Αχ αυτό το καθημερινό βούρτσισμα των δοντιών…

Αχ αυτό το καθημερινό βούρτσισμα των δοντιών…

«Δε θέλω τώρα», «βαριέμαι», «σε λίγο», «καθαρά είναι», χίλιες δυο δικαιολογίες από πιτσιρίκια που δε θέλουν να χάσουν λεπτό από το παιχνίδι τους ή απλώς αρνούνται να πλύνουν τα δόντια τους. Καταλαβαίνουμε, κι εμείς πολλές φορές βαριόμαστε, που είμαστε κι ολόκληροι ενήλικες!

Εν τω μεταξύ, όλοι γνωρίζουμε οτι τα παιδιά, ειδικά σε μικρή ηλικία, μιμούνται τη συμπεριφορά των γονιών τους. Αντιγράφουν τις συνήθειές τους κι αν αυτές είναι καλές, ακόμη καλύτερα!

Μια καλή συνήθεια λοιπόν, είναι το καθημερινό βούρτσισμα των δοντιών. Η στοματική υγιεινή δεν πρέπει να παραβλέπεται. Λίγοι είναι εκείνοι που πλένουν τα δόντια μετά από κάθε γεύμα, ωστόσο το πρωινό και το βραδινό βούρτσισμα πρέπει να γίνει κανόνας, αν δεν είναι ήδη.

Αν μας βλέπουν τα παιδιά μας να πλένουμε τα δόντια μας μετά απο κάθε φαγήτο και να χρησιμοποιούμε νήμα, θα  τους εντυπωθεί η εικόνα και θα τους βγαίνει αργότερα, φυσικά, αβίαστα κι αυθόρμητα.

Πολλοί γονείς είμαστε λίγο πιο χαλαροί με τα πρώτα δόντια των παιδιών μας, τα νεογιλά, λέμε «εντάξει, σιγά τι να πάθουν και να μη βουρτσιστούν, δε χάλασε κι ο κόσμος, αφού δεν είναι τα μόνιμα».

Αυτό, αφενός δεν είναι σωστό κι αν ρωτήσουμε έναν παιδοοδοντίατρο ή αν γκουγκλάρουμε, θα μάθουμε το λόγο, αφετέρου, όσο πιο νωρίς το παιδί εξοικειωθεί με αυτή τη διαδικασία, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να φροντίζει και τα μόνιμα δόντια του αργότερα, όπως τους πρέπει. Το να ανακοινώσουμε μια ωραία πρωία στο εξάχρονο παιδί μας «Ξέρεις; Δε στα ‘πανε, πρέπει να βουρτσίζεις τα δόντια σου», μάλλον δε θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Το ιδανικό είναι να εξοικειώσουμε το παιδί από μωράκι, χρησιμοποιώντας μία γάζα που θα τυλίξουμε στο δάχτυλο μας και με αυτή θα απομακρύνουμε τα υπολείμματα τροφών από το πρώτο κιόλας δοντάκι, αλλά κι από τα ούλα.

Το όλο κόλπο είναι να γίνει συνήθεια από μικρή ηλικία. Και να βλέπουν κι εμάς να το κάνουμε!

Αν δεν το έχουμε ούτε εμείς συνήθεια να πλένουμε τα δόντια μας, να, η ευκαιρία, μαζί με τα παιδιά μας, να την αποκτήσουμε.

Το πιο σύνηθες σενάριο είναι να εντάξουμε το βούρτσισμα των δοντιών στη βραδινή μας ρουτίνα. Να εντυπωθεί στο μυαλό του παιδιού το τρίπτυχο «μπάνιο, δόντια, κρεβάτι».

Απ’ τη μωρουδιακή φάση λοιπόν, αλλά και μετέπειτα, βάζουμε μπρος το project «βούρτσισμα δοντιών». Άλλωστε σίγουρα σε κάποια φάση θα θέλουν από μόνα τους να μας μιμηθούν κι εμείς μπορούμε να ενισχύσουμε αυτή την πρόθεση, κάνοντας το περισσότερο παιχνίδι.

Προμηθευόμαστε οδοντόβουρτες με ζωάκια, σούπερ ήρωες κι αν βγάζουν και ήχο, ακόμη καλύτερα, καθώς και ποτηράκια που θα τα έχουμε στο μπάνιο για το ξέβγαλμα των δοντιών. Η οδοντόκρεμα είναι περιττή σε πρώτη φάση. Όπως και το νήμα, μια και τα δόντια έχουν απόσταση μεταξύ τους και καθαρίζουν εύκολα με την οδοντόβουρτσα.

Στην αρχή θα τη δαγκώνει (την οδοντόβουρτσα), αλλά σιγά σιγά θα καταλάβει τι πρέπει να κάνουμε. «Άνοιξε ένα μεγάλο στόμα, κάνε το λιοντάρι, ααααγκρ», λέμε εμείς. Ανοίγει εκείνο το στόμα του να κάνει το λιοντάρι, κάνουμε εμείς αυτό που πρέπει στα δόντια του. Σε λίγο καιρό, θα ξέρει να τα βουρτσίζει μόνο του.

Και φυσικά, μια επίσκεψη στον οδοντίατρο δε θα ήταν κακή. Γύρω στα τρία είναι μια καλή ηλικία, για να τους δείξει εκείνος πώς πλένουμε τα δόντια μας με το σωστό τρόπο κι επειδή λογικά δε θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα, θα το δει ως ευχάριστη επίσκεψη, και δε θα τον πάρει απο φόβο.

Αν πάλι έχουμε καθυστερήσει τα διάφορα και τώρα τρέχουμε -και δε φτάνουμε- να πείσουμε το νήπιο να ξε-βαρεθεί και να πλύνει τα δόντια του σήμερα, ίσως μας βοηθήσουν διάφορα παιδικά βιβλία και τραγουδάκια, που περνάνε με ωραίο τρόπο το μήνυμα της αναγκαιότητας του βουρτσίσματος των δοντιών.

Αυτά, και μακριά από εμάς και τα παιδιά μας, οι τερηδόνες και τα σφραγίσματα!