους που φροντίζουμε, σε οποιαδήποτε καιρική συνθήκη και θα εξακολουθήσουμε να το κάνουμε, όσο θα στεκόμαστε ακόμη στα πόδια μας. Δεν εξαργυρώνεται με τίποτα το συναίσθημα της χαράς και της ευγνωμοσύνης που βλέπουμε στα μάτια τους, κάθε φορά που βρισκόμαστε κοντά τους. Αυτό που αντικρίζουμε καθημερινά αλλά και σε όλες τις μεγάλες γιορτές, όπου τρώμε μαζί τους γύρω από το τεράστιο τραπέζι που στήνεται στην Παναγία Δεξιά».
Σύντομα θα κυκλοφορήσει το πρώτο της παραμύθι με τον τίτλο «Παρακαλώ, παρακαλώ αγνοείται το νεροοοοό», που είναι αφιερωμένο στα παιδιά της Αφρικής, στην πόλη της Τανζανίας, Αρούσα, εκεί όπου θα πάνε κιόλας όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις του.
Μέχρι τότε, η «Κυριακή των αστέγων» όπως χαρακτηρίζει η ίδια τον εαυτό της, γράφει ήδη το επόμενο βιβλίο της, ένα προσωπικό ημερολόγιο με εμπειρίες και εξομολογήσεις άστεγων της Θεσσαλονίκης με τον τίτλο «Άδετη ζωή» και σχεδιάζει τα επόμενα βήματά της για το πώς θα ρίξει ακόμη περισσότερο φως και χρώμα στον καμβά της ζωής όσων βλέπουν συνήθως την ασπρόμαυρη πλευρά της…