«Ξεκολλήστε» από το παρελθόν!
Πόσες και πόσες φορές δεν εγκλωβίστηκε το μυαλό μας σε εικόνες που διαδραματίστηκαν στο παρελθόν, πόσες φορές άνθρωποι αναδύθηκαν από περασμένους καιρούς στο φανταστικό μας σκηνικό, πόσες φορές δε νοιώσαμε κολλημένοι σε κάτι που συνέβη παλιά και το νοσταλγήσαμε επίμονα;
«Φαντάσματα» του παρελθόντος, άνθρωποι που σήμαιναν κάτι σημαντικό για μας και δε μπορούν να βγουν από τη σκέψη μας, γεγονότα που αισθανόμαστε ότι μας σημάδεψαν και δεν τα ξεχνάμε ούτε λεπτό! Αυτό λέγεται προσκόλληση. Να μη μπορούμε να ξεφύγουμε ψυχικά και πνευματικά από εικόνες και παραστάσεις του παρελθόντος και τις περισσότερες φορές να μας στοιχειώνουν και να καθορίζουν τη διάθεση και το παρόν μας.
«Το χθες είναι επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Το αύριο είναι γραμμάτιο. Το σήμερα είναι το μόνο ρευστό που διαθέτουμε, γι αυτό ας το ξοδέψουμε σωστά». Αν λάβουμε υπ’ όψιν αυτή τη ρήση σοβαρά, θα καταλάβουμε πόσο ανώφελο είναι να σπαταλάμε το χρόνο και την ενέργειά μας σε αυτά που πέρασαν. Ο, τι έγινε, έγινε! Πέρασε και δεν υπάρχει πια, δεν έχει καμία δύναμη. Εκτός κι αν του δώσουμε εμείς με τη σκέψη μας. Αυτό που έφυγε πρέπει να το αποχαιρετάμε και να το αφήνουμε ελεύθερο, να μην του επιτρέπουμε να μας βαραίνει. Όταν κολλάμε στο παρελθόν είναι σα να περνάμε στην αντίπερα όχθη του ποταμού με μια σχεδία και φτάνοντας εκεί, αντί να την αφήσουμε, να τη κρεμάμε στην πλάτη μας και να προχωράμε με αυτό το άχρηστο βάρος.
«Μένοντας στο παρελθόν είναι σα να βάζουμε τα πτώματα στη φορμόλη και να τα κοιτάμε», μας λέει η εκπαιδεύτρια Νευρογλωσσικού Προγραμματισμού Βένα Καλογήρου. «Ας αφήσουμε ότι είναι «νεκρό» στην ησυχία του, ας μην το ζωντανεύουμε με το μυαλό μας. Οι σκέψεις που κάνουμε σήμερα καθορίζουν το μέλλον μας. Γιατί να έχουμε μπροστά μας ένα δρόμο που οδηγείται στον πόνο και την καταστροφή»;
Γιατί «πονάει» η ψυχή μας;
«Τα κολλήματα στις σχέσεις που έχουν τελειώσει αλλά μας βασανίζουν ακόμη, συμβαίνουν όταν έχουμε επενδύσει συναισθηματικά σε ένα χαρακτηριστικό ή σε μια συμπεριφορά του άλλου προσώπου, που μας θύμιζε κάτι από την εικόνα ενός αγαπημένου ατόμου που ζήσαμε ακόμα πιο παλιά», εξηγεί ο ψυχίατρος Γιάννης Κούρος. Η συμπεριφορά, για παράδειγμα, του πατέρα μπορεί να αποτελέσει πολύ σημαντικό κριτήριο για μία γυναίκα να παραμείνει με ένα άντρα που κατά τα άλλα της κάνει κακό. «Πρόκειται για αναβίωση. Η σχέση της γυναίκας αυτής με τον ακατάλληλο άντρα έχει πατήσει στο συναισθηματικό αποτύπωμα μιας άλλης σχέσης. Ο τρόπος να αποκοπούμε από μία σχέση που δε μας κάνει καλό, είναι να συνειδητοποιήσουμε ποια ανάμνηση φέρνει το «ναυάγιο» στο παρόν μας. Όταν θα δούμε ότι δε μας προσφέρει τίποτα πια, παρά μόνο πόνο, θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε. Και να συγχωρήσουμε φυσικά, κάτι πολύ δύσκολο για κάποιον που δεν έχει καθαρή εικόνα για το τι και γιατί του συμβαίνει».
