Και μετά τις διακοπές τι;
Και εμβόλιο κάναμε, και διακοπές με τις μάσκες πήγαμε, και ηλιοκαμένοι γυρίσαμε, και κατακαμένο και κατακαημένο βρήκαμε το κλεινόν μας άστυ, και η κυβέρνηση ανασχηματίστηκε, και οσονούπω, πολύ φοβάμαι, θα ανασχηματιστεί και η καθημερινότητά μας, έτσι τουλάχιστον όπως την ξέραμε προ και μετά covid!
Και λέω «φοβάμαι» γιατί τίποτα μα τίποτα, δεν προμηνύει μια έστω μικρή αλλαγή προς το καλύτερο.
Οι κυβερνώντες για να πείσουν τους ανεμβολίαστους να εμβολιαστούν τους βάζουν μικρές και μεγάλες τρικλοποδιές, οι επιστήμονες τους φοβερίζουν ότι αν νοσήσουν μπορεί και να… αποδημήσουν, οι γονείς βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εμβολιασμό ή μη των παιδιών τους, και το αίσθημα ασφάλειας ημών των εμβολιασμένων κοντεύει να πάει περίπατο, αφήνοντας ελεύθερο τον χώρο στην ανασφάλεια και στο δίλημμα «ναι ή όχι στην τρίτη δόση του εμβολίου;».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, με την ακρίβεια να καλπάζει και με τα έσοδά μας, στην καλύτερη των περιπτώσεων να παραμένουν ίδια και ήδη ανεπαρκή, πώς να κάνω σχέδια για την καινούρια χρονιά που σηματοδοτεί ουσιαστικά ο Σεπτέμβριος;
Αχ πόσο μακρινή μου μοιάζει η εποχή που επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές μου διακοπές, με τις μπαταρίες μου γεμάτες και τη διάθεσή μου στα ύψη, ένιωθα σίγουρη και αποφασισμένη να βάλω άμεσα σε πράξη τόσα και τόσα καινούρια πράγματα για το σπίτι μου, για τη δουλειά μου, για τον εαυτό μου, για τους αγαπημένους μου…
Αχ πώς να τηρήσω μια από τις βασικές μου αρχές, την ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, όταν όλα γύρω μου είναι γκρίζα, απειλητικά και μη υποσχόμενα;
Πώς να διεκδικήσω το δικαίωμα μου στο ΟΝΕΙΡΟ, όταν με διακατέχει ο φόβος της ανατροπής και της ματαίωσης;