Μουσικό κουτί ή μήπως Μαγικό;
Βραδάκι Κυριακής… αραχτή από ώρα στον καναπέ με ένα βιβλίο και ένα φλυτζάνι ζεστό φασκόμηλο με κανέλα…
Πάτησα το on στο τηλεκοντρόλ ακριβώς τη στιγμή που ο Νίκος Πορτοκάλογλου υποδεχόταν τον καλεσμένο του και αγαπημένο μου, Λάκη Παπαδόπουλο, τραγουδώντας -τι άλλο;- «Ελα γοριλάκι, Λάκη, Λάκη»…
Την επόμενη στιγμή είχα κιόλας δραπετεύσει από τη μελαγχολική ατμόσφαιρα του κυριακάτικου απόβραδου, στον παλιό εκείνο τον καλό καιρό, τότε που οι Κυριακές μου ήταν γεμάτες με τα γέλια και τα τραγούδια της παρέας.
Αχ μουσική μου και τραγούδια μου, είστε φίλτρα μαγικά, κι εσείς τραγουδοποιοί σπουδαίοι αλχημιστές!
Τα καταφέρατε ξανά, να γκρεμίσετε τις άμυνές μου, που από το φόβο της νοσταλγίας με κρατούσαν μακριά από τα περασμένα και τα ξεχασμένα.
Με επιβιβάσατε στης ζωής μου το τρένο που λαμπερά φωτισμένο έκοβε για λίγο ταχύτητα στους σταθμούς της χαράς, και μετά επιτάχυνε για να σταματήσει στους επόμενους, σ’ εκείνους της λύπης και της απώλειας, του γιατί , του πώς και του αν… Και σφυρίζοντας ξανά, έτρεχε στις χαραγμένες με περισσότερη γνώση, δύναμη και πείσμα, διαδρομές μου, σ’ εκείνες που ο φόβος της ανατροπής ήταν λιγότερος, η δίψα για ζωή μεγαλύτερη, οι στιγμές πιο συνειδητές…
Οι δυο ώρες που πέρασα με την παρέα σας, Νίκο Πορτοκάλογλου, Ρένα Μόρφη, Λάκη Παπαδόπουλε και Μελίνα Ασλανίδου, ήταν πολύ- πολύ όμορφες, και σίγουρα οι πιο διασκεδαστικές και πιο… αφυπνιστικές του φετινού φθινοπώρου!
Χάρη στην παρέα σας θυμήθηκα όλους εκείνους τους συνταξιδιώτες στης ζωής μου το τρένο, που ηθελημένα ή άθελά τους με πλούτισαν τόσο πολύ… και νοερά τους έστειλα ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Όπως ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και όλους εσάς, την παρέα του Μουσικού κουτιού, που ηθελημένα και όχι άθελά σας, μου φτιάξατε το βράδυ της Κυριακής μου!
Θα ξαναβρεθούμε την Τετάρτη το βράδυ στις 10 στην ΕΡΤ1. Και αυτή τη φορά θα φέρω κι εγώ τη δική μου παρέα!