Ευτυχία μέσα στην κρίση; Και βέβαια γίνεται!

Ευτυχία μέσα στην κρίση; Και βέβαια γίνεται!

Ποιος λέει ότι η ευτυχία είναι κάτι μόνιμο; Όπως αναφέρει και ένας Γάλλος φιλόσοφος αν θέλετε μόνιμη ευτυχία μην βγαίνετε ποτέ από το σπίτι σας και αν θέλετε μόνο επιτυχίες τότε μην προσπαθείτε για τίποτα.

Η επαφή με τον κόσμο από μόνη της συχνά προκαλεί απογοητεύσεις, παρεξηγήσεις, διαφωνίες, αλλά και χαρά!

Παράλληλα η προσπάθεια να πετύχουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας προκαλεί μάθηση, εμπειρείες, συζητήσεις και προσπάθειες πότε πετυχημένες και πότε αποτυχημένες. Πάντα θα συμβαίνουν απρόοπτα και τα πράγματα στο δρόμο μας δεν θα είναι εύκολα. Όπως για παράδειγμα σήμερα.

Στην περίοδο αυτή της κρίσης δουλεύουμε περισσότερο από πότε, δεν μένει χρόνος για εμάς καθόλου, μπορεί να αναζητάμε δουλειά , ενώ η απόρριψη εδώ και πολύ καιρό ακολουθεί, καταστάσεις που θέτουν σε δοκιμασία τα νεύρα μας, την υπομονή μας,  αλλά συγχρόνως – το πιο σημαντικό  – τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας.

Οι καταστάσεις γύρω μας έχουν το χρώμα που χρωματίζουν τα μάτια μας. Αν το χρώμα είναι μαύρο, τότε όλα είναι δύσκολα, ανυπέρβλητα και επαναλαμβανόμενα μαύρα.

Τι να κάνουμε λοιπόν; Πώς θα νιώσουμε καλά;

Αν αποδεχτούμε αυτά που συμβαίνουν όπως είναι, όλα θα φαίνονται πιο εύκολα και πιο διαχειρίσιμα.  Ας μην πιέζουμε τον εαυτό μας περιπλέκοντας περισσότερο τα πράγματα. Αποδεχόμαστε τις καταστάσεις, ώστε το μυαλό μας να μην αναμασάει διαρκώς και μόνο τα αρνητικά μιας κατάστασης, αλλά να το αφήσουμε να προχωρήσει και  να προχωρήσουμε και εμείς μαζί του.

«Aν ένα πρόβλημα δεν έχει λύση, τότε πιθανότατα δεν είναι πρόβλημα, αλλά μια αλήθεια που πρέπει να αποδεχτούμε».

Αποδεχόμεοι την πραγματικότητα, το μυαλό μας  ηρεμεί, και τότε μπορούμε να συνεχίσουμε αδιάλειπτα να δουλεύουμε προς αυτό που θέλουμε να πετύχουμε, όπως καλύτερη διαχείριση χρόνου, διαχείριση μιας δύσκολης κατάστασης, εύρεση μια συγκεκριμένης θέσης εργασίας.

Μετά αφήνουμε τα θετικά αποτελέσματα των προσπαθειών μας να φανούν.

Το κλειδί της ευτυχίας είναι να σταματήσουμε να κάνουμε κόμπους στα νήματα της πραγματικότητας και να δώσουμε χρόνο στο κουβάρι να ξεδιπλωθεί μόνο του.