Δεν ξέρω γιατί αλλά το τελευταίο διάστημα όλο και πληθαίνουν οι άνθρωποι γύρω μου που με κοιτούν με βλέμμα “σύμμεικτο”: … 70% συμπόνιας 20% απορίας και 10% φόβου, όχι κατά ανάγκη στις ίδιες αναλογίες για όλους, και μου κάνουν την ίδια ερώτηση, παύλα, επισήμανση: Τόση ψυχραιμία;… είναι δυνατόν;…είναι φυσιολογικό;
Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διάστημα δεν θα το χαρακτήριζα και ένα από τα πιο εύκολα που έχω περάσει τα τελευταία χρόνια. Δυσκολίες, ανατροπές , απώλειες είναι τα χαρακτηριστικά των τελευταίων μηνών.
Ευτυχώς για μένα, το “περιβάλλον” είναι γνώριμο. “The story of my life”… όπως λέω σε άπταιστα…ελληνικά. Έχω απόλυτα κατανοήσει κι έχω απόλυτα συμβιβαστεί με το γεγονός ότι αν κάποιος χρειάζεται ένα μήνα για να φτάσει στον προορισμό του διανύοντας μία συγκεκριμένη διαδρομή , εγώ σίγουρα θα χρειαστώ… έξι. Κανένα πρόβλημα… Άλλωστε όπως λέει και ο ποιητής: “το ταξίδι είναι που μετράει”.
Όταν μάλιστα ο δρόμος γίνεται εξαιρετικά δύσβατος έχω ακόμα ένα moto που ακολουθώ και πάλι σε άπταιστα ελληνικά: “go with the flow”. Αφέσου στη ροή . Το ποτάμι βρίσκει πάντα τη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσει όσα εμπόδια κι βρεθούν στο πέρασμα του…
Είμαι σίγουρη ότι διαβάζοντας το κείμενο αυτό οι περισσότεροι θα έχετε …ταυτιστεί. Δεν σας λέω τίποτα καινούριο. Η ζωή πλέον είναι ένα άγριο παιχνίδι επιβίωσης. Και δυστυχώς δεν έχει τίποτα από την “λάμψη” των τηλεοπτικών παιχνιδιών επιβίωσης που στο τέλος , έστω και εφήμερα, όλοι γίνονται “πλούσιοι και διάσημοι”. Και το χειρότερο … δεν γνωρίζεις και την ημέρα ολοκλήρωσης του ώστε να έχεις τουλάχιστον κάτι να σε διαβεβαιώνει ότι η ταλαιπωρία φτάνει στο τέλος της.
Σε αυτή την αρένα λοιπόν, το μόνο που μπορεί να σε κρατήσει λίγο παραπάνω “ζωντανό” είναι για μένα η ψυχραιμία. Η ψυχραιμία και η συνειδητοποίηση του ΣΗΜΕΡΑ. Να αγωνίζεσαι για το τώρα. Γι αυτό που βλέπεις. Για το υπαρκτό. Το τι θα συναντήσει κανείς στο τέλος της διαδρομής δεν μπορεί ποτέ να το γνωρίζει. Ούτε καν το επόμενο εμπόδιο ή το επόμενο δώρο που θα έρθει. Όλα καλοδεχούμενα. Και γιατί όχι; όλα αξιοποιήσιμα..
Γι αυτό λοιπόν σας λέω… Ψυχραιμία αγάπες!!! Αρπάξτε τη “σχεδία” της ζωής και ακολουθείστε τη ροή του ποταμού. Αυτός ξέρει…
Χριστίνα Λαμπίρη