Εξουσία και αποκαθήλωση: Έργο σε πολλές πράξεις!

Εξουσία και αποκαθήλωση: Έργο σε πολλές πράξεις!

«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» λέει η γνωστή ρήση και θα συμφωνήσω απολύτως.

Βλέπετε από τη μία δεν μπορώ να κρύψω ότι η ακύρωση της καθ’ όλα έτοιμης εκπομπής μου για τους γνωστούς λόγους, πραγματικά με λύγισε τα πρώτα 24ωρα ( κυρίως για τους συναδέλφους μου που βρέθηκαν στον αέρα στα καλά του καθουμένου ), αλλά από την άλλη μου δίνεται η ευκαιρία να μπορώ να παρατηρώ και κυρίως να τοποθετούμαι δημόσια, χωρίς να έχω να λογοδοτήσω κάπου. Και το κυριότερο; Χωρίς να πρέπει  να αγχώνομαι αν υπάρχει η «εξαργύρωση» μέσω τηλεθέασης.

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.  Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα είναι καθαρά συμπτωματική και θα σας το εξηγήσω στη συνέχεια.

«Συγγραφική αδεία» λοιπόν,  χρησιμοποιώ θεατρικούς όρους…

Χώρος: Ένα αρχαίο θέατρο. Ας πούμε της Επιδαύρου. Αυτό που όλοι οι ηθοποιοί θεωρούν την απόλυτη καταξίωση και αναγνώριση όταν πατήσουν το χώμα του. Για τους πιο ρομαντικούς η εκδοχή αυτή. Για τους πιο υποψιασμένους, αυτό που αν δεν είχες τις άκρες και τις γνωριμίες, δεν το πάταγες ποτέ. Ή κάνω λάθος; Μπορεί και να κάνω. Σε ξένα χωράφια δεν μπαίνω… Είπαμε… «συγγραφική αδεία».

Διανομή:

ΒΑΣΙΚΟΙ ΡΟΛΟΙ

Α’ Η εξουσία

Β’ Αλαζόνας

Β’ Υπερφίαλος

Β’ Υπερόπτης

Β’ Αλάνθαστος

Β’ Ξερόλας

Β’ Ταλαντούχος

Β΄ Υπέρτατος

Β’ Καλός άνθρωπος

Β’ Ασυδοσία

Ο ΧΟΡΟΣ

Η σεξουαλική παρενόχληση

Η λεκτική βία

Η σωματική βία

Ο βιασμός

Η αποπλάνηση

Ο εκβιασμός

Ο φόβος

Η απειλή

Η σιωπή

Και το έργο αρχίζει. Και μπροστά στα μάτια μας, συμβαίνουν «τέρατα και σημεία» . Η Εξουσία καθισμένη σε έναν γυάλινο θρόνο, ντυμένη με ακριβά ρούχα, μόνη της παρακολουθεί και κρατά σημειώσεις… Και οι ρόλοι μπλέκονται. Και ο κάθε πρωταγωνιστής γίνεται ζευγάρι με ένα πρόσωπο από τον χορό. Και ο αλαζόνας απαιτεί και ο φόβος επικρατεί, και ο καλός άνθρωπος αναζητά τη σιωπή, και ο ασύδοτος κάθε μορφή βίας, και πάει λέγοντας… Τι αγωνία… Τι ανατροπές…. Τι αποκαλύψεις… Για το έργο είχαμε ακούσει… Είχαμε μάθει… Αλλά άλλο τελικά να «φτάνει στα αυτιά σου» και άλλο να ζεις με λεπτομέρεια την κάθε σκηνή του.

