Δεν κοιμάται! Δεν τρώει! Δεν, δεν, δεν…
Νομίζω πως πολλές φορές εστιάζουμε σε όλα τα “δεν” του παιδίου μας… Αυτό που σε όλες τις ταινίες τα ξανθά (γιατί είναι πάντα ξανθά;) παιδάκια είναι μονίμως χαμογελαστά, σούπερ υπάκουα, κοιμούνται μόνα τους και φυσικά τρώνε όλο το ΥΓIEINΟ φαγητό τους ,με ξεπερνάει…
Το δικό μας «δεν» ήταν και είναι πάντα το «τρώω το φαγητό μου» κάπου στον 1,5 χρόνο όπου η μικρή μου έπινε μόνο γάλα και όταν είχα πια κουραστεί να μετράω μπουκιές να ακούω απελπιστικούς μονόλογους και συμβουλές απο τους γύρω για το πώς θα πείσω το βρέφος να ανοίξει το στόμα του και να φάει κάτι που προφανώς δεν ήθελε, και μου το είχε κάνει σαφές, πήρα μια απόφαση: Αντί να πείσω την μικρή να φάει αυτό που θεωρούσα εγώ σωστό, αποφάσισα να πείσω εμένα να την αντιμετωπίσω σαν άνθρωπο με δική του θέληση – αναλαμπή τα παιδιά μου έχουν δική τους θέληση!Θα φάει όσο θέλει αυτή όχι όσο θέλω εγώ!
Τώρα όσο απλό ακούγεται αυτό τόσο δύσκολο είναι στην πράξη. Βλέπεις δεν έπρεπε να πείσω μόνο τον εαυτό μου (ο μπαμπάς ήταν ο μόνος που θεωρούσε ότι το παιδί εχει δικαίωμα να κρίνει την πείνα του) έπρεπε και να κλείσω τα αυτιά μου στα λεγόμενα των άλλων.
Απο το να σκέφτομαι ότι δεν έφαγε και να ζυγίζω, να μετράω και να αγχώνομαι αποφάσισα να εστιάσω σε αυτά που «δεν» έπρεπε να κάνω εγώ:
- Δεν θα σκεφτόμουν πως δεν τρώει συνέχεια. Παχαίνουν, ψηλώνουν, παίζουν, γελάνε, άρα μόνο η μαμά έχει το «θεματάκι» της…
- Δεν θα συγκρίνω. Δε με νοιάζει αν η φίλη μου έφαγε όλο το μεσημεριανό της, το αν θα φάω είναι μια δική μου απόφαση το ίδιο ισχυεί και για ένα νήπιο.
- Θα προσφέρω υγιεινές επιλογές όσο μπορώ και δεν θα υποκύπτω να μαγειρεύω μακαρόνια προκειμένου να φάει κάτι.
- Δεν θα το μεγαλοποιώ, δεν θα τάζω, δεν θα παρακαλάω. Το φαί σερβίρεται και όλοι στην οικογένεια μπορούν να διευθύνουν το στομάχι τους.
Τώρα στα 4 χρόνια μπορώ να πω ότι είμαι πιο άνετη, βοήθησε βέβαια πολύ και ο παιδικός σταθμος, αν και μερικές φορές υποκύπτω στα γνωστά παραπτώματα της μάνας… ξέρεις μπορεί να παίξει και λίγο Peppa Pig, αλλά φίλη μάνα νιώσε με!