Η παγίδα του “θα…”
Όλοι σχεδόν καθημερινά κάνουμε τουλάχιστον μία σκέψη που αρχίζει από «θα…», χωρίς να προσδιορίζουμε το «πότε θα…», με αποτέλεσμα να αναβάλουμε συνεχώς την υλοποίησή της.
Ιδιαίτερα, αν αυτό που σκεφτόμαστε ότι πρέπει να βάλουμε σε εφαρμογή είναι κάτι που δεν μας πολυαρέσει, κάτι που μας ξεβολεύει ή μας δυσκολεύει, οι πιθανότητες να μείνει για πάντα στο «θα…» είναι πάρα πολλές.
Όμως έτσι χάνουμε πολύτιμο χρόνο, ή και εντελώς, την ευκαιρία να πάμε τη ζωή μας ένα βήμα πιο μπροστά, να ανεβάσουμε ένα επίπεδο ψηλότερα την ποιότητά της! Απομακρύνουμε τη στιγμή που θα βιώσουμε το υπέροχο συναίσθημα που προκαλούν η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός, μεγαλώνουμε την απόσταση ανάμεσα στο καλούτσικο σήμερα και το ονειρεμένο αύριο.
Γιατί το «θα κάνω το ένα ή το άλλο» χωρίς χρονικό προσδιορισμό, στην πραγματικότητα εκφράζει την αδυναμία μας να ξεφύγουμε από τη συνήθεια, ή και τον φόβο μας ότι θα αποτύχουμε να επιφέρουμε την αλλαγή που θέλουμε στη ζωή μας.
Οι σκέψεις που αρχίζουν με το «θα…» είναι το καλύτερο άλλοθι για να μείνουμε αδρανείς και άπραγοι χωρίς ενοχές. Γιατί αφού η πρόθεσή μας είναι να πράξουμε κάποτε το σωστό δεν πειράζει που δεν το πράττουμε εδώ και τώρα. Μέγα λάθος! Μη αναλαμβάνοντας δράση αφήνουμε σε εκκρεμότητα μικρά ή μεγάλα προβλήματα, τα οποία όπως έχει αποδειχτεί επανειλημμένα προκαλούν ενόχληση και εκνευρισμό, και στις περισσότερες των περιπτώσεων δημιουργούν καινούρια προβλήματα, επιπλέον εκνευρισμό, ή και αδιέξοδα.
Για παράδειγμα, έχουμε κάνει χίλιες φορές σκέψεις του τύπου: «Θα πάω να δω τη γιαγιά μου», «θα ζητήσω συγνώμη», «θα βάλω τάξη στη ντουλάπα μου», «θα κόψω το τσιγάρο», «θα αρχίσω γυμναστική»… Όμως η γιαγιά ακόμα περιμένει, οι συγνώμες είναι σε αναμονή, το τσιγάρο πάφα – πούφα , και το γυμναστήριο project κλεισμένο στο συρτάρι.
Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν για να μην πέφτουμε στην παγίδα του «θα…»;
Το πρώτο βήμα σύμφωνα με τους life coaches, για να μειώσουμε την απόσταση ανάμεσα στην αδράνεια και τη δράση, είναι να επαναλαμβάνουμε καθημερινά πολλές φορές την ίδια φράση χωρίς «θα», νοερά και φωναχτά, και ακόμα καλύτερα, μπροστά σε κάποιον άλλον: «Κόβω το τσιγάρο, πάει και τελείωσε!».
Το δεύτερο βήμα είναι να αναρωτηθούμε: «Γιατί διαρκώς το αναβάλλω;». Αφού θέλω να το κάνω, αφού είμαι πεπεισμένος/η ότι πρέπει να το κάνω, αφού ξέρω ότι θα νιώσω πιο καλά με τον εαυτό μου όταν καταφέρω να το κάνω, γιατί το καθυστερώ;
Μήπως αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι δύσκολο και ο φόβος της αποτυχίας μας ωθεί στην αναβολή του; Μήπως η διαδικασία είναι βαρετή ή επίπονη, οπότε προτιμάμε να ασχοληθούμε με κάτι πιο ευχάριστο; Μήπως είμαστε τεμπέληδες, εγωιστές και αδιόρθωτοι;
Το τρίτο βήμα είναι να αποδεχτούμε αυτό που πραγματικά μας συμβαίνει: «Ναι φοβάμαι», «ναι βαριέμαι», «ναι σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου»… Και ταυτόχρονα να συνειδητοποιήσουμε πόσο δυσάρεστα είναι τα συναισθήματα που μας προκαλεί αυτή η πλευρά του εαυτού μας.
Πόσο πιο καλά θα νιώθαμε αν μπορούσαμε να απαλλαγούμε από αυτά! Και πώς θα απαλλαγούμε; Ένας μόνο τρόπος υπάρχει: «Πηγαίνω στο γυμναστήριο κι ας μη μου αρέσει η γυμναστική».
Και καθώς τη θέση του δυσάρεστου συναισθήματος που προκαλούσε η αδράνεια και το αίτιό της, θα πάρει το ευχάριστο συναίσθημα που συνοδεύει πάντα τη δράση και ιδιαίτερα αυτήν με την οποία ξεπερνάμε τις αδυναμίες μας και καταφέρνουμε να κάνουμε αυτό που θέλαμε, αυτό που θεωρούσαμε πάντα σωστό, αλλά το αναβάλλαμε συνεχώς, η ιδέα για τον εαυτό μας θα γίνεται καλύτερη.
Το γεγονός ότι δεν επιτρέψαμε στους φόβους, τις συνήθειες και στα ελαττώματά μας να αποφασίσουν για μας, γεννά τόσο ωραία συναισθήματα μέσα μας, που είναι κρίμα να μην τα βιώσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα.
Αρχίστε, συμβουλεύουν οι life coaches, από τα εύκολα, από εκείνα που σας φοβίζουν και σας δυσκολεύουν λιγότερο. Γιατί η πειθαρχία λειτουργεί ακριβώς όπως και οι μύες: Όσο εξασκούμαστε σ’ αυτήν, τόσο δυναμώνει! Όσο εξασκούμαστε σ’ αυτήν τόσο ο βαθμός δυσκολίας μικραίνει, και σιγά-σιγά η αυτοπειθαρχία γίνεται τρόπος της ζωής μας, και η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός τα πιο υπέροχα… αξεσουάρ που αποκτήσαμε ποτέ!