Φέρνει την τεχνολογία στα μέτρα των τυφλών ο Νιγηριανός «γκουρού» της πληροφορικής
Της Βίκυς Καλοφωτιά
Όλα είναι πιθανά όταν η ψυχή σου «το λέει» και ό,τι κι αν γίνεται και ανατρέπει τα σχέδιά σου, αν δεν το αφήσεις να σε πάει δέκα βήματα πίσω, σε πηγαίνει ίσως και εκατό βήματα μπροστά. Φτάνει μόνο να μην τα παρατάς και να συνεχίζεις να μάχεσαι για την πραγματοποίηση όλων όσων έχεις ονειρευτεί. Έστω κι αν είσαι νέος, γεμάτος όρεξη για ζωή και πλάνα για το μέλλον και έτσι ξαφνικά χάνεις την όρασή σου, όπως συνέβη στον Jolomi Fenemigho, τον προγραμματιστή ηλεκτρονικών υπολογιστών από τη Νιγηρία και νυν ακτιβιστή υπέρ του δικαιώματος των τυφλών ατόμων να έχουν πρόσβαση στις άπειρες υπηρεσίες που προσφέρει το διαδίκτυο και η επιστήμη της τεχνολογίας.
Ήταν το 2003, όταν ξεκίνησαν όλα και είδε τη ζωή του να αλλάζει μονομιάς. Σύμφωνα με τα όσα έχει δηλώσει ο απόφοιτος της Σχολής Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, λίγες ώρες αφότου συμμετείχε στις τελικές εξετάσεις για την απόκτηση του πτυχίου του, τα πάντα σκοτείνιασαν μπροστά του κυριολεκτικά. Χωρίς να έχει αντιμετωπίσει προβλήματα όρασης στο παρελθόν και χωρίς καμία πρότερη ένδειξη ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα έχανε το φως του, συνέβη και μέχρι σήμερα αποτελεί ένα μυστήριο τι ήταν αυτό που το προκάλεσε, αφού οι γιατροί δεν έχουν ακόμη ανακαλύψει την αιτία.
Παρ’όλα αυτά ο Jolomi Fenemigho δεν το έβαλε κάτω και προχώρησε θέλοντας να δείξει στη ζωή ότι ακόμη και αυτό το άσχημο γύρισμα της μοίρας δεν θα ήταν ικανό να βάλει «λουκέτο» στα σχέδιά του για το μέλλον. Κατάφερε να σπουδάσει έχοντας στο μυαλό του ότι με κάποιον τρόπο ήθελε να βάλει το λιθαράκι του για να κάνουν κι άλλοι τυφλοί το ίδιο, να μην παραδοθούν στην αναπηρία του σώματός τους και να ενισχύσουν το μυαλό για να έρθει η στιγμή που θα λάμψει! Έτσι, σταδιακά άρχισε να βάζει τα θεμέλια για να εφαρμόσει το όραμά του: να εκπαιδεύει τυφλά άτομα στη χρήση της τεχνολογίας και συγκεκριμένα των ηλεκτρονικών υπολογιστών στο σχολείο ή αργότερα στην εργασία, προκειμένου να ζουν όσο γίνεται περισσότερο μέσα στο πνεύμα της εποχής παρά την έλλειψη όρασης που αντιμετωπίζουν.
Για να το πετύχει, βρήκε έναν μικρό χώρο και ίδρυσε ένα αντίστοιχο κέντρο εκπαίδευσης (CITAB-«Κερδίζοντας όλες τις πιθανότητες») με εξειδικευμένο προσωπικό και υπηρεσίες που συνεχώς εμπλουτίζονται. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Θέλουμε, επίσης να συνεργαστούμε με την κυβέρνηση, κοινωφελείς οργανισμούς, αρμόδιους φορείς και ιδρύματα για να συμβάλουμε στη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς!».
Κάνοντας τη σχετική έρευνα, διαπίστωσε πως υπήρχαν στη χώρα του και ορισμένα άλλα παρόμοια κέντρα για τυφλούς, ωστόσο πρόσφεραν μόνο βασικές και στοιχειώδεις γνώσεις για τη χρήση υπολογιστών, οι οποίες σίγουρα δεν είναι αυτές που θα μπορούσαν να αποκτήσουν, αν κάποιος ασχολιόταν σοβαρά με το θέμα και ένιωθε τις ανάγκες τους βιώνοντάς τες σε πρώτο πρόσωπο.
