Ενσυναίσθηση Vs time out
Αν θελήσεις να με θαυμάσεις μη βιαστείς γιατί απέχω μακράν από το αριστείο της ψυχραιμίας αλλά έχω κάθε διάθεση να μάθω.
Δε θα ξεχάσω ποτέ τις τιμωρίες της παιδικής μου ηλικίας και όχι γιατί έχω κανένα ψυχολογικό τραύμα. Απλά γιατί τώρα μπορώ να αναγνωρίσω πόσο αναποτελεσματικές ήταν. Δε θυμάμαι ακριβώς τις αιτίες αλλα θυμάμαι την μαμά μου να με στέλνει στο δωμάτιο μου να σκεφτώ το λάθος μου… και φυσικά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως πέρα απο το να ανακυκλώνω το πόσο θυμωμένη ήμουν, το μόνο που δεν σκεφτόμουν ήταν το «παράπτωμα» μου.
Και ήρθε η ώρα που έγινα μαμά και πήρα και εγώ τα ηνία της μητρικής «εξουσίας» και έτυχε να ακούσω την λέξη «ενσυναίσθηση», που σημαίνει ότι «θέλεις να καταλάβεις τον άλλον τόσο βαθιά, σαν να ήσουν μέσα του». Με μάγεψε τόσο πολύ αυτή η λέξη που άρχισα να ψάχνω τα πάντα γύρω από το νόημα και τη διαδικασία της, ώσπου αποφάσισα ότι όσα «παραπτώματα» και αν κληθώ να αντιμετωπίσω απ’ τη μικρή μου, το time out, δηλαδή το «πήγαινε στο δωμάτιο σου να σκεφτείς το λάθος σου», δε θα αποτελέσει για μένα επιλογή.
Τι νόημα έχει σε ένα θυμωμένο, κλαμμένο παιδί να το στείλεις μόνο του σε ένα δωμάτιο; Τι θα μάθει;
Έχω διαβάσει ένα φοβερό βιβλίο στους πρώτους μήνες της γονεϊκής μου «καριέρας»: «Το εγχειρίδιο του αποτελεσματικού Γονέα» από τον Τόμας Γκόρντον – σταμάτα να διαβάζεις και τρέξε να το πάρεις!!!
Όσοι αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το time out έχουν ως βασικό επιχείρημα τους ότι έτσι το παιδί αποκόβεται απο το αρνητικό συναίσθημα και παίρνει τον χρόνο του για να ηρεμήσει. Όσοι δεν το εφαρμόζουν θα σου πουν ότι δεν χρειάζεται να μάθει να σταματά να νιώθει άσχημα, αλλά ότι το μόνο που χρειάζεται είναι να μάθω στο παιδί μου να αναγνωρίζει όλα τα συναισθήματα και να τα αποδέχεται, χρειάζεται να του εξηγήσω το λάθος του και τις συνέπειες.
Π.χ. αν σκίσει ένα βιβλίο γιατί νευρίασε αντί να πάει μόνο του σε ένα δωμάτιο θα προτιμήσω να του πω: «Ξέρω ότι νευρίασες, το βλέπω και σε καταλαβαίνω, μπορείς να πάρεις μερικές ανάσες για να ηρεμήσεις και μέχρι να ηρεμήσεις θα κρατήσω εγώ το βιβλίο γιατί δεν σου επιτρέπω να το καταστρέψεις». Τώρα μη φανταστείς ότι θα σου απαντήσει: «Μάλιστα μητέρα, έχεις δίκιο», αλλά σίγουρα μακροπρόθεσμα θα έχεις έναν συνεργάτη στο σπίτι και όχι έναν αντίπαλο (τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία).
Το σημαντικό όταν διαχειρίζεσαι μια κρίση με το παιδί είναι να μην νιώσει κανείς απο τους δύο ότι είστε απέναντι. Είμαστε μαζί! Και στο σωστό θα σε επιβραβεύσω και στο λάθος θα σε διδάξω, και έτσι σιγά – σιγά ανακαλύπτω ότι μπορώ να διδάξω χωρίς να τιμωρήσω. Μπορώ να βάλω όρια χωρίς να επιπλήξω και μπορώ να είμαι «αυστηρή» χωρίς να αποπνέω φόβο. Και σιγά – σιγά μαθαίνω κι εγώ.
Μαθαίνω να αποδέχομαι τα αρνητικά συναισθήματα τα δικά μου και των άλλων, μαθαίνω να ακούω πραγματικά και αυτά που δεν μου αρέσουν και μαθαίνω να αναγνωρίζω πως επειδή είμαι γονιός δεν σημαίνει ότι έχω πάντα δίκιο.