Ως star του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού είναι super, αλλά…
… δεν θα πάρω! Συμφωνώ ότι από εξωτερική εμφάνιση τόχει και με το παραπάνω και ότι η γέμιση της είναι αριστούργημα, όμως το κρεατάκι της, αν και το δοκίμασα ξανά και ξανά δεν μπόρεσε να με κατακτήσει.
Όχι πως δεν το χάρηκαν αυτό όσες γαλοπούλες το μάθανε. Οι αγαπημένες μου οικοδέσποινες πάλι, όχι και τόσο. Τους ζητώ ταπεινά συγνώμη, και για να τις ευχαριστήσω λιγάκι τρώω, για την ακρίβεια παρατρώω, απ’ όλα τα άλλα υπέροχα εδέσματα που υπάρχουν στο τραπέζι τους, και όχι μόνο: Έψαξα και βρήκα από πού μας ήρθε η γαλοπούλα και πώς κατάφερε να γίνει η πρωταγωνίστρια του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού σ’ ολόκληρη τη Δύση.
Μια λοιπόν από τις πολλές ιστορικές σχετικές εκδοχές που κυκλοφορούν, και μάλλον η επικρατέστερη, λέει ότι, αν και ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν ο μεγάλος χορηγός του ταξιδιού της σε Βόρεια Αμερική και Ευρώπη, αιώνες πριν αυτός ανακαλύψει τον Νέο Κόσμο, οι Αζτέκοι είχαν εξημερώσει το άγριο πουλί huexolotl, αυτό που σήμερα ονομάζουμε γαλοπούλα, και καθώς ήταν πολύ σημαντική πηγή τροφής γι’ αυτούς την θεοποίησαν.
Στη συνέχεια, οι Ισπανοί που έφθασαν στη Νότια Αμερική στις αρχές του 16ου αιώνα, δεν ήξεραν πώς να ονομάσουν αυτό το παράξενο πουλί με το τόσο νόστιμο κρέας και το περιέγραφαν ως «ένα είδος παγωνιού με μεγάλο κρεμαστό πηγούνι».
Η φήμη της γαλοπούλας δεν άργησε να φτάσει στις αυλές των παλατιών της Μαδρίτης και τη Σεβίλλης. Βέβαια το ποιος έφερε πρώτος τις γαλοπούλες στην Ισπανία δεν είναι ξεκάθαρο. Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν ότι ήταν ο Ισπανός κατακτητής Hernando Cortes, άλλοι πιστεύουν ότι ήταν ο Κολόμβος.
Επίσης λέγεται ότι οι Ινδιάνοι της Αμερικής κυνηγούσαν τις άγριες γαλοπούλες για το γλυκό, ζουμερό κρέας τους από το 1000 μ.Χ. Χρησιμοποιούσαν τα πίσω νύχια των ποδιών τους στα βέλη τους, και διακοσμούσαν με τα φτερά τους τις επίσημες ενδυμασίες τους.
Το 1526 ο William Strickland φέρνει στη Βρετανία από τα ταξίδια του για πρώτη φορά 6 γαλοπούλες. Το οικογενειακό του οικόσημο που αναπαριστούσε μια γαλοπούλα, υπήρξε από τις πρώτες απεικονίσεις του πουλιού στην Ευρώπη. Ως τότε τα δημοφιλή χριστουγεννιάτικα πιάτα ήταν οι χήνες και τα κοκοράκια και για τα σπίτια των πλουσίων, τα παγώνια και οι κύκνοι.
Γρήγορα όμως η γαλοπούλα έκανε την εμφάνισή της στα εορταστικά τραπέζια καθώς ήταν πιο φθηνή και εύκολη στην πάχυνση. Αποτελούσε επίσης μια πρακτική εναλλακτική άλλων ζώων όπως π.χ. των αγελάδων, που χρησίμευαν περισσότερο ζωντανές για το γάλα τους, και των κοτόπουλων για τα αυγά τους.
Ο Ερρίκος ο VIII ήταν ο πρώτος Άγγλος βασιλιάς που δοκίμασε γαλοπούλα αν και ο Εδουάρδος ο VII ήταν αυτός που την έκανε μόδα των Χριστουγέννων. Το εντυπωσιακό της μέγεθος σε σύγκριση με το κοτόπουλο, την πάπια ή τη χήνα έπαιξε σημαντικό ρόλο και την καθιέρωσε ως επιλογή στα εορταστικά τραπέζια.
Το επιστημονικό όνομα της είναι Meleagris Gallopava- Ινδορνίς η μελαγρίς. Το ινδορνίς είναι ενδεικτικό μιας εποχής που οι Ευρωπαίοι ταύτιζαν την Αμερική με τις Δυτικές Ινδίες και έτσι, τις θεώρησαν συγγενικό είδος της φραγκόκοτας (μελεαγρίδα), την κατέταξαν στο ίδιο γένος αλλά με την ονομασία Meleagris Gallopava δηλαδή, γαλο-παγώνι μελεαγρίδα.
(Πηγή www.itrofi.gr)