«Πιστεύω ότι η τεχνολογία που έχει ως ζητούμενο την ουσιαστική υποστήριξη των τυφλών ατόμων, όχι μόνο θα έκανε κάθε άτομο με προβλήματα όρασης να αισθάνεται ενεργό και παραγωγικό μέλος της κοινωνίας, αλλά θα συνέβαλλε και στο να σταματήσουν να αξιολογούνται ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και να είναι ίσοι με τους υπόλοιπους συμπολίτες τους. Όλα αυτά σε μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς, όπου η μέριμνα για την εξέλιξή τους θα ήταν κάτι το αυτονόητο και όχι πολυτέλεια ή απλά μια ανούσια ρουτίνα για να δείχνουν προς τα έξω ότι τάχα κάτι κάνουν για τους τυφλούς».
Προκειμένου να κάνει πράξη το όραμά του όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται, προσπαθεί να βρει χρηματοδότες, κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολο όπως έχει αναφέρει μιλώντας σε ξένα μέσα ενημέρωσης. «Για να μπορέσω να εκτελέσω όπως πρέπει την αποστολή μου, χρειάζομαι χρηματοδότηση. Πρέπει να είμαι σε θέση να βρω έναν κανονικό χώρο γραφείου, σε μια τοποθεσία όπου κάθε τυφλός θα μπορεί εύκολα να έχει πρόσβαση. Εμπιστεύομαι όμως το Θεό για την ανεύρεση χορηγών έτσι ώστε να μπορέσω να αποκτήσω και τον απαραίτητο εξοπλισμό. Εάν έχω τις απαραίτητες οικονομικές ενισχύσεις, θα μπορώ να συνεισφέρω στην κοινότητα των τυφλών και, κατά συνέπεια, να συμβάλω στην εθνική παραγωγικότητα!».
Πριν ιδρύσει το δικό του κέντρο εκπαίδευσης (CITAB) έμεινε άνεργος για πέντε χρόνια νομίζοντας ότι αυτό θα σήμαινε το τέλος της ζωής και του ονείρου του να γίνει ο καλύτερος προγραμματιστής ηλεκτρονικών υπολογιστών που θα εκπαίδευε τυφλούς να χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να αναβαθμίσουν την καθημερινότητά τους.
Ήταν τότε, όταν σκέφτηκε να τα παρατήσει όλα και να παραδοθεί στο έλεος των συνεπειών της αναπηρίας του περιμένοντας απλά το τέλος. Ή ένα θαύμα. Και το θαύμα αυτό έλαβε σάρκα και οστά με τη στήριξη της οικογένειας, των φίλων του και της γυναίκας που έμεινε δίπλα του παρά την κατάσταση της υγείας του. Στάθηκε ξανά στα πόδια του και άρχισε να παρακολουθεί εξειδικευμένα προγράμματα και σεμινάρια ηλεκτρονικών υπολογιστών για τυφλούς, μελετώντας με τις ώρες το πώς σχεδιάζονται ιστοσελίδες με μεθόδους προσαρμοσμένες στις ανάγκες ανθρώπων με τύφλωση και κάθε μέρα εξοικειωνόταν όλο και περισσότερο μέχρι που έφτασε στο σημείο να έχει κατακτήσει δικαίως μεταξύ των μαθητών του, τον τίτλο του «γκουρού» των ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Το μεγαλύτερο όνειρό του: να μπορεί να ασκεί το δύσκολο έργο του για πολλά χρόνια ακόμη μέχρι που να μην υπάρχει πια κανένας τυφλός στη χώρα του, ο οποίος να μην έχει πρόσβαση στο θαυμαστό κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Και κάτι μας λέει, ότι όπως και οτιδήποτε άλλο έχει μέχρι στιγμής βάλει στο μυαλό του και το έχει πετύχει, έτσι ακριβώς θα συμβεί ξανά. Γιατί, ναι! «Το λέει» η ψυχή του, οπότε όλα, μα όλα, είναι πιθανά!