Ωχ… βράχηκε πάλι!
Συνήθως τα παιδιά των 5 και άνω χρονών έχουν αποκτήσει πλήρη έλεγχο της λειτουργίας της κύστεως. Όμως υπάρχουν και παιδιά που συνεχίζουν να “βρέχουν” τη νύχτα το κρεβατάκι τους, ακόμα και στην ηλικία των 6, των 7 ή και των 8 χρονών. Αν αυτό συμβαίνει συχνά στο δικό σας παιδί, τότε υπάρχει πρόβλημα το οποίο χρειάζεται ειδικό χειρισμό στην αντιμετώπισή του. Παιδική νυχτερινή ενούρηση. Τι είναι, πως προκαλείται και τρόποι αντιμετώπισης.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΝΟΥΡΗΣΗ
Η απώλεια ούρων είναι ένα ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο κατά την παιδική ηλικία και ονομάζεται παιδική ενούρηση. Μία πάθηση που δείχνει να προβληματίζει αρκετά έντονα τους γονείς. Σύμφωνα λοιπόν με το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM–IV) , η νυχτερινή παιδική ενούρηση ορίζεται, ως μία διαταραχή ακούσιας απώλειας ούρων κατά τη διάρκεια της νύχτας, μετά από το 5ο-6ο έτος της ηλικίας, όπου θα αναμένονταν ο πλήρης έλεγχος της λειτουργίας της κύστεως και των σφιγκτήρων.
Εκείνες τις φυσιολογικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος που ένας ενήλικας θεωρεί αυτόματες και δεδομένες (αποβολές ούρων και κοπράνων) , δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτόματες ή δεδομένες για τα παιδιά. Είναι σημαντικό να τονίσουμε πως ο έλεγχος των ούρων κατά τη διάρκεια της νύχτας έρχεται τελευταίος σε σχέση με τους άλλους (π.χ έλεγχος σφιγκτήρων πρωκτού), όταν όλα τα όργανα και τα συστήματα που εμπλέκονται στην ούρηση και την αφόδευση είναι σε πλήρη ωριμότητα και συνεργάζονται σωστά.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ
Όταν ένα παιδί παρουσιάζει ενούρηση, χρειάζεται πρώτα να γίνει ένας ιατρικός έλεγχος ώστε να αποκλειστούν προβλήματα οργανικής φύσης. Αν ο οργανικός έλεγχος δείξει ότι όλα είναι φυσιολογικά, τότε θεωρούμε την ενούρηση λειτουργική. Όταν αναφέρουμε τον όρο λειτουργική, αναφερόμαστε σε θέματα κληρονομικότητας. Έπειτα κατηγοριοποιείται σε πρωτοπαθή και δευτεροπαθή. Πρωτοπαθής ενούρηση, ονομάζουμε εκείνη την περίπτωση όπου το παιδί δεν έχει καταφέρει ακόμη να κατακτήσει τον έλεγχο των σφιγκτήρων του. Ενώ στην δευτεροπαθή, ανήκουν τα παιδιά τα οποία είχαν επιτύχει τον έλεγχο για τουλάχιστον 1 χρόνο και έπειτα τον έχασαν. Αυτή η πορεία εξαρτάται από τη νευρολογική ωρίμανση του παιδιού, αλλά και από την αλληλεπίδραση με το γενικότερο περιβάλλον του.
ΨΥΧΟΓΕΝΗ ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΠΙΘΑΝΟΝ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ
Κάποια πιθανά αίτια ψυχογενούς χαρακτήρα είναι τα εξής :
- Ψυχο-συναισθηματική ανωριμότητα
- Φοβίες (σκοτάδι, εφιάλτες, ζώα)
- Ανασφάλεια
- Μειωμένη αυτοεκτίμηση
- Αγχώδεις εκδηλώσεις
- Προβλήματα επικοινωνίας/καυγάδες ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας (ή ακόμη και στο σχολικό περιβάλλον)
- Αισθήματα ζήλιας απέναντι σε μεγαλύτερο/μικρότερο αδελφό/ή άλλο μέλος της οικογένειας
- Κοινωνική απομόνωση
ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ
Όποιον τρόπο επίλυσης και αν επιλέξετε για να το λύσετε, καλό θα είναι να γνωρίζετε πως απαιτείται μεγάλο χρονικό διάστημα για να δείτε αποτελέσματα. Γι’ αυτόν το λόγο οπλιστείτε με υπομονή. Μην χάνετε την υπομονή σας αν τις πρώτες νύχτες δεν τα καταφέρνει. Δώστε χρόνο και χώρο στα παιδιά σας να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι έντονες αντιδράσεις και οι τιμωρίες δεν βοηθούν, διότι σκεφτείτε πως το παιδί ούτως η άλλως δεν κατέχει τον πλήρη έλεγχο του σώματος του. Δοκιμάστε αρκετούς τρόπους μέχρι να πετύχετε τον σωστό. Μερικοί από αυτούς είναι :
- Πριν την νυχτερινή κατάκλιση βεβαιωθείτε πως το παιδί έχει πάει στην τουαλέτα.
- Όταν συμβούν νυχτερινά ατυχήματα μην το μαλώσετε γιατί θα το κάνετε να νοιώσει ενοχές και μειονεκτικά για το συμβάν της ενούρησης.
- Τοποθετήστε στο δωμάτιο του ένα φωτάκι νυκτός
- Επιβραβεύετε τις «στεγνές νύχτες», όπως και να τις καταγράφετε μαζί με το παιδί για να βλέπει την πρόοδο που έχει κάνει και να αποκτά αυτοπεποίθηση
- Είναι σημαντικό το ίδιο το παιδί να μάθει τις λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν τη φυσιολογική ούρηση με υπομονή.
Αν διαπιστώσετε πως τίποτα από τα παραπάνω δεν λειτουργεί για την επίλυση του προβλήματος, και ότι αυτή η καθημερινότητα αρχίζει να γίνεται δυσλειτουργική, τότε ζητήστε τη συνδρομή ενός ειδικού.