Ζήτα επιτέλους συγνώμη από το… σώμα σου
Ξεκίνα γράφοντάς του μια ανάλογη με την παρακάτω επιστόλή. Θα κάνει και στους δυο σας πολύ καλό, πίστεψέ μας και δεν θα χάσεις.
Αγαπητό – αν και όχι μέχρι πρότινος – σώμα μου,
λυπάμαι ειλικρινά για όλες τις φορές που σου είπα ότι είσαι άσχημο και ότι κανείς δεν θα με θέλει εξαιτίας σου, σου ζητώ συγγνώμη που έπαιρνα χάπια αδυνατίσματος χωρίς να ρωτήσω γιατρό, λυπάμαι για την πείνα που σου προκάλεσα κάποιες στιγμές και λυπάμαι για τον εαυτό μου που σε έκανα να νιώθεις άρρωστο κάποιες άλλες φορές.
Όλα τα έκανα με την ελπίδα να σε κάνω… ένα νούμερο μικρότερο!
Έχει περάσει πολύς χρόνος που είμαστε μαζί και θα έπρεπε να σε είχα αγαπήσει από την πρώτη στιγμή. Είσαι ό,τι κάνει εμένα!
Μου έδωσες μεγάλους γοφούς, μικρό στήθος, γεμάτους μηρούς και μια κοιλιά που σίγουρα δεν είναι… ανύπαρκτη! Για όλα αυτά, κάποιες στιγμές, σε μισούσα.
Σε παρακαλώ συγχώρησέ με, είναι δύσκολο να μεγαλώνεις με τα πρότυπα που υπάρχουν γύρω μας και ό, τι είπα και έκανα ήταν από το φθόνο της σύγκρισης και το φόβο της διαφορετικότητας. Έχει γίνει συνήθεια βλέπεις, να μισούμε τον εαυτό μας αν τον αντιπαραθέσουμε με το στιλ που η κοινωνία μας θέλει, είμαι βέβαιη ότι καταλαβαίνεις.
Όταν οι γοφοί μου άρχισαν να μεγαλώνουν, σκέφτηκα ότι ήταν η αρχή του τέλους. Μικρά, διαφανή σημάδια εμφανίστηκαν στο δέρμα μου καθώς «τέντωνε» για να φιλοξενήσει τη νέα αύξηση μου… Το ίδιο έπαθα όταν τα στήθη μου σταμάτησαν να μεγαλώνουν: ένιωσα λιγότερο γυναίκα, γιατί ήξερα ότι τα «μεγάλα» κορίτσια, πρέπει να έχουν πλούσιο στήθος! Κι εγώ δεν έχω!
Όμως τώρα αποφάσισα να αγκαλιάσω τους πλούσιους γοφούς μου (ακόμα κι αν μερικές φορές έχω φρακάρει ανάμεσα στα καθίσματα στο λεωφορείο…) και να αποδεχτώ ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ότι δεν έχουν όλα τα μεγάλα κορίτσια… μεγαλύτερα στήθη.
Λυπάμαι που άφησα τη γνώμη των άλλων να αλλάξει τον τρόπο που σε έβλεπα και λυπάμαι που άφησα αυτές τις απόψεις να με επηρεάσουν και να με αναστατώσουν.
Η γνώμη μου είναι που μετράει. Είσαι το σώμα μου και νοιάζομαι για σένα.
Με αγαπάει η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, ο σύντροφός μου. Κι αν δεν μπορώ να αγαπήσω τον εαυτό μου, είναι σαν να λέω σε αυτούς τους ανθρώπους ότι η αγάπη τους για μένα δεν σημαίνει τίποτα.
Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο αποφάσισα να αγαπήσω το σώμα μου. Περιβάλλομαι από την αγάπη των άλλων και αποφάσισα να κλείσω τα αυτιά μου και τα μάτια σε ότι ακούω και βλέπω για το μέγεθος, το σχήμα, τις διατροφικές συνήθειες κλπ και να λαμβάνω υπόψη μου μόνο ό, τι πραγματικά έχει σημασία.
Θέλω να σε ευχαριστήσω για την καλή μου υγεία.
Για την δύναμη και την αντοχή μου.
Θέλω να ευχαριστήσω τα «δεμένα» πόδια μου για όλα τα υπέροχα χιλιόμετρα που έχω περπατήσει.
Τους πλούσιους γοφούς μου γιατί με βοήθησαν στον τοκετό.
Τις ραγάδες μου γιατί μου υπενθυμίζουν ότι το παρελθόν είναι πίσω μου.
Τα στήθη μου, που μπορεί να είναι κάτι περισσότερο από μια χούφτα, όμως με βοήθησαν στον θηλασμό και δεν με δυσκόλεψαν ποτέ να βρω το σωστό σουτιέν ή μπλούζα.
Τώρα, που ο νέος χρόνος έχει κάνει δυναμική είσοδο και εγώ ετοιμάζομαι να γιορτάσω σε λίγες μέρες τα γενέθλιά μου, θέλω να ευχαριστήσω το σώμα μου γιατί με κάνει αυτό που είμαι και γιατί παραμένω δυνατή και υγιής για όλα τα χρόνια της μέχρι τώρα ζωής μου. Και συνεχίζω…».
Ελπίδα Δεδεμάδη