Έλληνας μετανάστης μοιράζει ευτυχία με τα σουβλάκια του – Τον στηρίζουν οι Γερμανοί ενώ οι Έλληνες του γυρίζουν την πλάτη
Κάθε μέρα, ακόμη και όταν ο καιρός δεν είναι με το μέρος του, ο Ευρυπίδης Πετράς βάζει μπρος τη μηχανή του κινητού του ταχυφαγείου και κάνει βόλτες στους δρόμους της Νυρεμβέργης φτιάχνοντας πεντανόστιμα σουβλάκια, με σκοπό να κάνει ευτυχισμένους, όλους όσους τα δοκιμάσουν.
Το “Souvlaki–mobil”, όπως έχει ονομάσει την επιχείρησή του, που κινείται πάνω σε τέσσερις ρόδες, δημιουργήθηκε από τον ίδιο, σε μια προσπάθεια να εξελίξει το μεγάλο του όνειρο, που δεν είναι άλλο από τη μαγειρική και τη θέληση να διαδίδει παντού την Ελλάδα.
Ο ίδιος μιλάει στο lifesharing.gr και μοιράζεται με τους αναγνώστες, σκέψεις και συναισθήματα. Πώς βρέθηκε στη Γερμανία, τι θυμάται από τα παιδικά του χρόνια στην πατρίδα, πώς επιβιώνει σε μια ξένη χώρα και τι είναι αυτό που τον πληγώνει περισσότερο. «Από 16.000 χιλιάδες Έλληνες έρχονται το πολύ 50 άτομα. Δουλεύω με όλες τις φυλές εκτός από Έλληνες…», δεν διστάζει να αποκαλύψει κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας, ο Έλληνας με καταγωγή από το Αγίασμα Καβάλας.
Αυτή είναι η ιστορία του…
Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Πώς ξεκίνησε η δράση σας με το “Souvlaki-mobil” στους δρόμους της Νυρεμβέργης;
Η δράση ξεκίνησε διαβάζοντας επιχειρηματικά βιβλία και βιβλία θετικών επιστημών, έχοντας ένα όνειρο, επιθυμία και στόχο. Το όνειρό μου ήταν πάντα να κάνω κάτι που δεν έχει ο καθένας εδώ στο εξωτερικό.
Έτσι, επειδή από παιδική ηλικία ασχολιόμουν πολύ με τα ποδήλατα και ειδικά με το να τα διορθώνω, μου καρφώθηκε κάποια στιγμή η ιδέα να επισκευάσω μόνος ένα ποδήλατο, που θα λειτουργούσε ως ψησταριά, και έτσι το έκανα. Παλιά είχα μάθει το επάγγελμα του λαμαρινά και έτσι “έπιαναν τα χεράκια” μου. Το μεγάλο μου όνειρο ήταν πάντα να γίνω μάγειρας, όμως στην πορεία της διαδρομής πήγαν μερικά πράγματα στραβά, οπότε έμαθα και άλλα επαγγέλματα και την μαγειρική την είχα πλέον σαν χόμπι.
Ο στόχος μου, λοιπόν ήταν από την αρχή το να δημιουργήσω το “Souvlaki-mobil”, όμως ξεκίνησα με το “Souvlaki-Bike” -δηλαδή την “ψησταριά-ποδήλατο”- γιατί γι’αυτό χρειάστηκαν σχετικά λίγα χρήματα για να το επισκευάσω μέχρι να δω αν τελικά θα λειτουργήσει το κόνσεπτ/ιδέα μου.
Μόλις ήμουν έτοιμος, έψαξα ένα καλό μέρος επάνω στον δρόμο που έχει κίνηση και ξεκίνησα φτιάχνοντας σουβλάκια σε πίτα. Η τύχη μου ήταν ότι δύο μέρες αφότου συνέβη, εμφανίστηκε μια δημοσιογράφος της τοπικής εφημερίδας, η οποία τρελάθηκε με την ιδέα μου και ήθελε να μου πάρει αμέσως συνέντευξη. Μόλις μπήκε το άρθρο στην εφημερίδα, ερχόταν κόσμος από όλες τις συνοικίες της Νυρεμβέργης. Έτσι ξεκίνησε το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα.
