Στα ταξίδια λέμε ΝΑΙ, αλλά…
Φτάνεις γεμάτος προσδοκίες και ενθουσιασμό σε μια από εκείνες τις πόλεις, τις ξακουστές για την ομορφιά, την ιστορία και τον πολιτισμό τους.
Θέλεις να περιπλανηθείς στους λιθόστρωτους δρόμους της τους πλαισιωμένους με τα καλοδιατηρημένα κτίρια του πάλαι ποτέ, να κάτσεις ώρες πολλές στην πλατεία με τον καθεδρικό της ναό, και στις άλλες, με το συντριβάνι δια χειρός περιώνυμου γλύπτη, ή με τον πανύψηλο πύργο του ρολογιού. Ανεβαίνεις σε κάστρα και περίτεχνα καμπαναριά για να θαυμάσεις την πανοραμική θέα.
Αδημονείς να δεις από κοντά τους θησαυρούς που κρύβουν τα μουσεία και οι πινακοθήκες της, αλλά είσαι και γεμάτος περιέργεια, ίσως και λίγη ζήλεια, για τους ανθρώπους που σήμερα ζουν σ΄ αυτή την πόλη-μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Θέλεις να τους ακολουθήσεις στα αγαπημένα τους στέκια, να γευτείς τις τοπικές τους λιχουδιές, να πας μαζί τους στις υπαίθριες αγορές, να κρυφοκοιτάξεις μέσα από ανοιχτά παράθυρα το σπιτικό τους. Να νιώσεις έστω και για λίγο δικός τους άνθρωπος, όχι ξένος, όχι σαν ένας ακόμα τουρίστας που έφτασε εδώ πεπεισμένος από τον ταξιδιωτικό tου οδηγό, ότι θα βρει πράματα και θάματα.
Προσπαθείς να ξεχάσεις πως χθες δεν ήσουν εδώ και αύριο θα φύγεις. Θέλεις να αφεθείς, όπως το κάνεις στην καθημερινότητά σου, να αφουγκραστείς τον παλμό του παρελθόντος και του παρόντος αυτού του τόπου, να λειτουργήσεις με ξενοιασιά και ηρεμία, αλλά… το τουριστικό πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.
Το πλήθος των τουριστών απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης που δημιουργεί το αδιαχώρητο στους δρόμους και τις πλατείες και σχηματίζει τεράστιες ουρές μπροστά στα αξιοθέατα, δεν σε αφήνει να ξεχάσεις πως κι εσύ ανήκεις σ’ αυτό.
Έτσι στο τέλος του ταξιδιού σου, το συναισθηματικό σου κοκτέιλ, όσο όμορφες και αν ήταν οι εμπειρίες που έζησες, θα περιέχει και μια νότα απογοήτευσης.
Αχ αυτός ο υπέρ-τουρισμός…