” Η Αντιστάρ ” ξεκίνησε το ταξίδι της…
Η Κάκια Κοντοπούλου πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η γυναίκα που όλες εμείς θα θέλαμε να της μοιάζουμε. Ένα αντιφατικό συνονθύλευμα χαρακτηριστικών μέσα σε μία προσωπικότητα. Και κάθε φορά ανάλογα με την περίσταση να αποδεσμεύει ένα από αυτά, το καταλληλότερο για την περίσταση με μοναδικό σκοπό στο τέλος την αξιοπρεπή επιβίωση και την προστασία και τη φροντίδα των ανθρώπων που αποφάσιζε να βάλει στην αγκαλιά και την καρδιά της.
Ατρόμητη μέχρι τα 40 της όπως η ίδια δηλώνει αλλά και οι πράξεις της αποδεικνύουν. Από το μικρό κοριτσάκι στην κατοχή που τρυπώνει στην αποθήκη να κλέψει ένα κομμάτι τυρί για να μοιράσει στην οικογένεια, τις σκληρές εικόνες των οικογενειακών εξοριών και τους θανάτους με πρώτο εκείνον του αγαπημένου της πατέρα, (του πρώτου της συμμάχου της ζωής της). Αλλά και αργότερα “πριγκίπισσα” στον σκληρό χώρο του θεάματος να ενδιαφέρεται μόνο για το δίκαιο και ποτέ για την μαρκίζα. Μία “θεατρίνα” τίμια γεμάτη αγάπη και προσφορά για συναδέλφους και όχι μόνο αλλά συνάμα χωρίς να χαρίζεται σε κανένα για την … μεγάλη ευκαιρία. Το ταλέντο της, της εξασφάλιζε πάντα μία δουλειά δίπλα στα ιερά τέρατα του θεάτρου και ο εκρηκτικός και ντόμπρος χαρακτήρας της θωράκιζε τις σχέσεις της μαζί τους κρατώντας την πάντα με τα δυο πόδια στη γη μακριά από τον λαμπερό και επιτηδευμένο κόσμο του θεάματος.
Έρωτες και σχέσεις. Πάντα οι κανόνες του παιχνιδιού βαλμένοι από την ίδια. Σαν ένα δίχτυ προστασίας. Ίσως γιατί βαθιά μέσα της ήξερε τα τρωτά της σημεία. Ή ίσως γιατί τα πέτρινα παιδικά χρόνια όπως λέει χαρακτηριστικά η ίδια στον Γιάννη Βίτσα, σφυρηλάτησαν το κομμάτι συναίσθημα. Αγάπησε. Και αγάπησε βαθιά και ειλικρινά με τους δικούς της όρους και το δικό της τρόπο. Δεν χαρίστηκε, δόθηκε. Δεν εκμεταλλεύτηκε, υποστήριξε. δεν ξέχασε, δεν έγινε μία άλλη. Το χρήμα που ήρθε άφθονο στη ζωή της δεν το σπατάλησε, το επέστρεφε εκεί που έπρεπε. Και βέβαια, δεν “μάσησε” όπως λέμε λαϊκά, σε απειλές και στα έρποντα που βγαίνουν από τις φωλιές τους όταν βρίσκουν την ευκαιρία για να “δαγκώσουν” εκεί που μέχρι λίγο πριν φιλούσαν….
Μία σχεδόν “κινηματογραφική” ιστορία ζωής αποτυπώνεται με μαγικό τρόπο σε ένα βιβλίο που διαβάζεται με μία ανάσα. Ο υπερ-ταλαντούχος και υπερ – αγαπημένος συναδελφός μας, Γιάννης Βίτσας κάνει κι αυτή τη φορά το “συγγραφικό” του θαύμα. Και μπορεί τυπικά να θεωρούμε ότι με αυτό το πρώτο του βιβλίο ξεκινά το καινούριο του ταξίδι του, όμως όσοι τον παρακολουθούμε και τον διαβάζουμε ξέρουμε ότι κάθε συνέντευξη του Γιάννη Βίτσα είναι ένα μικρό “συγγραφικό θαύμα”.
Κείμενο γρήγορο, μεστό, άμεσο χωρίς φτιασιδώματα και γλυκανάλατες υπερβολές, -ίσως επηρεασμένος και από την πρωταγωνίστρια του- σε κρατά συνέχεια σε εγρήγορση και “δίψα” για την επόμενη στιγμή. Συνέντευξη- κατάθεση ψυχής, αποστάγματα ζωής, αλήθειες αλλά και “προσεγμένες πιπεράτες” λεπτομέρειες για πρόσωπα του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου που όλοι λατρέψαμε και συνεχίζουμε να λατρεύουμε. Ανατροπές, έρωτες, αποχαιρετισμοί, αγώνες επιβίωσης και όχι μόνο, όλα δοσμένα με απόλυτο σεβασμό και έναν τρόπο μοναδικό.
Κάκια και Γιάννη σας ευχαριστώ που με τιμήσατε να βρεθώ πλάι σας. Καλοτάξιδο το βιβλίο σας.
Υ.Γ. Κάκια μου αγαπημένη αυτή είναι η δική σου στιγμή. Ακούς το χειροκρότημα; Σ αγαπώ!
Μαρία Νικόλτσιου,Αλεξία Κουλούρη,Εισήνη Νικολοπούλου,Βίκυ Χατζηβασιλείου,Έμυ Λιβανίου,Χριστίνα Λαμπίρη
Έμυ Λιβανίου, Κάκια Κοντοπούλου, Γιάννης Βίτσας
Η Αντιστάρ
Εκδόσεις, Υδροπλάνο, Γιάνναρου 18 Άλιμος, τηλ. 210 7247042