Το πρώτο γυναικείο συγκρότημα Ρομά τραγουδάει ενάντια στο ρατσισμό!
Της Βίκυς Καλοφωτιά
«Κανείς σε αυτόν τον κόσμο δεν μας βλέπει. Νομίζουν ότι είμαστε άτυχες, επειδή είμαστε Ρομά. Εμείς όμως δυναμώνουμε τη φωνή μας και κοιτάμε ψηλά στα αστέρια…», τραγουδάνε σε στίχους δικούς τους, οι γυναίκες που δημιούργησαν το «Pretty Loud», το πρώτο γυναικείο συγκρότημα Ρομά στον κόσμο.
Κορίτσια και έφηβες από 14 μέχρι και 26 ετών στη Σερβία ένωσαν τις φωνές τους, τις εμπειρίες τους και τη δύναμη της ψυχής τους και τραγουδάνε δυνατά για να ξορκίσουν το ρατσισμό και τα στερεότυπα που θέλουν τις γυναίκες της φυλής τους να παντρεύονται ενώ είναι ακόμη ανήλικες, να υπακούουν τυφλά σε άνδρες-δυνάστες και να μην έχουν δικαίωμα στη μόρφωση και στη συμμετοχή στην κοινωνική ζωή.
Όλα ξεκίνησαν, όταν οι θαρραλέες αυτές γυναίκες με την καρδιά λιονταριού και τα όνειρα που δεν ήθελαν να «βάλουν στον πάγο» λόγω της καταγωγής τους, πήραν μέρος το 2014 στα εκπαιδευτικά και καλλιτεχνικά εργαστήρια του οργανισμού «GRUBB», που ιδρύθηκε το 2006 με σκοπό να προωθήσει την εκπαίδευση παιδιών και νέων Ρομά, διευκολύνοντας έτσι τη μακροπρόθεσμη κοινωνική τους ένταξη. Εκεί, λοιπόν στις αίθουσες του συγκεκριμένου οργανισμού γεννήθηκε το πρώτο μουσικό συγκρότημα που «σπάει τα καλούπια» και κλείνει συνωμοτικά το μάτι στις διακρίσεις και τα ταμπού, δυναμώνοντας μέρα με τη μέρα την ένταση της φωνής του για να διαδώσει παντού το μήνυμα της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
Οι γυναίκες του «Pretty Loud» γράφουν στίχους με αλήθειες, διοργανώνουν παραστάσεις και εμπνέονται από λογοτεχνικά έργα που στοχεύουν να ανοίξουν το δρόμο για μια ζωή πιο δίκαιη, όμορφη και ουσιαστική για όλες τις επόμενες γενιές των γυναικών Ρομά σε κάθε γωνιά της γης. Με υπερηφάνεια στέκονται μπροστά στο μικρόφωνο και τραγουδούν συνδυάζοντας τη μουσική ραπ και τη χιπ χοπ με στοιχεία από την παραδοσιακή μουσική των Ρομά και εξίσου πρωτότυπες χορογραφίες.
«Μην με πιέζεις, μπαμπά, είμαι πολύ μικρή για να παντρευτώ. Το ξέρω, η ζωή μου έχει ήδη αποφασιστεί, όμως το να παντρευτώ τόσο μικρή, δεν είναι αυτό που θέλω. Έτσι δεν θα είμαι ποτέ ευτυχισμένη…» είναι κάποιοι από τους στίχους που χάραξαν στο χαρτί καταγράφοντας την καθημερινότητα για γυναίκες που στο αίμα τους κυλάει ο νομαδικός τρόπος ζωής, η περιπέτεια και η τάση να ταξιδεύουν, να αναζητούν, να διεκδικούν, να παλεύουν ασταμάτητα, ακόμη πιο παθιασμένα και δυναμικά μέχρι να φτάσουν στη δική τους «Ιθάκη».
