Πώς να… «κλέψετε» σωστά στη δίαιτα!
Πολλοί θεωρούν ότι όταν ξεκινούν μια δίαιτα για να χάσουν βάρος, πρέπει να αποχαιρετίσουν για πάντα τα αγαπημένα τους φαγητά και να ξεχάσουν οριστικά αγαπημένες γεύσεις και απολαύσεις. Κάτι τέτοιο όμως μπορεί να οδηγήσει σε βουλιμικά επεισόδια, να προκαλέσει εμμονές σχετικά με τροφές και φαγητά και να κάνει πολλούς κυριολεκτικά να χάσουν τον ύπνο τους, την αυτοπεποίθησή τους και το κουράγιο τους να ολοκληρώσουν την προσπάθειά τους.
Είναι δεδομένο ότι οι πιο πολλοί άνθρωποι που ξεκινούν ένα πρόγραμμα διατροφής για να μειώσουν το σωματικό τους βάρος, δεν έχουν σωστές διατροφικές συνήθειες. Ούτε επίσης τους χαρακτηρίζει μια μεθοδικότητα στον τρόπο που συμπεριφέρονται σε σχέση με το φαγητό και την τροφή. Είναι λοιπόν λάθος να εστιάζεται η προσπάθεια αποκλειστικά και μόνο στο τι τρώνε και να κυριαρχεί μια αίσθηση απαγόρευσης και αποκλεισμού. Αυτό εστιάζει την προσπάθεια πολλές φορές σε λάθος στόχο και η επίτευξη των όποιων επιτυχιών περνάει σε δεύτερο πλάνο μιας και κυριαρχεί η αίσθηση της έλλειψης και της στέρησης που οδηγεί στο αδιέξοδο ερώτημα: «τι θα κάνω όταν ολοκληρώσω την προσπάθειά μου; Θα συνεχίσω να μην τρώω τα αγαπημένα μου φαγητά;».
Το ζητούμενο λοιπόν είναι ο έλεγχος πάνω στο φαγητό και η ενσωμάτωση σωστών συνηθειών στην καθημερινότητα. Πόσο κακό λοιπόν μπορούν να κάνουν κάποιες μικρές παρασπονδίες; Καθόλου εφόσον υπάρξουν μερικές βασικές προϋποθέσεις.
1. Η αποδοχή και κατανόηση του τι είναι υπέρβαση και τι όχι της δίαιτας. Η έκφραση «μια μπουκίτσα είναι μόνο» μπορεί να εκφράζει την πραγματικότητα και να είναι μικρή η ποσότητα, αλλά δεν παύει να υπάρχει ένα θερμιδικό περιεχόμενο και μια περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά.
2. Η δίαιτα πρέπει να περιέχει τροφές που ενισχύουν το αίσθημα της πληρότητας και δεν αφήνουν περιθώρια για μεγάλα «κενά».
3. Να υπάρχει επιλογή στην «αμαρτία». Η τροφή που αποτελεί την διαφοροποίηση από το πρόγραμμα να είναι συγκεκριμένη και να μην είναι γενικά και αόριστα μια επιλογή της στιγμής. Να ικανοποιεί την επιθυμία για κατανάλωση μιας τροφής και όχι την ανάγκη για κατανάλωση κάτι γενικά και αόριστα.
4. Η παρεκτροπή να μην πηγαίνει χαμένη. Το να απολαύσει κάποιος το αγαπημένο του φαγητό χωρίς να δίνει σημασία σε αυτό που τρώει, μπροστά από μία οθόνη τηλεόρασης ή να το τρώει μηχανικά, ακυρώνει το νόημα της μικρής ατής παρεκτροπής. Την απόλαυση.
5. Η προετοιμασία ενός φαγητού πολλές φορές προκαλεί μεγαλύτερο αίσθημα ικανοποίησης από το να το βρούμε έτοιμο. Έτσι, κάποιος, προετοιμάζοντας το αγαπημένο του πιάτο μπορεί να αντλήσει ικανοποίηση και από την προετοιμασία αλλά ταυτόχρονα να είναι σε θέση να κάνει μικρές διορθωτικές παρεμβάσεις πχ λιγότερο αλάτι, διαφορετικό τύπο τυριού με λιγότερα λιπαρά κλπ.
6. Να υπάρχει ένταξη της παρατυπίας σε ένα γενικότερο σχεδιασμό. Δεν πρέπει να γίνεται όταν σε κοντινή χρονική απόσταση υπάρχει κοινωνική ή οικογενειακή υποχρέωση που συνδυάζεται με κάποιο εορταστικό γεύμα και στο οποίο υπάρχουν ήδη αυξημένες πιθανότητες για μεγαλύτερη κατανάλωση φαγητού.
7. Να μην αποτελεί κανόνα η αντικατάσταση γεύματος με την αγαπημένη παρανομία. Πολλοί κάνουν το λάθος και αξιολογούν μόνο θερμιδικά την παρασπονδία ξεχνώντας και το υπόλοιπο θρεπτικό περιεχόμενο. Μπορεί ένα μικρό γλύκισμα να είναι μόλις 100 θερμίδων αλλά δεν έχει καθόλου φυτικές ίνες που περιέχει το αντίστοιχο θερμιδικά φρούτο. Επίσης έχει λιπαρά που τα φρούτο δεν έχει.
8. Αν και οι θερμίδες δεν το παν, η αλήθεια είναι ότι πάντα πρέπει να τις υπολογίζουμε στην παρεκτροπή μας. Καλό είναι να υπάρχει ένας σχετικός περιορισμός στην πρόσληψη των θερμίδων στα επόμενα γεύματα που να «ισοφαρίζει» την ζημία. Αν είναι δυνατόν να υπάρχει και ένας αντίστοιχος περιορισμός στα συστατικά. (Τρώγοντας μία λιπαρή τροφή να υπάρχει περιορισμός του λίπους κλπ).
9. Η παρεκτροπή να είναι μία και μόνο μία και με μία σταθερή περιοδικότητα. Για παράδειγμα όχι παραπάνω από μία ανά 7 ή 19 μέρες. Όταν αυτή συμβαίνει να υπάρχει η παραδοχή ότι το αποτέλεσμα που θα έχουμε μπορεί να μην είναι το αναμενόμενο. Όχι στη βάση της ενοχοποίησης της τροφής αλλά στην λογική ότι στην καθημερινότητά μας τέτοια περιστατικά μπορεί να συμβαίνουν και η δίαιτα μας βοηθά να τα αντιμετωπίζουμε και να τα χειριζόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε σε κάθε περίπτωση να υπάρχει συνολικά θετική εξέλιξη.
10. Να υπάρχει όσο το δυνατόν λεπτομερής καταγραφή της πρόσληψης τροφής για να μπορεί να γίνει εκτίμηση της διαφοροποίησης της δίαιτας.
Καλό… κλέψιμο!
ΠΗΓΗ: www.diatrofi.gr
Μανώλης Μανωλαράκης
Διαιτολόγος Διατροφολόγος