Και σε κάθε εκστασιασμό και χειροκρότημα του φιλοθεάμονος κοινού, πιο σκληρές οι σκηνές. Και ο χορός ουρλιάζει. Και ζητά τη δικαίωση από θεούς και ανθρώπους. Και κουρελιάζεται. Και ξεγυμνώνεται. Και το κοινό ταυτίζεται. Και ξεθάβει τις μνήμες του. Γιατί και σ’ αυτόν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, και ας μην είναι διάσημος.  Και στον ίδιο. Και στη φίλη του. Και στην κόρη του από έναν «καλή ώρα» υπεράνω πάσης υποψίας ευυπόληπτο πολίτη που καταχράται την θέση και την εξουσία της. Και στο γιο του, που είχε όνειρο να ανέβει ψηλά αλλά το «μεγαλοστέλεχος»  τον έφαγε για πρωινό, γιατί πριν το χάπι της κατάθλιψης πρέπει να τρώει καλά είπε ο γιατρός .

Και όσο τρέχουν οι σκηνές, ο γυάλινος θρόνος της Εξουσίας γεμίζει ρωγμές,  και ο αλαζόνας, και ο υπερφίαλος και ο ασύδοτος, και οι υπόλοιποι, σιγά – σιγά ξεθωριάζουν. Και μουτζουρώνονται από τις ίδιες τις μπογιές που είχαν καλύψει τα πρόσωπά τους να μην αναγνωρίζονται… Και όλοι τους κάνουν στην άκρη. Και το έργο τελειώνει με τον θρόνο να γίνεται χίλια κομμάτια και την εξουσία να κοιτάζει να σκεπάσει τη γύμνια της με τα ακριβά της ρούχα… Και στο τέλος όλοι νιώθουν ότι το καλό θα νικήσει….

Και χειροκροτούμε. Και το θέατρο αδειάζει σιγά – σιγά. Και νιώθουμε λυτρωμένοι … Φτάνει όμως αυτό; Όχι βέβαια!

Γιατί το έργο μένει πάντα το ίδιο και το μόνο που αλλάζει είναι το σκηνικό. Το πιο δύσκολο πράγμα για έναν άνθρωπο, η μεγαλύτερη δοκιμασία, αν θες για μένα, είναι η διαχείριση της εξουσίας. Η εξουσία είναι το ισχυρότερο  παραισθησιογόνο.  Σε «τυφλώνει» και παίζει με το μυαλό σου. Σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι καλύτερος, ισχυρότερος, σπουδαιότερος. Επίσης η εξουσία έχει την ικανότητα να καλύπτει κενά στο μυαλό και στη ψυχή μας. Όσο μεγαλύτερες είναι οι … «τρύπες», τόσο θεριεύει μέσα μας. Και όσο αυτή θεριεύει τόσο εσύ προσκολλάσαι πάνω της και γίνεσαι και ο ίδιος «θηρίο». Και νομίζεις ότι κάποιος είσαι. Και τρως ό,τι υπάρχει γύρω σου. Και καταδυναστεύεις. Και απειλείς. Και απαιτείς. Και σκαρφαλώνεις…  Και ξεχνάς ότι όσο πιο ψηλά σκαρφαλώσεις γραπωμένος πάνω της, τόσο πιο πολύ εκτεθειμένος είσαι. Και εσύ και ο … π@@ός σου απλά δεν μπορείς να το δεις γιατί είσαι «τυφλός».

Ειλικρινά δεν ξέρω αν το καλό θα νικήσει. Και ειλικρινά δεν ξέρω σε τι επίπεδα θα φτάσει αυτή η καταιγίδα.  Το μόνο που ελπίζω είναι όλο αυτό να γίνει ένα μεγάλο μάθημα σε όλους μας. Αν μη τι άλλο κάποιοι να έχουν τον φόβο…

Α και μία παρατήρηση,  με πολλή αγάπη σε κάποιους  που σήμερα παριστάνουν τους άτεγκτους και τους τιμητές των πάντων,  αυτούς που με τόσο μεγάλο υποκριτικό ταλέντο κάνουν ότι πέφτουν από τα σύννεφα και «α πα πα… τι πράγματα είναι αυτά», ας έχουν λίγο το νου τους. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει…