Ιστορίες ποδηλάτων
Εκτός από το σώμα μας, τροφή και μάλιστα ποιοτική χρειάζεται και το πνεύμα μας. Κι αυτή την τροφή μας την προσφέρουν απλόχερα η τέχνη και οι καλλιτέχνες, αρκεί να θελήσουμε να έρθουμε σε επαφή μαζί τους, να δούμε και να επικοινωνήσουμε με το έργο τους.
Γι’ αυτή την εβδομάδα σας προτείνω να επισκεφθείτε την έκθεση της αγαπητής μου φίλης και εξαιρετικής συνεργάτιδας για πολλά χρόνια κατά το παρελθόν, Καίτης Χόρτη, με τίτλο “Ιστορίες ποδηλάτων”.
Τι είδους έκθεση είναι αυτή; Μια πολύ-πολύ πρωτότυπη έκθεση με έργα φτιαγμένα αποκλειστικά από παλιά ποδήλατα, τα οποία η φαντασία και το έμπειρο χέρι της Καίτης Χόρτη μετατρέπουν σε έργα τέχνης που ξαφνιάζουν και δίνουν χαρά στον θεατή τους.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν την Τετάρτη 2 Μαΐου στην αίθουσα The Black Duck Garden, Ι.Παπαρηγοπούλου 5-7 (Πλατεία Κλαυθμώνος).
“Tα αναγνωρίσιμα «μεταμορφωμένα» ποδήλατα της Καίτης Χόρτη, γράφει μεταξύ άλλων η Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού, διδάκτωρ Φιλολογίας – συγγραφέας, έρχονται να αφηγηθούν ήσυχα, στον πρώτο τους περίπατο, τη μικροϊστορία του φυσικού τοπίου.[…] να δώσουν φωνή στο σιωπηλό τοπίο, να υποδείξουν ιδεώδεις συνειρμούς φύσης-ανθρώπου, να διαμηνύσουν νόστους και επιστροφές σε δυνατές ευτοπίες, να υπενθυμίσουν οφειλόμενο σεβασμό – στην τέχνη και στην τέχνη να είσαι άνθρωπος. Ξεκινώντας από την πολύσημη Ζωή-ποδήλατο, με το πρώτο της νόημα, τις μεταφυσικές του σημάνσεις και τη λαϊκή του μεταφορική χρήση (του έκανε τη ζωή ποδήλατο…), η καλλιτέχνις μας εισάγει στις παρα-μυθικές «ιστορίες ζωής» εντόμων και πουλιών, όλου του μικρο-πλούτου μιας οργανικής άνοιξης, που παρά τις αφαιρετικές της μεταπλάσεις, αναδεικνύει με μιμητικές παραπομπές στον φυσικό κόσμο, τη δυναμική της ανόργανης ύλης και τις δυνατότητες της αισθητικής ποιότητας των φυσικών μορφών…”.
Και η Σταματίνα Πάλμου, περιβαλλοντική καλλιτέχνις και επιμελήτρια εκθέσεων, προσθέτει: “Είδα τα έργα της και ενθουσιάστηκα. Φυσικά δέχτηκα να μιλήσω γι’ αυτά ως εκπρόσωπος του ecoart. Το ecoart ασχολείται με την περιβαλλοντική τέχνη. Θέλω να μιλήσω για το υλικό που έχει χρησιμοποιήσει. Συνήθως στη Γλυπτική ο γλύπτης έχει να κάνει με έναν άμορφο όγκο στον οποίο επιβάλλει το όραμά του, τη θέλησή του και την ιδέα του. Και ο όγκος υπακούει. Παίρνει τη μορφή που θέλει ο καλλιτέχνης. Το υλικό που έχει χρησιμοποιήσει η Καίτη δεν είναι τόσο υπάκουο. Είναι ένα απείθαρχο πολύ περιοριστικό υλικό που απαιτεί κάποια ιδιαίτερη ικανότητα για να το διαχειριστεί ο καλλιτέχνης και να παράγει κάποια μορφή, τελικά. Πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με κάποιο πουλί, κάποιο έντομο. Νομίζω το έχει πετύχει σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό η Καίτη και ειδικά όπως σοφά έχουν τοποθετηθεί τα έργα μπροστά στον ορίζοντα αναδεικνύεται παρά πολύ καλά η επιτυχία της. Ένα άλλο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας αυτά τα έργα είναι ένας παραλληλισμός με την εποχή μας. Η Καίτη χρησιμοποίησε παλιά, σκουριασμένα εξαρτήματα από αντικείμενα τα οποία δεν έχουν καμία χρήση πια και έπρεπε να έχουν μια χρήση, ήθελε να τα χρησιμοποιήσει, να τους δώσει μια καινούργια ζωή όπως είπε και η ίδια. Νομίζω αυτό έχει μεγάλη σχέση με αυτό που ζούμε σήμερα. Σήμερα με απαξιωμένα, ακατάλληλα υλικά καλούμαστε να φτιάξουμε κάτι καινούργιο. Να φτιάξουμε τη ζωή μας από την αρχή».