Ξεπερνώντας τον θάνατο
Αν ένας τρόπος να ξεκολλήσουμε από μια σχέση είναι η συνειδητοποίηση ότι κάτι πολύ παλιό μας κρατάει δέσμιους με ανθρώπους που μας υποβιβάζουν, τι γίνεται όταν είμαστε προσκολλημένοι σε έναν θάνατο;
«Είναι βέβαια δύσκολο αλλά ακόμα και σε έναν θάνατο, πρέπει να κινηθούμε για να τον ξεπεράσουμε, να πάψουμε δηλαδή να είμαστε ακινητοποιημένοι από το θλιβερό αυτό γεγονός που μας προκάλεσε ενδεχομένως μεγάλο σοκ. Εγώ θα πρότεινα ούτως ή άλλως ψυχοθεραπεία, μέσα από την οποία θα βρεθεί και θα ξεκαθαριστεί το δέσιμο που υπήρχε με τον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή», λέει ο κ. Κούρος.
Η ψυχολόγος Σούζαν Τζέφερς, μας κάνει σαφές ότι φυσικά και αρχικά πρέπει να βιώνουμε τον πόνο της απώλειας -η ζωή άλλωστε μας επιφυλάσσει πολλά «αντίο»! Όταν αρνούμαστε το γεγονός, « κολλάμε». Είναι σα να λέμε «όχι» στη ζωή. Όταν όμως το αποδεχόμαστε λέμε στη ζωή, «ναι»! Να ποια είναι η διαφορά! Βλέπουμε σαν ευλογία το γεγονός ότι πέρασε αυτό το άτομο από τη ζωή μας. Βλέπουμε το θάνατο σαν ένα κομμάτι ζωής -μια φυσική εξέλιξη- και όχι σαν φοβερή στέρηση κι ένα άδικο φαινόμενο.
Κάντε κάτι δύσκολο: Αλλαγές!
Οι αλλαγές είναι πάντα καλές, λένε οι ειδικοί. Αλλαγή τόπου διαμονής, αλλαγή εικόνων, αλλαγή περιβάλλοντος, όπως θυμόμαστε από παλιά να συστήνουν οι γιατροί για οποιαδήποτε σωματική ή ψυχική διαταραχή.
Όχι ότι οι αλλαγές είναι εύκολες! Ορισμένοι άνθρωποι προτιμούν να φύγουν από τον πλανήτη παρά να κάνουν αλλαγές. Είναι όμως γνωστό ότι μια μικρή αλλαγή φέρνει πάντα μια μεγάλη. Άρα δε χρειάζεται να κάνουμε κάτι τρομερό για αρχή. Ας ξεκινήσουμε δηλώνοντας, ας πούμε, κάτι θετικό: «Η ζωή είναι υπέροχη, όλα είναι τέλεια στον κόσμο μου και πάντα προχωρώ προς κάποιο μεγαλύτερο καλό»! Έτσι, δε θα μας πειράζει ποια κατεύθυνση θα πάρει η ζωή μας γιατί θα ξέρουμε ότι θα είναι υπέροχη. Επομένως θα μπορούμε να δεχόμαστε και να απολαμβάνουμε όλων των ειδών τις καταστάσεις και τα γεγονότα.
Προς τι λοιπόν η προσκόλληση; Όλα περνούν και φεύγουν κι εσείς τώρα ξέρετε πως μπροστά σας βρίσκονται τα καλύτερα!
Αρχίζουμε επίσης να γελάμε πολύ -το γέλιο είναι υγεία είναι άνοιγμα στην ευτυχία. Ας σταματήσουμε να λέμε αφού γελάσαμε τη φράση «σε καλό μας». Φυσικά και σε καλό μας είναι το γέλιο, είναι μόνο μια προκατάληψη ότι το γέλιο το πληρώνεις. Το γέλιο μας δίνει ζωή!
Απελευθερωθείτε από τα συναισθήματα της απομόνωσης, του διαχωρισμού, της μοναξιάς, του θυμού, του φόβου και του πόνου. Δημιουργήστε μια ζωή υπέροχης γαλήνης όπου θα μπορείτε να χαλαρώσετε και να χαρείτε τη ζωή, όπως σας έρχεται.
Σίγουρα έχετε ακούσει τη φράση: «Πήγαινε με το ρεύμα». Σταματήστε λοιπόν να παλεύετε με τη ζωή σας. Το παρελθόν είναι πίσω, μην κοιτάτε πίσω γιατί κινδυνεύετε να γίνετε στήλη άλατος όπως ο Λοτ στη Βίβλο. Ηρεμήστε και αφήστε το ποτάμι να σας οδηγήσει σε καινούργιες περιπέτειες. Μόνο έτσι δε θα ξανακολλήσετε ποτέ. Αφημένοι στο ποτάμι της ζωής!
Μαρία Πανάγου
m.panagou@lampiri.gr