Μετρώντας τον χρόνο…

Μετρώντας τον χρόνο…

 

Εποχές, μήνες, μέρες, ώρες… Ταξίδι στη θάλασσα του χρόνου. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ήδη διανύουμε τον δεύτερο μήνα του 2020. Πότε ήταν καλοκαίρι, πότε μετρούσαμε αντίστροφα για τις γιορτές, πότε αλλάξαμε δεκαετία, πότε φτάσαμε πάλι στις Απόκριες και πάει λέγοντας.

Μία ζωή θυμάμαι τον πατέρα μου και την μητέρα μου να σχολιάζουν «πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός», αναπολώντας τις στιγμές της ζωής τους.  Τότε, ως παιδί, αδυνατούσα να καταλάβω το νόημα της φράσης.

«Πώς περνά γρήγορα ο καιρός;»

Και μέσα στην σχολική τάξη ο χρόνος γιατί ποτέ δεν περνούσε; Και σε όλες αυτές τις εξωσχολικές δραστηριότητες; Στις βαρετές επισκέψεις; Στα «πρέπει» των οικογενειακών υποχρεώσεων; Τι είδους χρόνος ήταν αυτός, που μετρούσε διαφορετικά για τον καθένα;

Θυμάμαι το πρώτο μου «ηλεκτρονικό-ψηφιακό» ρολόι… Μου το αγόρασε ο πατέρας μου σε ένα από τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Μεγάλο καμάρι.

Μ αυτό το «γκατζετάκι» της εποχής,  φχαριστιόσουν να μετράς  τον χρόνο, κυρίως αυτόν που έμενε μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για τη λήξη του μαθήματος.  Ήταν χρόνος… «ζωντανός». Με αριθμούς που μετρούσαν ώρες λεπτά και δευτερόλεπτα και όχι δείκτες που ήταν στο περίπου… Το 56 έδινε τη θέση του στο 57, το 57 έδινε τη θέση του στο 58 , στο 59… Και το μάθημα αυτό τελείωνε κι ερχόταν το άλλο. Και άλλο, και άλλο. Και οι ώρες περνούσαν. Αριθμοί ζωντανοί όχι αστεία…Κι ακόμα ένα μυστικό!  Είχε και φωτάκι που άναβε το βράδυ για να μην χάνεις ούτε εκεί λεπτό!  Σπουδαίο δώρο!

Ωραίο παιχνίδι στην παιδική μου σκέψη… Εύκολο. Μόνο που έτσι, αθώα και αστεία, έχανα όχι ένα μάθημα αλλά δύο. Και αυτό της παράδοσης, και αυτό του χρόνου…  Μεγάλη απώλεια… Για το δεύτερο, όχι για το πρώτο…

Γιατί τώρα που το σκέφτομαι μέτραγα λεπτά για να τελειώσει η ώρα και να έρθει η επόμενη. Μέτραγα λεπτά για να ξημερώσει. Μέτραγα λεπτά για να έρθουν οι διακοπές. Μέτραγα λεπτά για να έρθουν τα Χριστούγεννα. Μέτραγα λεπτά για να μην τελειώσουν οι ωραίες στιγμές.. Κι έτσι στο «μάθημα του χρόνου» έμεινα… «κουμπούρας» που έλεγε και η μάνα μου…

Γιατί η ζωή μου είναι φτιαγμένη από στιγμές του αύριο…

Από μέρες του επόμενου μήνα,

Από εβδομάδες του επόμενου χρόνου.

Και όπως γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις των μετεξεταστέων, αποφάσισα να ξαναδώσω το μάθημα. Όχι τον Σεπτέμβριο…

Τώρα! Αυτή τη στιγμή!

Γιατί ζω – το κατάλαβα επιτέλους- είναι αυτό που μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή, εδώ και τώρα! Όχι την επόμενη, όχι την προηγούμενη…