Έναν κόσμο, που σίγουρα δεν θα είναι φτιαγμένος από ροδοπέταλα αλλά θα έχει τα κότσια να τις ακούσει, να τις αποδεχθεί και κάπως, κάπου, κάποτε ακόμη και να τις αγκαλιάσει. Αυτό είναι που έχουν στο μυαλό τους, όταν αγωνίζονται, ενώ όλα μοιάζουν καμωμένα εναντίον τους κι εκείνες παρ’όλα αυτά τραγουδούν «Συγχώρεσε, πάλεψε και σήκω από τον πάτο, όπως κάνω κι εγώ. Προσπάθησε να με καταλάβεις. Κανείς δεν μπορεί να με ακούσει. Η ψυχή μας είναι, όπως και η δική σας…».
Μία από αυτές τις γυναίκες, που αποτελούν την ψυχή του «Pretty Loud», η Zivka Ferhatovic, μιλάει σε ξένα μέσα ενημέρωσης λέγοντάς τα σταράτα, με βλέμμα που δείχνει ότι έφτασε η στιγμή για να γυρίσει επιτέλους την πλάτη η κοινωνία σε κάθε είδους διάκριση, στερεότυπο και καταναγκασμό. «Φτάνει πια με τη γυναίκα να είναι μόνο νοικοκυρά, να κάθεται στο σπίτι, να παντρεύεται με το ζόρι από μικρό κορίτσι και να απαγορεύεται να πηγαίνει στο σχολείο. Οι γυναίκες Ρομά είναι πολλά περισσότερα και ήρθε η ώρα να το αποδείξουν βγαίνοντας εκεί έξω και εξασφαλίζοντας εργασία, φωνή και ζωή…».
Τα μέλη του συγκροτήματος τραγουδούν σε τρεις γλώσσες, αυτή των Ρομά, σερβικά και αγγλικά και η μέχρι στιγμής μεγαλύτερη κοινή επιτυχία τους, ήταν η συμμετοχή τους στο «Φεστιβάλ Γυναίκες του Κόσμου» («Women of the World Festival») στο Λονδίνο.
Στίχοι που γράφουν σε χαρτιά, σε κάθε τους δραστηριότητα στη διάρκεια της ημέρας. Ανάμεσα στις πρόβες, τις εμφανίσεις τους ανά τον κόσμο, τον καφέ που πίνουν όλες μαζί, τις βαλίτσες που φτιάχνουν για να ταξιδέψουν μεταφέροντας το πολύτιμο μήνυμά τους «Ποτέ να μην τα παρατάς!». Το μήνυμα που τις έκανε να φτιάξουν το συγκρότημα και να ακουστεί δυνατά η φωνή τους κάνοντας στην άκρη φθαρμένες αντιλήψεις του χθες, που δεν έχουν καμία απολύτως θέση στο ολοκαίνουριο που χτίζεται σήμερα. Αυτό που τις έφερε μέχρι εδώ και που θα τις οδηγήσει ακόμη παραπέρα, έστω κι αν οι δυσκολίες είναι άφθονες και τα εμπόδια ακόμη πολλά και φαινομενικά αξεπέραστα.
«Η εκπαίδευση είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την ελευθερία. Όσοι σιωπούν, πρέπει να μπορούν να τραγουδήσουν», λένε οι ίδιες και συνεχίζουν. Συνεχίζουν, γιατί γνωρίζουν ότι παρ’όλα αυτά θα τα καταφέρουν και θα δουν βήμα-βήμα να ξεμυτίζει έστω και από μακριά με τα κιάλια η πολυπόθητη «στεριά». Ελπίζουν, όπως ο καθένας, γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στο όνειρο και στον αγώνα για να το πραγματοποιήσουν.
Ελπίζουν, γιατί το οφείλουν στον εαυτό τους και έχουν το δικαίωμα να το κάνουν. Όπως ο καθένας μας. Γιατί, όσο κι αν κάποιοι εξακολουθούν πεισματικά να κλείνουν ακόμη τα αυτιά και τα μάτια τους, η λέξη «Ρομ» είναι συνώνυμη του «Ντομ», της λέξης που χρησιμοποιούν οι Ινδοί για τη λέξη «άνθρωπος»…