Τι κάνουμε όταν χτυπάνε το παιδί μας άλλα παιδάκια;
Σε όλες τις μαμάδες μας έχει τύχει κάποιο παιδάκι στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο, στο πάρτι, να απλώσει το χεράκι του, τα νυχάκια του, τα δοντάκια του, ό,τι του βρίσκεται εύκαιρο, πάνω στο δικό μας το παιδί, το αγγελούδι μας και να το πονέσει.
Η ενστικτώδη αντίδραση μας εννοείται ότι είναι να δώσουμε μία σε εκείνο το παιδάκι και να πάει από κει που ήρθε. Αντ’ αυτού, επειδή είμαστε ώριμοι ενήλικες, παίρνουμε ανάσες, μετράμε μέχρι το δέκα και παραμένουμε ήρεμες περιθάλποντας την αγάπη μας, που μας κοιτάει με αυτά τα μεγάλα μάτια τα γεμάτα δάκρυα που μας σκίζουν την καρδιά.
Προσωπικά, αν ο γονιός του παιδιού επέμβει και συνετίσει το τέκνο του, αληθινά ηρεμώ και λέω διάφορα σουηδικά και πολιτισμένα του τύπου, «αυτά συμβαίνουν», «δεν πειράζει» και ούτω καθ’ εξής, τα οποία και εννοώ. Αφού ο γονιός έκανε σύσταση στο παιδί του, το θέμα είναι λήξαν.
Ρόλο παίζει κι η σχέση που έχουμε ή δεν έχουμε με το παιδάκι που έγινε το συμβάν. Άλλη ενόχληση μας προκαλεί το παιδί που είναι παιδί της παρέας μας κι άλλη κάποιο ολότελα άγνωστο. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, επιθυμώ την παρέμβαση της μαμάς του (ή του μπαμπά του ή όποιου το συνοδεύει).
Αυτό που μπορεί να με κάνει έξαλλη είναι το να παραμένει ο συνοδός του παιδιού, που επιτέθηκε σωματικά ή λεκτικά στο παιδί μου, άφαντος, κάπου εκεί στο πλήθος στα τραπέζια και απολαμβάνει τον καφέ του, πιστεύοντας ότι το τέκνο του τεσσάρων ή πέντε ετών, δε χρειάζεται επίβλεψη.
Σε αυτήν την περίπτωση, παρηγορώ το παιδί μου και ταυτόχρονα λέω στο άλλο –αν είναι εκεί ακόμη- κάτι του στιλ «δεν είναι σωστό να χτυπάμε και να στενοχωρούμε τους φίλους μας», περιστρέφοντας ταυτόχρονα το κεφάλι μου σαν περισκόπιο υποβρυχίου για να δω, πού στο καλό είναι ο άλλος γονιός.
Γενικότερα, δε θεωρώ σωστό να μαλώνουμε ξένα παιδιά. Ό,τι έχουμε να πούμε, αν έχουμε να πούμε, το λέμε στον πατέρα ή τη μητέρα τους κι αυτό με ωραίο τρόπο. Αφενός, κανείς δε θέλει να του κατηγορούνε το παιδί, ό,τι κι αν έχει κάνει, δε πα να ‘χει κόψει κομμάτι από το δικό σου, αφετέρου, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα την κάνει τη στραβή και το δικό σου το παιδί.
Διότι, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή και το δικό μας το ευγενικό παιδί με τους καλούς τρόπους που -εννοείται ότι- του έχουμε μάθει, μπορεί να δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα με τη συμπεριφορά του και είναι απόλυτα φυσιολογικό, διότι είναι… παιδί.
Οπότε, συγκρατιόμαστε και αντί να πούμε στον άλλο γονιό ό, τι ακριβώς σκεφτόμαστε για το παιδί του εκείνη τη στιγμή, ασχολούμαστε με το δικό μας κι αφήνουμε κι εκείνον να ασχοληθεί με το δικό του.
Τα παιδιά το ξεπερνάνε γρήγορα, ας κάνουμε το ίδιο κι εμείς. Μην το παρατραβήξουμε και καταντήσουμε να τσακωνόμαστε οι ενήλικες, ενώ τα παιδιά τα ‘χουν βρει και θέλουν να επιστρέψουν στο παιχνίδι τους.
Τέλος, τώρα που είπα «τα ‘χουν βρει», όταν κάποιο παιδί χτυπάει το δικό μας (ή και το ανάποδο) δεν τ’ αφήνουμε να «τα βρούνε μόνα τους», ιδίως αν υπάρχει και διαφορά ηλικίας. Είναι σε ηλικία που χρειάζονται επίβλεψη, παρέμβαση κι όλο το πακέτο κι ως εκ τούτου, ένα -τουλάχιστον- μάτι μας πρέπει πάντα να είναι πάνω τους.