Ποιες είναι οι αντιδράσεις, όταν σας συναντούν άλλοι Έλληνες στο δρόμο;
Από την αρχή σκεφτόμουν να δουλέψω με τους πατριώτες μου. Το “Souvlaki-mobil” βρίσκεται σε μια περιοχή που είναι όλες οι ελληνικές καφετέριες. Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, όμως πολλές φορές σκέφτομαι τι άχρηστη φυλή είμαστε…
Δυστυχώς, οι αντιδράσεις τον πιο πολλών Ελλήνων είναι ότι κάνουν ότι δεν σε βλέπουν κιόλας. Από 16.000 χιλιάδες Έλληνες έρχονται το πολύ 50 άτομα. Δουλεύω με όλες τις φυλές εκτός από Έλληνες…
Τι σας λένε οι πελάτες που έρχονται για να δοκιμάσουν τα σουβλάκια που φτιάχνετε;
Οι πιο πολλοί πελάτες μου είναι Γερμανοί και μου κάνουν συνέχεια κομπλιμέντα!
Υπάρχουν δυσκολίες στη δουλειά σας;
Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, τίποτα δεν είναι δύσκολο.
Από πού κατάγεστε και πώς βρεθήκατε μετανάστης στη Γερμανία;
Η καταγωγή μου είναι από το Αγίασμα Καβάλας, όμως στα παιδικά μου χρόνια μεγάλωσα στο χωριό της μητέρας μου, με την γιαγιά και τον παππού, που είναι κοντά στον Λαγκαδά της Θεσσαλονίκης. Οι γονείς μου ήταν ήδη στην Γερμανία για δουλειά, όπως συνέβαινε εκείνα τα χρόνια (εποχή του 1970). Όταν ήμουν σε ηλικία επτά χρόνων, μόλις τακτοποιήθηκαν στην Γερμανία, με πήραν πάλι εκεί μαζί τους.
Τι είναι αυτό που σας λείπει από την Ελλάδα;
Στην Ελλάδα μου λείπει ο ήλιος, η θάλασσα, το καλό φαγητό και το αίσθημα ότι νιώθω ελεύθερος.
Πώς επηρέασε η πανδημία τη δουλειά σας;
Να σας πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα τίποτα, γιατί εγώ είχα περισσότερη δουλειά εκείνο τον καιρό. Επειδή τα περισσότερα μαγαζιά και εστιατόρια ήταν υποχρεωτικά κλειστά, ερχόταν περισσότερος κόσμος σε εμένα.
Θυμάστε κάποιο περιστατικό που αντιμετωπίσατε ως Έλληνας στη Γερμανία και σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση;
Όταν ξέρεις να μιλάς την γλώσσα και είσαι έξυπνος δεν αντιμετωπίζεις προβλήματα σε κανένα μέρος αυτού του πλανήτη.
Σκέφτεστε να επιστρέψετε στην Ελλάδα;
Κάθε μέρα με αυτήν την σκέψη ζω, το να γυρίσω στην Πατρίδα μου! Δεν προσαρμόστηκα ποτέ στην Γερμανία. Περιμένω σύντομα μια απάντηση από μια γερμανική υπηρεσία που έχει να κάνει με την δουλειά μου. Αν είναι αρνητική η απάντηση, δεν με κρατάει τίποτε άλλο εδώ…
Ποια είναι τα σχέδιά σας από εδώ και στο εξής; Είναι πιθανό να ανοίξετε και κάποιο εστιατόριο, όπου θα σερβίρετε ελληνικές γεύσεις;
Οι γονείς μου είχαν 35 χρόνια εστιατόριο στην Γερμανία και έτσι έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτά. Τα τελευταία χρόνια πριν βγουν σε σύνταξη, ήμουν εγώ υπεύθυνος στο εστιατόριο και είχαμε πάρα πολλή δουλειά! Αν άνοιγα τώρα εστιατόριο, θα το έκανα μόνο στην Ελλάδα, εδώ ποτέ.
Με ένα εστιατόριο δεν έχεις προσωπική ζωή. Ο χρόνος μου μού είναι πολύ βασικός. Επειδή παράλληλα με το “Souvlaki-mobil” είμαι μέλος μίας ομάδας εμπειρογνωμόνων, για να βοηθάμε ανθρώπους, δεν έχω προς στιγμήν άλλα σχέδια. Είμαι ευγνώμων και ευτυχισμένος με αυτά που κάνω!