Dancing With The Stars
Κι ενώ λένε ότι η 3η φορά είναι η φαρμακερή, ήρθα να τα ανατρέψω όλα… Η 6η ήταν η φαρμακερή!!! Και η ερώτηση βέβαια είναι μία. Γιατί τώρα. Γιατί όχι 5ή 6 χρόνια νωρίτερα… ( δεδομένου ότι το ’14 ήταν το τελευταίο…).
Ο λόγος είναι προφανής. Κατά βάθος όλες τις φορές ήθελα να απαντήσω θετικά αλλά με κρατούσαν πάντα πίσω οι ανασφάλειες μου . Για τις γνώσεις μου σε σχέση με το αντικείμενο, γιατί γενικά λόγω υπέρμετρου εγωισμού δεν θα συγχωρούσα τα λάθη μου, για το τι θα μπορούσε να σκεφτεί ο κόσμος για μένα ( παιδικό κατάλοιπο….) για την “αψεγάδιαστη” εικόνα μου μέσα στο ασφαλές περιβάλλον μίας τηλεοπτικής εκπομπής που εγώ θέτω τους όρους της.
Αν και κατά γενική ομολογία δεν συγκαταλέγομαι στους παρουσιαστές που το μόνιτορ μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους στην διάρκεια του “αέρα” μετρώντας πλάνα…. ( ναι… και αυτά συμβαίνουν..) ή απλά τσεκάροντας πιο κολακευτικές πόζες ( γιατί πολύ απλά πιστεύω ότι μεγαλύτερη σημασία έχουν αυτά που λες και όχι αυτά που δείχνεις) , το “τσαλάκωμα” του συγκεκριμένου σόου με φόβιζε.
Τα κιλά, τα ρούχα, η κριτική επιτροπή, τα σχόλια συναδέλφων και μη…. Φωτεινές “παλιακές” διαφημιστικές επιγραφές νέον που αναβόσβηναν στο μυαλό μου και σκοτείνιαζαν την επιθυμία μου …
Αν και οι ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται πολύ συχνά στη ζωή μας, στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ ότι έγιναν εξαιρέσεις και μάλιστα κατ εξακολούθηση…. Ήρθε λοιπόν η πρόσκληση για 6η φορά. Και είπα Ναι χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν μάλιστα τόσο άμεση η απάντηση που η Φαίη μου, μου είπε στο ανσανσέρ μετά το ραντεβού μας : “Εεε… οκ. Απλά πάρε με και αύριο να μου το επιβεβαιώσεις 100%” Προφανώς και δεν το πίστεψε εκείνη τη στιγμή!
Ήθελα με 1000 να ζήσω την πρόκληση. Ήθελα με 1000 να ζήσω την εμπειρία. Ήθελα με 1000 να δοκιμάσω τον εαυτό μου και να τον φτάσω στα όρια του. Ήθελα με 1000 να μάθω να χορεύω. Ήθελα με 1000 να είμαι κομμάτι μιας υπέροχης παραγωγής γιατί έχω ακόμα κι εδώ η “επαγγελματική διαστροφή” δεν μου λείπει…
Και βούτηξα… στα βαθιά…
Και διαπίστωσα:
– ότι τα πόδια μου δεν είναι τόσο “έξυπνα” όσο θα ήθελε ο λατρεμένος μου κ. Κωστάλας, αλλά κι εγώ, αλλά ελπίζω…
– ότι ο χορός είναι ότι πιο δύσκολο έχω προσπαθήσει να κάνω μέχρι τώρα στη ζωή μου και ότι το σώμα μου αρνείται πεισματικά να απορροφήσει όλες τις πληροφορίες που του δίνει συνέχεια το γλυκό υπομονετικό μου αγόρι , ο Αλέξανδρος μου ( too much information…το μότο μας ) .
-ότι τελικά υπάρχει κάτι πιο αγχωτικό από τα καθημερινά νούμερα της NIELSEN : Είναι η στιγμή της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων. Όταν στέκεσαι χαμογελαστός και μόνο η καρδούλα σου το ξέρει… και περιμένεις να ακούσεις το όνομα σου να περνά στο επόμενο live.
-ότι χορός χωρίς πόνους δεν υπάρχει….ρωτήστε την μέση μου να σας πει…
-ότι ακόμα και όταν τα σχόλια της επιτροπής σε στενοχωρούν αυτό πρέπει να είναι μόνο για μία στιγμή γιατί στο τέλος της ημέρας όταν τα φώτα κλείνουν όλοι επιστρέφουμε στον κόσμο που ανήκουμε….
-ότι όταν με κυνηγούσε ο Παναγιώτης Κουνιάκης εδώ και χρόνια να φτιάξω δυνατά social media εγώ σφύριζα αδιάφορα….Πόσο δίκιο είχες Πανκουν μου!!
-ότι σαν το χορό…. δεν υπάρχει τίποτα άλλο…