ΟΙ ΜΑΜΑΔΟΦΙΛΕΣ
Πιστεύουμε ότι μετά από κάποια ηλικία δεν μπορούμε και δε θέλουμε, να κάνουμε καινούριες φιλίες. Νομίζουμε ότι έχουμε κλείσει σε αυτόν τον τομέα με τους ανθρώπους που μας ενώνουν χρόνια κοινής πορείας και αγάπης και άλλος δε χωράει ή δεν έχουμε όρεξη να βάλουμε στη ζωή μας.
Αναθεωρούμε όταν κάνουμε παιδί και εκείνο αρχίσει να επιλέγει τους φίλους του. Τότε διαπιστώνουμε ότι έχουμε και παραέχουμε χρόνο για τις άγνωστες -μέχρι εκείνη τη στιγμή- γυναίκες, που είναι οι μαμάδες των φίλων του παιδιού μας.
Όσο πιο πολύ παρέα κάνει το μικράκι μας στα πρώτα του βήματα κοινωνικοποίησης, πέρα από το ασφαλές περιβάλλον της ευρύτερης οικογενειακής εστίας, με κάποιο παιδάκι που γνώρισε στον παιδικό σταθμό ή σε κάποια δραστηριότητα, τόσο περισσότερο συναναστρεφόμαστε κι εμείς με τη μαμά του.
Η σχέση μας ξεκινάει στα παιδικά πάρτι που είναι καλεσμένα τα παιδιά μας και στις υποχρεωτικές συναντήσεις στο σχολείο. Φυσικά, δε θα ταιριάξουμε με όλες όσες θα γνωρίσουμε εκεί, συνήθως σχηματίζονται ομαδούλες μαμαδοφίλων που έχουν μια άλφα χημεία. Εδραιώνεται όταν φτάνουμε να κάνουμε και να αποδεχόμαστε οι ίδιες πρόταση για κάποια βόλτα στην παιδική χαρά ή σε παιδότοπο ή για παιχνίδι στο σπίτι μας.
Αρχικά, μπορεί να το κάνουμε για να περάσει όμορφα το παιδί μας με τον φίλο του ή μπορεί να μας το έχει ζητήσει και το ίδιο το παιδί να πάρουμε τηλέφωνο τη μαμά του συμμαθητή και να κανονίσουμε κάτι.
Στη συνέχεια, διαπιστώνουμε ότι περνάμε κι εμείς πολύ ευχάριστα και μαζί με το παιδί διασκεδάζουμε κι εμείς.
Όσο πιο πολύ χρόνο περνάμε μαζί τους, ανακαλύπτουμε κι άλλα κοινά ενδιαφέροντα, γελάμε αρχίζουμε να μοιραζόμαστε και πιο προσωπικά μας θέματα.
Ακολουθούν μετά κι οι προσωπικές καθημερινές συνομιλίες στα viber, οι έξοδοι για καφέ ή σε κάποιο μεζεδοπωλείο, οι συνεργασίες, η αλληλοϋποστήριξη, το δέσιμο.
Μπορεί αν ήμασταν ελεύθερες κι ωραίες, άνευ παιδιών, να μη συναντιόμασταν ποτέ, να συχνάζαμε αλλού, να είχαμε άλλα ενδιαφέροντα, άλλες συνήθειες, άλλο στιλ ή μπορεί ακόμη και αν συναντιόμασταν να μην κάναμε παρέα.
Τώρα όμως μας συνδέει ο πιο ισχυρός κρίκος, τα παιδιά μας, και αρχίζει σιγά – σιγά να ισχύει ότι οι μαμάδες των φίλων του παιδιού μας, είναι και δικές μας φίλες.
Οι νέες αυτές φίλες μας δεν έχουν ζήσει μαζί μας τα εφηβικά, νεανικά ξεσαλώματα ή τα άγχη για βαθμούς, πανεπιστήμια και δουλειά. Το παρελθόν της καθεμιάς μας, γίνεται γνωστό μέσα από αφηγήσεις μας. Ζούμε όμως μαζί το παρόν, την καθημερινότητα, τα άγχη για τα παιδιά, το συνδυασμό μητρότητας και των άλλων εκατό ρόλων που έχει ταυτόχρονα η γυναίκα.
Οι νέες φίλες βαδίζουνε παράλληλα στο παρόν μας μαζί με τις φίλες μας από τα παλιά.
Δεν είναι πια η μαμά του τάδε φίλου του παιδιού μας, είναι η φίλη μας. Και δεν παίρνει τη θέση από κάποια άλλη φίλη μας. Έχει δική της καρέκλα και την τοποθετεί στην τραπεζαρία μας, που όσο μεγαλύτερη είναι τόσο πιο πλούσιοι είμαστε, γιατί οι φίλοι είναι θησαυρός.