Μόνη εναντίον όλων η «Γκρέτα Τούνμπεργκ» της Κίνας
Της Βίκυς Καλοφωτιά
Ήταν λίγο καιρό αφότου γιόρτασε τα 16α γενέθλιά της, όταν, παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ για την κλιματική καταστροφή που αιωρείται σαν μια αόρατη απειλή για το μέλλον, πήρε την πιο μεγάλη απόφαση της ζωής της.
Η Ou Hongyi βρήκε την τόλμη να ξεκινήσει το μοναχικό, γεμάτο απόρριψη, χλευασμό και δυσκολίες ταξίδι της, έχοντας ως όπλο της το τσαγανό και την αίσθηση του άτρωτου που φωλιάζει μέσα σε μια νεαρή ψυχή, η οποία δε διστάζει να πάει κόντρα στο «ρεύμα» και να τα βάλει με «θεούς και δαίμονες» μέχρι να κατακτήσει τα πάντα. Το δικαίωμα να ονειρεύεται και να απαιτεί. Το δικαίωμα να διεκδικεί και να μάχεται για έναν καλύτερο κόσμο. Για έναν πλανήτη που επιτέλους θα ξυπνήσει από το λήθαργο και θα λάβει τα μέτρα του πριν να είναι πλέον αργά, γιατί η κλεψύδρα έχει ήδη γυρίσει ανάποδα και ο χρόνος εξαντλείται. Επικίνδυνα.
Η απόφαση της έφηβης ακτιβίστριας από την Κίνα να ακολουθήσει τα βήματα μιας άλλης συνομήλικής της από τη Σουηδία, της Γκρέτα Τούνμπεργκ, που άνοιξε το δρόμο προς αυτήν την κατεύθυνση, ορθώνοντας το ανάστημά της ανά τον κόσμο και κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για τις τρομακτικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, είναι κάτι που όχι μόνο δεν μετανιώνει, αλλά μέρα με τη μέρα το πηγαίνει κι ένα βήμα παραπέρα. Όπως δηλώνει η ίδια η Ou Hongyi -γνωστή και ως Howey Ou– οι πανεπιστημιακοί γονείς της μπορεί αρχικά να διαφωνούσαν με την πορεία που παρά το νεαρό της ηλικίας της επέλεξε να ακολουθήσει, ωστόσο ούτε αυτό στάθηκε ικανό για να την κάνει να παραιτηθεί από το σκοπό της.
Μόνη εναντίον όλων σχεδιάζει βήμα-βήμα τη διαδρομή, γυρίζοντας την πλάτη σε όσους αδιαφορούν και κλείνοντας τα αυτιά της σε λόγια ειρωνείας, απαξίωσης και προσβολής, που όμως δεν λυγίζουν την ατσαλένια της θέληση να ακουστεί παντού η φωνή της. Η φωνή ενός παιδιού, που προέρχεται από μια χώρα όπου κάθε είδος ακτιβιστικής δράσης αντιμετωπίζεται ως πρόκληση απέναντι στο καθεστώς και άρα ως «αγκάθι» που επιβάλλεται να ξεριζωθεί.
Χαρακτηριστικό αυτής της τακτικής είναι και ένα από τα περιστατικά αστυνομικής βίας με το οποίο ήρθε αντιμέτωπη τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν συμμετείχε στην Παγκόσμια Απεργία για την Κλιματική Κρίση στη Σαγκάη. Ομάδα αστυνομικών την οδήγησαν στο κρατητήριο και την ανέκριναν με τις ώρες θεωρώντας την επικίνδυνη. Και είναι μόνο ένα παιδί, που ακόμη δεν έχει συμπληρώσει ούτε το 18ο έτος της ηλικίας του…
Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα του θαρραλέου αυτού κοριτσιού είναι το να φοιτήσει μελλοντικά στο πανεπιστήμιο, εκεί όπου θα έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει τη γνώση που θα την πάει ακόμη πιο μακριά και θα τη φέρει όλο και πιο κοντά σε κάθε στόχο και επιθυμία της. Ωστόσο, μέχρι στιγμής αυτό είναι ένα όνειρο που η ίδια επιλέγει να το «βάλει στον πάγο» αναβάλλοντάς το για αργότερα, αφού η συμμετοχή της σε περιβαλλοντικές εκστρατείες και διαμαρτυρίες για την κλιματική κρίση ανά τον κόσμο, την κρατούν εδώ και αρκετό διάστημα μακριά από τις σχολικές αίθουσες.
«Όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η κλιματική κρίση αποτελεί τη μεγαλύτερη υπαρξιακή κρίση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα» μεταφέρει μέσω δηλώσεών της στα διεθνή μέσα ενημέρωσης και συνθήματα όπως «η υπεράσπιση της φύσης δεν είναι έγκλημα αλλά αναγκαιότητα» ή «Ξυπνήστε!» είναι κάποια από αυτά που γράφει με έντονα και μεγάλα γράμματα στα πανό που υψώνει ανάμεσα στο πλήθος της εκάστοτε πορείας διαμαρτυρίας.
Μόνη εναντίον όλων συνεχίζει. Βρέξει, χιονίσει, είναι έξω από δημόσια κτίρια και πλατείες, δηλώνοντας με τον τρόπο της το παρών σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί και υποκύπτει στην όποια εξυπηρέτηση των όποιων συμφερόντων. Μόνη εναντίον όλων, καθώς όσες φορές κι αν έχει προσπαθήσει να εισχωρήσει ως επίσημο μέλος στους περιβαλλοντικούς οργανισμούς της χώρας της, της έχουν κλείσει την πόρτα προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι μπορεί μεν να είναι αρκετά ενεργή και αρκετά γενναία, αλλά δεν πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να εξασφαλίσει το «πράσινο φως» της αποδοχής τους.
Ένα κορίτσι που, σε αντίθεση με άλλα, λατρεύει το ποδόσφαιρο, ζωγραφίζει με νερομπογιές και σχεδιάζει στο χαρτί μορφές από κινούμενα σχέδια, καταστρώνοντας τα επόμενα βήματά της με ακρίβεια και ευστοχία που θα ζήλευαν πολλοί. Ένα κορίτσι που, ενώ δεν έχει προλάβει να γνωρίσει ακόμη τη ζωή στην ολότητά της, την αντιμετωπίζει με ένα πάθος που σπανίζει και την ωθεί να μην σταματά, την ίδια στιγμή που όλα γύρω της βροντοφωνάζουν το αντίθετο.
«Το να διεκδικείς δημόσια τα δικαιώματά σου και να διαμαρτύρεσαι, όταν αυτά καταπατώνται, είναι μια μοναχική εμπειρία και πνευματική άσκηση…», λέει, όταν την ρωτούν για το ταξίδι που είχε τα κότσια να ξεκινήσει, ενώ όλα και όλοι ήταν και είναι εναντίον της.
Εκείνη, όμως συνεχίζει. Μέχρι κάποια στιγμή να αρχίσει να φαίνεται έστω και από μακριά, η πολυπόθητη «στεριά», για… τα μάτια της οποίας «σήκωσε την άγκυρα» εξαρχής. Και είναι σίγουρο, ότι ακόμη κι αν αυτή η στιγμή αργήσει ή κι αν τελικά η ζωή έχει άλλα σχέδια γι’αυτήν, μία θέση στο βάθρο του νικητή πάντα θα είναι εκεί και θα την περιμένει. Όπως συμβαίνει με όλους όσους «βουτάνε στη θάλασσα» κι ας βλέπουν τα κύματα να κατευθύνονται πάνω τους με μανία, λύσσα και ορμή…